W ciągu ostatnich kilku dni czytałam bardzo powoli, krótkimi fragmentami książkę, w której znajduje się wiele odpowiedzi i sugestii dotyczących gniewu. Mimo, że to poradnik - nie czułam by wciskano mi jakąś formę terapii czy ideologii. Napisany bardzo przystępnie pomógł mi poukładać w głowie to, co już wcześniej niby wiedziałam, ale nie zawsze stosowałam w praktyce.

Autorami tej publikacji są wykwalifikowani terapeuci i doradcy. Dr Les Carter specjalizuje się w leczeniu zaburzeń emocjonalnych i relacyjnych. Jest uznawany za eksperta w poradnictwie chrześcijańskim. Dr Frank Minirth był doktorem medycyny i teologii oraz autorem bądź współautorem ponad stu publikacji. Na stronach Gniewu dzielą się swoim doświadczeniem, co nadaje tej książce bardzo wyrazisty charakter.

To nie jest książka łatwa. Jeśli nie czyta się jej tylko po to, by przeczytać i odłożyć, może bardzo mocno dotknąć i przemienić myślenie. Mojego chyba nie zmieniła diametralnie, choć wiele myśli, na które trafiłam były dla mnie polem do głębszej refleksji.

Podobnych książek przeczytałam w życiu bardzo wiele. Częściowo na studiach z nauk społecznych, na których co semestr miałam zajęcia z psychologii. Później również inne, dla samej siebie. Czy ta się czymś wyróżnia? Myślę, że tak.

Przede wszystkim autorzy sięgają do historii prawdziwych osób, które spotkali na swojej drodze zawodowej. Gdy czytam np. opowieść o życiu kobiety, która w jakiejś dziedzinie nie panuje nad gniewem podobnie jak ja, mam wrażenie, że autor mówi tylko do mnie. Te wplecione historie sprawiają, że publikacja staje się nie tylko bardziej „strawna" dla osób, które nie czytają tego typu książek, ale również staje się bliższa. Trochę tak serce przy sercu, bo podobne doświadczenia bardzo łączą.

Autorzy podchodzą do tematu gniewu bardzo kompleksowo. Zaczynając od tego czym on jest i jaka jest jego wartość moralna, przechodzą do tego jak nad nim panować.

"Chociaż sama obecność gniewu jest zazwyczaj odczuciem negatywnym, możesz decydować o tym, jak sobie z nim poradzić". Str. 36

Bardzo fachowo, a zarazem prosto. Autorzy proponują wiele pytań do samodzielnej refleksji, które pozwalają spojrzeć na siebie trochę z boku i ocenić jak bardzo gniew zakorzeniony jest w moim życiu.

Podobał mi się drugi rozdział książki Gniew żywi się niezaspokojonymi potrzebami. Psychiczne potrzeby, których nie zaspokajamy, uzależnianie się od opinii innych ludzi, brak kontaktu z Bogiem, poczucie bycia kontrolowanym, gniew wywołany przez samego siebie i nieprawidłowe wybory - to tylko kilka ze sfer, które poruszają tutaj terapeuci.

"Umiejętność panowania nad gniewem obejmuje stanowczą walkę o swoje osobiste potrzeby. Jednak jeśli chcemy osiągnąć stan równowagi w szukaniu zaspokojenia swoich potrzeb, musimy najpierw mieć pewność, że są one autentycznymi potrzebami. Większość naszych potrzeb materialnych to po prostu zwykłe zachcianki. Kiedy uzyskamy właściwą perspektywę spojrzenia na potrzeby i zachcianki, poziom naszego gniewu się obniży". Str. 135

Jaki związek z gniewem mają inne emocje? - znajdziesz odpowiedź w trzeciej części książki. Pycha, strach, samotność czy poczucie bycia gorszym. Jak się to ma do gniewu i czy można coś z tym zrobić, a jeśli tak, to co?

O różnych możliwościach zmiany dowiadujemy się z ostatniej części książki. Autorzy poruszają tutaj też kwestie np. radzenia sobie z gniewem dziecka - ten rozdział był dla mnie pomocny by spojrzeć na swoje macierzyństwo z pewnego dystansu. Rzeczy niby oczywiste, ale nikt z nas nie jest dobrym lekarzem we własnej sprawie...

Czasem mimo wielu prób, dobrych rad, wprowadzenia zmian - gniew się utrzymuje. Co wtedy? Zapraszam do sięgnięcia po lekturę - autorzy udowadniają w niej niezbicie, że możesz decydować o kierunku swoich emocji i pokazują jak tego dokonać. Nie jest to sprawa prosta, ale warta tego by choćby podjąć próbę zmian i stać się bardziej świadomym tego co się dzieje w moim wnętrzu.

Komu polecam tę lekturę?

Sobie - odpowiadam bardzo poważnie. Często wstaję rano zagniewana i nie rozumiem dlaczego. Łatwo tracę cierpliwość. Ta książka pokazała mi jakie mogą być tego źródła i jak mogę nad tym pracować.

Autorzy są doradcami chrześcijańskimi, dotykają więc w swoich rozważaniach również sfery sacrum. Czy dałabym tę książkę niewierzącemu przyjacielowi? Nie wiem. To, o czym mówią autorzy ściśle wiąże się z życiem chrześcijańskim, odnosi się do odpowiedzialności przed Bogiem.

Dla mnie to ogromna zaleta tej książki. Dla osoby, która nie poznała Jezusa będzie rzeczą odpychającą - takie było moje wrażenie w trakcie lektury. Mimo, że tych treści nie jest dużo i są bardzo subtelne, nadają pewien kierunek. Nie da się bowiem odłączyć walki o swoje wnętrze od życia duchowego - jeśli jesteśmy tego świadomi, ta lektura może poprowadzić nas do bardzo głębokiej przemiany.