Zaskoczyło mnie pióro autorki, ponieważ pisarka pisze bardzo szczegółowo, stara się dokładnie przedstawić czytelnikowi sytuację nie tylko aktualną, ale również i przeszłość, abyśmy bardziej zagłębili się w lekturę. Przyznam, że bardzo spodobała mi się historia Sophie (dziewczyny z obrazu), była to mocno tragiczna historia, ale też piękna i wzruszająca.

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie, nie spodziewałam się tak fajnej lektury. Dawno nie czytałam tak dobrej obyczajówki z lekką nutą romansu, który nie przysłania głównego wątku. Jest to lektura idealna na wieczory z herbatką. Ciepła, dopracowana i poruszająca historia dwóch kobiet, które walczyły o siebie, miłość i obraz. A im bardziej się w nią zagłębiamy tym bardziej nas wciąga. Jest to moja pierwsza książka tej autorki i teraz już wiem, czemu tak bardzo większość z Was kocha jej powieści, bo są naprawdę świetnie napisane! Fani Jojo Moyes będą zachwyceni. Polecam również tym, którzy chcieliby dopiero zacząć swoją przygodę z tą pisarką.

Moyes wprowadza nas w dwa światy. Jest rok 1916 i Francja oblężona przez niemieckie wojska stara się normalnie funkcjonować. W małym miasteczku St.Peronne, życie toczy się w barze Le Coq Rouge, gdzie pracuje Sophie Lefevre z siostrą i bratem. Żyją samotnie, ponieważ ich mężowie zaciągnęli się, by walczyć z wrogiem. Edouard (mąż Sophie) zanim stał się żołnierzem, był wybitnym malarzem. Niegdyś olśniewająco piękna i radosna dziewczyna - dzisiaj to tylko smutna, chuda powłoka na ciele kobiety. Z dnia na dzień tęskni coraz bardziej za mężem bojąc się, że już nigdy go nie zobaczy. W jej barze zaczynają stacjonować wojska niemieckie, a ona sama zmuszona jest niejako im usługiwać. Tak poznaje Komendanta i chcąc nie chcąc - musi mu się podporządkować. Jednak jest w nim coś, co nie odrzuca jej od potężnych barków starszego mężczyzny.

„Chyba nauczyłam się sądzić, że wszyscy Niemcy to barbarzyńcy, niełatwo więc było mi wyobrazić ich sobie z żonami, matkami, dziećmi. Ale oto on jadł na moich oczach dzień w dzień, rozmawiał, mówił o kolorze i formie, o talentach i innych artystów, tak jak mógłby mówić mój mąż. Niekiedy się uśmiechał, a wokół jego oczu rysowały się nagle kurze łapki, jakby szczęście niegdyś dla niego znacznie naturalniejszym uczuciem, niż pozwalały przypuszczać jej rysy."

Sophie trudny czas pomaga przetrwać obraz, który namalował dla niej ukochany. „Dziewczyna, którą kochałeś" przypomina jej jaką była kiedyś piękną, silną i niezależną kobietą. Taką, jaką widział Edouard. I taką, do jakiej ona sama chce wrócić...

Autorka urywa w pewnym momencie opowieść i tak poznajemy bliżej Liv Halston, przenosimy się do czasów współczesnych. To ona jest teraz właścicielką wspomnianego obrazu, i przez niego nabawi się niemałych kłopotów. Jednym ratunkiem dla niej będzie uczucie, które właśnie się w niej kiełkuje, chociaż mężczyzna jest po drugiej stronie barykady. Walka o obraz i dobre imię trwa. Walka o życie w okupowanej Francji i powrót najbliższych styka się z tragediami dnia codziennego.

Czy Sophie uda się zobaczyć jeszcze Edouarda? Czy Liv będzie zmuszona oddać obraz rodzinie Lefevrów i straci szansę na miłość?

Moyes po raz kolejny pokazuje czytelnikom, że zna ich potrzeby i wie, jak do nich trafić. Książka pobudza zmysły, rozpala wyobraźnię i niezwykle trudno się od niej oderwać. Serdecznie polecam :)

Moyes nie od razu wprowadza nas w zasadniczy wątek powieści, początkowo poznajemy jedynie historię, która dzieje się na długo przed głównymi wydarzeniami. Znajdujemy się we francuskim miasteczku St Péronne razem z siostrami Bessette, zajmującymi się hotelem Le Coq Rouge, które zmagają się z trudami wojennej rzeczywistości. Miasteczko jest okupowane przez Niemców, a młodzi, zdolni do walki Francuzi wyjechali na front. Narrację prowadzi Sophie, jedna z sióstr, którą pomimo wyczerpania podtrzymuje na duchu ogromna miłość do nieobecnego męża, a także pamiątka po nim - jej portret wiszący w hotelu. Następnie przenosimy się do czasów teraźniejszych, przy czym narratorem jest już ktoś zupełnie inny - Liv, kobieta doświadczona przez los i próbująca pogodzić się z rzeczywistością. Żyje samotnie, a jej najcenniejszą pamiątką po mężu jest obraz, który podarował jej, kiedy oboje byli szczęśliwi i mieli wielkie nadzieje na dobre życie. Obie historie, pozornie niemające ze sobą prawie nic wspólnego, zaczynają przeplatać się, tworząc piękną całość.

Pisząc całkiem szczerze, nie spodziewałam się takiej książki po Jojo Moyes. Było mi dane się przekonać, że potrafi ona nakreślić świetne portrety postaci i niebanalną fabułę, ale w żaden sposób nie utożsamiałam jej do tej pory z tematyką wojny. Zastosowanie takiego motywu w powieści obyczajowej wymaga od autora szczegółowej wiedzy i precyzyjnego jej przedstawienia. To chyba jeden z najtrudniejszych tematów w literaturze. Niestety, momentami miałam wrażenie, że duża część zdarzeń jest przesadnie nieprawdopodobna. Nie odczułam w tej historii prawdziwego cienia wojny, stała się ona raczej tłem i do tego dość nierealistycznym. Jednakże, Moyes należy się pochwała za tak ciekawe obroty akcji i wnikliwe spojrzenie psychologiczne na dwie główne bohaterki. Uwielbiam takie połączenie! Świetnie wplatane retrospekcje i budowanie napięcia - mimo kilku niedociągnięć ciężko było mi się od tej książki oderwać.

Przy podsumowaniu chciałabym zaznaczyć, że powieść ta bardzo skojarzyła mi się z "To, co zostało" mojej ukochanej Jodi Picoult, ponieważ cała historia jest podobnie przedstawiona, a motyw przewodni zbliżony. Zainteresowanych odsyłam do zapoznania się z fabułą, na pewno nie pożałujecie, jeżeli zaciekawiła Was Moyes.

Warto sięgać po książki choćby częściowo ukazujące to, co wojna potrafi zrobić z człowiekiem. Jakie są jej następstwa, jak oddziałuje na jednostki i społeczeństwo, i czy brnąc przez to wszystko, można pozostać ludzkim. "Dziewczyna, którą kochałeś" skłania do refleksji, przepięknie ukazuje potęgę miłości i to ze strony najtrudniejszej z możliwych. Ukazuje, że przeszłość silnie oddziałuje na teraźniejszość nawet, jeśli pozornie tego nie widać. Zdecydowanie jest to książka godna polecenia!