Wypalony pracownik międzynarodowej instytucji finansowej rzuca dotychczasowe życie i wyrusza w rowerową podróż po Azji Południowo-Wschodniej. Plan jest prosty - odnaleźć zaginioną duszę, spotkać lepszego siebie i na nowo zdefiniować własne życie. To, czego doświadcza po drodze, służy mu jako materiał do formułowania rad życiowych i sprawia, że łączy się ze swoją naturą.
Endorfinowy granat jest połączeniem reportażu z podróż z pozycją inspiracyjno-rozwojową. Opowiada historię półrocznej wyprawy po sześciu krajach Azji Południowo-Wschodniej (Tajlandii, Birmie, Laosie, Wietnamie, Filipinach, Malezji). Historia toczy się na kilku poziomach: rzeczywistej podróży narratora, przemiany wewnętrznej odbywającej się na oczach czytelnika oraz przemyśleń i refleksji.
Wydanie zostało dopracowane ze szczególną uwagą. Półtwarda okładka, papier kredowy oraz krwisto-czerwona kapitałka nadają jej ekskluzywnego charakteru. 328 Bogato ilustrowanych stron sprawia, że czytelnik zanurza się w klimacie podróży razem z narratorem.

MEDIA O KSIĄŻCE
Miesięcznik „Poznaj Świat”
“Endorfinowy granat nie jest zwykłym reportażem z podróży. To bunt, wolność i pasja życia zamknięte na stronach książki. Wielopoziomowa relacja łączy funkcję edukacyjną oraz rozrywkową. Michał Pawlik opowiada historię szczura korporacyjnego, który rzuca wszystko i w czasie sześciu miesięcy podróży odwiedza sześć krajów, jeżdżąc na składaku, kolekcjonuje nowe doświadczenia i nieustannie się uczy. Opisy miejsc, różnic kulturowych, przygód, trudności, z którymi zmaga się podróżnik, porywają czytelnika w podróż razem z narratorem.”

Miesięcznik „iMAGAZINE"
“To 300 stron pozytywnej energii bazującej na dobroci życzliwych ludzi, rozmów z nowo poznanymi obcokrajowcami (czasami do wczesnych godzin rannych), poszukiwania wyjść z czasem niewygodnych sytuacji – aż po szukanie siebie w buddyjskim klasztorze. Wybrany przez autora styl podróżowania nie należy do łatwych, nie zatrzymuje się w pięciogwiazdkowych hotelach, porusza się głównie rowerem lub lokalną komunikacją, często zmuszony jest prosić miejscową ludność o pomoc. Z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej wciągał mnie styl Michała Pawlika i po zamknięciu ostatniej strony było mi naprawdę szkoda, że to już koniec.”