Fragmenty książki umieszczone na jej okładce, przedmowy i pierwszy rozdział okazały się na tyle zachęcające, że chciałem przeczytać całą książkę. I do tej części książki się odniosę, tj. do rozdziału o św. Anzelmie:

Anzelm próbował udowodnić rzeczywiste istnienie "czegoś, od czego nic większego nie można pomyśleć". Anzelm prawdziwie twierdzi, że:

<>

Jednak to, co głupiec rozumie i jest "w" jego intelekcie, nie jest "tym, ponad co nic większego nie może być pomyślane". To, co jest "w" jego intelekcie, jest MYŚLĄ o "tym", a nie "tym".

Tymi dwoma zdaniami pokazałem, że jedno z wynikań Anzelma jest fałszywe.
A nawet jeśli to coś, od czego nic większego nie można pomyśleć, rzeczywiście istnieje; to nie jest to jeszcze dowodem na to, że to coś jest Bogiem. I nie jest to jeszcze dowodem na to, że ten Bóg jest Bogiem, w którego wierzą chrześcijanie.

Na koniec przypominam, że Anzelm nie dowiódł rzeczywistego istnienia tego "czegoś", ani tego, że to jest Bogiem i to Bogiem, w którego wierzą chrześcijanie. Po prostu chciałem zwrócić uwagę na zagadnienia, którymi należy się zająć, nawet jak to się udowodni.

Niestety zacząłem czytać kolejne rozdziały i były one poświęcone cnocie. Co więcej, autor książki zachęcał do cierpienia i odczuwania poczucia winy; co było dla mnie oburzające. Długotrwałe cierpienie i nauczenie się odczuwania poczucia winy z powodu najmniejszych przewinień może prowadzić do stanów głębokiego smutku, apatii; a także do psychozy.

A jeśli chodzi o to, do czego przekonała mnie ta książka, to:
1) Zgadzam się z tym, że Bóg do całości nie należy, tj. nie jest żadnym z przedmiotów takich jak myszka czy krzesło; nie istnieje "w" żadnym z umysłów. Możliwe, że są jeszcze inne sfery należące do całości; ale nie potrafię ich nazwać, dlatego poprzestałem na tych dwóch.

2) Zgadzam się z tym, że Bóg, w którego wierzą chrześcijanie, nie jest taki, jaki nie jest ten Bóg i że ludzie innych znanych mi wyznań w takiego Boga jak chrześcijanie nie wierzą; a wierzą w Boga, który jest w świecie.