Pierwsza część: 5/5
Jestem zafascynowany znaczeniem eksperymentu. Tutaj jest on kompletnie opowiedziany i przeanalizowany w proporcji 2:1, co jest dobre zarówno dla książki, jak i dla czytelnika, aby zinterpretować, co się wydarzyło i jakie można wyciągnąć wnioski. Przeraża nas wynikami, pokazując jak łatwo ludzie mogą być zmanipulowani do przyjęcia roli - zarówno strażnicy, jak i więźniowie. A także - nadzorcy wyimaginowanej instytucji, kapłan, prawnik, krewni skazanych i tak dalej, każda możliwa rola w grze. Wydarzenia są opowiedziane tak, jak się wydarzyły i zbadane na dodatkowej warstwie myśli. Takie empiryczne prace naukowe pokazują nam zasady mniej znanych dyscyplin, takich jak inżynieria społeczna, która mnie szczególnie interesuje. Eksperyment Zimbardo pozostaje złotą kopalnią dla badaczy psychologii i daje wszystkim pozostałym dobrą wiedzę z psychologii zachowań.

Druga część: 3/5
Nie byłem tak pod wrażeniem tego, co przyszło później (po SPE) w tej książce. Życie osób zaangażowanych w eksperyment, dobrze znane historie (przykłady) niehumanitarnego zachowania związane z wojną są opowiadane z punktu widzenia obserwatora z ideą dalszej analizy. Uważam to raczej za "ogólne filozofowanie" (jak jeden z więźniów został oskarżony) i nie tak wartościowe w kontekście. Łatwo mogłoby być połowę krótsze i byłoby świetną lekturą skłaniającą do myślenia. Tutaj, w drugiej części, widzę cień politycznych poglądów Zimbardo i nawet elementy autobiograficzne. Późniejsze wywiady w programach telewizyjnych, osobiste relacje itp. nie niosą tej samej energii co pierwsza część i zdecydowanie nie dodają wartości. Nie wspominając o nieskończonych przypisach i powtórzeniach.

Ogólnie: 4/5
Zimbardo opowiada dobrze. Jego praca ma wielką wagę i jest dla mnie bardzo interesująca. Jego sposób opowiadania historii jest naukowy, logiczny i uporządkowany. Na wysokim poziomie, ale nie na tyle zagmatwanym, by plątać się w zbyt specjalistycznych terminach, które nie są dodatkowo wyjaśniane. Możemy się wiele nauczyć i zdobyć ważne spostrzeżenia związane z psychologią zachowań. Poleciłbym książkę wszystkim zainteresowanym psychologią czytelnikom, tym, którzy lubią wyjaśniać sobie ludzkie zachowania, tym, którzy zarządzają ludźmi w jakikolwiek sposób, strażnikom więziennym i bardzo poleciłbym ją innym pisarzom.

Zakończę ulubionym cytatem (który wspomniano dwa razy w książce):

"Czasami myślę, że cały ten świat
To jeden wielki dziedziniec więzienny
Niektórzy z nas są więźniami
Reszta z nas to strażnicy"

Bob Dylan

Pierwsza część: 5/5
Jestem zafascynowany znaczeniem eksperymentu. Tutaj jest on kompletnie opowiedziany i przeanalizowany w proporcji 2:1, co jest dobre zarówno dla książki, jak i dla czytelnika, aby zinterpretować, co się wydarzyło i jakie można wyciągnąć wnioski. Przeraża nas wynikami, pokazując jak łatwo ludzie mogą być zmanipulowani do przyjęcia roli - zarówno strażnicy, jak i więźniowie. A także - nadzorcy wyimaginowanej instytucji, kapłan, prawnik, krewni skazanych i tak dalej, każda możliwa rola w grze. Wydarzenia są opowiedziane tak, jak się wydarzyły i zbadane na dodatkowej warstwie myśli. Takie empiryczne prace naukowe pokazują nam zasady mniej znanych dyscyplin, takich jak inżynieria społeczna, która mnie szczególnie interesuje. Eksperyment Zimbardo pozostaje złotą kopalnią dla badaczy psychologii i daje wszystkim pozostałym dobrą wiedzę z psychologii zachowań.

Druga część: 3/5
Nie byłem tak pod wrażeniem tego, co przyszło później (po SPE) w tej książce. Życie osób zaangażowanych w eksperyment, dobrze znane historie (przykłady) niehumanitarnego zachowania związane z wojną są opowiadane z punktu widzenia obserwatora z ideą dalszej analizy. Uważam to raczej za ""ogólne filozofowanie"" (jak jeden z więźniów został oskarżony) i nie tak wartościowe w kontekście. Łatwo mogłoby być połowę krótsze i byłoby świetną lekturą skłaniającą do myślenia. Tutaj, w drugiej części, widzę cień politycznych poglądów Zimbardo i nawet elementy autobiograficzne. Późniejsze wywiady w programach telewizyjnych, osobiste relacje itp. nie niosą tej samej energii co pierwsza część i zdecydowanie nie dodają wartości. Nie wspominając o nieskończonych przypisach i powtórzeniach.

Ogólnie: 4/5
Zimbardo opowiada dobrze. Jego praca ma wielką wagę i jest dla mnie bardzo interesująca. Jego sposób opowiadania historii jest naukowy, logiczny i uporządkowany. Na wysokim poziomie, ale nie na tyle zagmatwanym, by plątać się w zbyt specjalistycznych terminach, które nie są dodatkowo wyjaśniane. Możemy się wiele nauczyć i zdobyć ważne spostrzeżenia związane z psychologią zachowań. Poleciłbym książkę wszystkim zainteresowanym psychologią czytelnikom, tym, którzy lubią wyjaśniać sobie ludzkie zachowania, tym, którzy zarządzają ludźmi w jakikolwiek sposób, strażnikom więziennym i bardzo poleciłbym ją innym pisarzom.

Zakończę ulubionym cytatem (który wspomniano dwa razy w książce):

""Czasami myślę, że cały ten świat
To jeden wielki dziedziniec więzienny
Niektórzy z nas są więźniami
Reszta z nas to strażnicy"

Bob Dylan"