Wojna roku 1809 jest kamieniem milowym w historii wojskowości epoki napoleońskiej. Pomimo iż zakończyła się ona francuskim zwycięstwem, Napoleon i jego armia wykazali w niej złowróżbne objawy rozkładu, podczas gdy ich przeciwnicy stawali się coraz silniejsi. Wojna ta była momentem zwrotnym, wyznaczającym początek końca jednego z największym mocarstw Europy i jednego z największych dowódców w historii.
W swoim pierwszym tomie epickiej, trzytomowej historii kampanii, znany historyk John H. Gill bada zbieg decyzji politycznych i militarnych, które doprowadziły do wojny, a kończy go dramatycznym opisem bojów otwierających kampanię w Niemczech. Praca „1809: Grom nad Dunajem, będąca rezultatem 15 lat badań, napisana bogatym i pasjonującym językiem, ma stanowić kompletną relację tego kluczowego konfliktu. W tym tomie John H. Gill opisuje tło polityczne konfliktu i pierwsze bitwy pod Abensbergiem, Eckmühl i Ratyzboną. Wskazuje motywy, które skłoniły Austrię w do zaatakowania Francji w czasie, gdy Napoleon i większa część jego doświadczonych wojsk znajdowała się w Hiszpanii. Pomimo zaskoczenia wywołanego austriackim atakiem z 10 kwietnia, francuski cesarz całkowicie odmienił niewesołą sytuację strategiczną wyprowadzając serię oszałamiających ciosów, które określił „najlepszymi i najznakomitszymi ze swoich manewrów”.
Po zapierającym dech w piersiach pościgu doliną Dunaju, po raz drugi w ciągu ostatnich czterech lat Napoleon zajął pałace Habsburgów. Opierając swoją pracę na trwających lata badaniach oraz współczesnych wizytach na polach bitew, Gill przedstawia kompleksową analizę obfitującą w spektakularne walki, intrygi dyplomatyczne i znakomicie sportretowane postaci, które żyły w tym niezwykłym czasie. Następne tomy przedstawią kolejne etapy wojny, aż do jej zakończenia, wraz z pierwszą, niewątpliwą porażką pod Aspern-Essling, tytaniczną bitwą pod Wagram i pomijanym często starciem pod Znojmem, które doprowadziło do zawieszenia broni.
Liczne mapy oraz szczegółowe schematy organizacyjne wojsk uzupełniają porywający opis wojny francusko-austriackiej roku 1809, będącej ostatnią zwycięską wojną Napoleona. W kolejnych kampaniach wygrał on jeszcze wiele bitew, jednak już nigdy więcej żadna z europejskich potęg nie leżała u jego stop. Dlatego też rok 1809 stanowi zenit Pierwszego Cesarstwa i jednocześnie czas, kiedy armie Napoleona tracą na jakości, a on sam zaczyna wykazywać oznaki tego, co przyczyniło się do jego upadku pięć lat później. Z kolei jego przeciwnicy stają się coraz silniejsi. W 1809 roku zmierzył się on z arcyksięciem Karolem, najlepszym wodzem Habsburgów oraz ze zreorganizowaną armią austriacką, która bez wątpienia była najlepszą, jaką kiedykolwiek wystawiła monarchia naddunajska. Ostatecznie Francuzi zatriumfowali, lecz przewaga francuska nie była tak wyraźna jak wcześniej i Napoleon musiał użyć wszystkich swoich zdolności oraz całej swojej determinacji, aby osiągnąć zwycięstwo.