ks. Józef Życiński

Abp Józef Życiński (1948-2011). Święcenia kapłańskie przyjął w 1972 roku. Już cztery lata później publikował pierwsze recenzje-refleksje w miesięczniku „Znak”. Tytuł pierwszej z nich – Kosmos a sprawa ludzka – wiele mówi o zainteresowaniach i postawie autora. Stopień doktora teologii uzyskał na Papieskim Wydziale Filozoficznym w Krakowie, a doktora filozofii na Akademii Teologii Katolickiej. Po habilitacji, od 1980 roku kierował Katedrą Logiki i Metodologii w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Z tego czasu pochodzą poświęcone metodologii nauk i stosunkowi wiary do nauki książki Język i metoda (1982) oraz Teizm i filozofia analityczna (1985). Józef Życiński był współorganizatorem konwersatorium interdyscyplinarnego Nauka-Wiara, odbywającego się w Krakowie, i konferencji na ten sam temat toczących się z udziałem Ojca Święta w Castel Gandolfo. Od 1990 roku był biskupem tarnowskim. Energicznie pełniąc posługę biskupią (komputeryzacja kurii, powstanie diecezjalnego radia i wydawnictwa), J. Życiński nadal publikował w Znaku. Warto wspomnieć przygotowany przezeń wybór tekstów Sprawa Galileusza (1991), a także książkę Ułaskawianie natury (1992). „Na marginesach biskupiej posługi, w zetknięciu z problemami, które wierni dzielili ze swym biskupem”, rodziły się eseje wydane w tomie Ziarno samotności (1997). Autor żywo reaguje na zjawiska życia publicznego w Polsce, na sytuację Kościoła, przemiany mentalności, nowe prądy myślowe. Popularyzuje, a zarazem dokonuje wnikliwych analiz. W 1997 roku Józef Życiński został mianowany arcybiskupem metropolitą lubelskim. Pełni również urząd wielkiego kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Najpełniej jego biografię, drogę myślową, pasję naukowe, stosunek do historii Polski, refleksje nad religią, kulturą, moralnością i polityką prezentuje wywiad udzielony D. Zańko i J. Gowinowi Niewidzialne światło (1998).