Ostatnie dziesięciolecia dwudziestego wieku i początek wieku obecnego można scharakteryzować jako okres popularności terminów zawierających morfem „post”. Mamy więc „poststrukturalizm”, „postmodernizm”, „posthumanizm” itd. Tak utworzone terminy denotują najczęściej poglądy głoszące, iż właśnie wchodzimy, lub weszliśmy, w okres, w którym wyczerpały się możliwości jakiegoś sposobu opisu zjawisk, na przykład możliwości „modernizmu”, „humanizmu”, „strukturalizmu”, należy zatem poszukiwać radykalnie innego sposobu (według pewnych interpretacji) lub pogodzić się z klęską intelektu ludzkiego (według innych).
Autorzy tekstów zebranych w niniejszym tomie w najrozmaitszy sposób wyrażają nadzieję, że na intelektualną kapitulację mamy jeszcze czas. Zanim do niej dojdzie warto, rozwiązując różne problemy współczesnej humanistyki, w pełni wypróbować możliwości, jakie daje nam aparatura pojęciowa szkoły lwowsko-warszawskiej.

The last decades of the 20th century and the beginning of the present century can be characterized as a period of popularity of terms containing the morpheme “post”. We have thus “post-structuralism”, “post-modernism”, “post-humanism”, etc. Terms that are formed in this way most often denote views that we are just entering or have entered into a period in which the possible ways of describing phenomena have been exhausted, e.g. the possibilities of “modernism”, “humanism”, and “structuralism; we should therefore look for a radically different way (according to certain interpretations) or come to terms with the defeat of human intellect (according to others).
The authors of the texts gathered in this volume express in numerous ways the hope that we still have time till intellectual capitulation. Before it occurs it is worthwhile to solve the various problems of contemporary humanities and to fully test the possibilities offered by the conceptual apparatus of the Lvov-Warsaw School.