Trzecia część pracy Charlesa Webstera i Noble Franklanda nosi tytuł Zwycięstwo, który jest dobrym określeniem sukcesów odnoszonych przez brytyjskie bombowce strategiczne w omawianym w tym tomie okresie. W latach 1944-1945 połączona aliancka ofensywa bombowa w końcu zaczęła przynosić rezultaty, jakie planowano jeszcze przed wojną. Równocześnie stało się oczywiste, że nie sprawdziły się wizjonerskie teorie, które trzy dekady wcześniej przyświecały powstaniu sił powietrznych tego rodzaju. Strategiczne siły powietrzne były potężne, jednak nie na tyle, by rzucić nieprzyjacielski kraj na kolana; nie była to zresztą kwestia ich siły, lecz błędnych założeń strategicznych – po prostu do zwycięstwa prowadziła konwencjonalna droga walki za pomocą wszystkich rodzajów sił zbrojnych a nie ścieżka, którą na skróty próbowali iść wizjonerzy lotnictwa strategicznego.
Bombowce strategiczne podczas ostatniego etapu wojny w Europie odegrały bardzo ważną rolę „zaduszając” niemiecką gospodarkę za pomocą ataków na system transportowy i produkcję paliwową; nieco wcześniej wiosną 1944 roku z powodzeniem przeprowadziły one kampanię skierowaną przeciwko niemieckim liniom komunikacyjnym w zachodniej Europie, co niewątpliwie przyczyniło się w dużym stopniu do sukcesu operacji „Overlord”. Całość zagadnienia strategicznych działań powietrznych jest wielowątkowa i III tom porusza również, zgodnie ze schematem przyjętym w dwóch poprzednich, tematy związane m.in. z wywiadem, planowaniem, technikami operacyjnymi oraz rezultatami działań.
Autorzy podejmują w obecnym tomie także tematy, które ukazują, że nie wszystko w obozie zachodnich Aliantów przebiegało sprawnie. Dogłębnie przeanalizowano kwestię zarządzania i dowodzenia wysiłkiem strategicznych bombowców w latach 1944-1945 – okazało się, że w rozbudowanym anglosaskim systemie dowodzenia istniały niedociągnięcia, z których wymienić można dążenie do zaspokojenia żądań wszystkich zainteresowanych kręgów, co nie pozwalało na realizację elementarnej zasady wojny – zasady koncentracji wysiłków, czy niemożność zapanowania nad poczynaniami głównodowodzącego Bomber Command ACM Arthura Harrisa, który prowadził samodzielną politykę niezgodną z obowiązującymi dyrektywami. W pracy wspomniano również o wielkiej utraconej szansie, jaką było zbyt późne skierowanie dużego wysiłku przeciwko niemieckiemu przemysłowi paliwowemu; zdaniem autorów, gdyby nie popełniono tego błędu, granice powojennej Europy wyglądałyby inaczej.