Jaka piękna iluzja. Magdalena Tulli w rozmowie z Justyną Dąbrowską Magdalena Tulli

Ciekawa, spokojna i niezwykle szczera rozmowa dwóch kobiet poruszająca wszelkie aspekty życia, często bardzo delikatne a nawet bolesne. Czytając tę rozmowę ma się wrażenie jakby siedziało się razem z paniami i uczestniczyło w konwersacji, dystans między czytelnikiem a autorkami jest minimalny. Nie znałam do tej pory żadnej z autorek, ale to chyba tylko zaleta bo na świeżo mogłam poznać pytaną ale i także w nieco mniejszym stopniu pytającą. Ciekawa pozycja, choć trzeba być fanem tego rodzaju publikacji.

Ciekawa, spokojna i niezwykle szczera rozmowa dwóch kobiet poruszająca wszelkie aspekty życia, często bardzo delikatne a nawet bolesne. Czytając tę rozmowę ma się wrażenie jakby siedziało się razem z paniami i uczestniczyło w konwersacji, dystans między czytelnikiem a autorkami jest minimalny. Nie znałam do tej pory żadnej z autorek, ale to chyba tylko zaleta bo na świeżo mogłam poznać pytaną ale i także w nieco mniejszym stopniu pytającą. Ciekawa pozycja, choć trzeba być fanem tego rodzaju publikacji.

Piękna, mądra, pełna refleksji książka o życiu. Pani Magdalena ma niesamowite przemyślenia i mówi na głos prawdy, które na długo zostaną Wam w głowach. Każdy znajdzie tu coś dla siebie, temat, który go zainteresuje. Rozmowa (właśnie-to rozmowa, a nie zwyczajny wywiad) dotyczy spraw osobistych, jak i tych bardziej globalnych. Świetnie poprowadzona przez Panią Justynę, dzięki czemu bardzo dobrze się ją czyta-płynnie. Warto czytać książki, warto czytać TAKIE książki.

 

"Jaka piękna iluzja" to niezwykła rozmowa dwóch kobiet, a jednocześnie opowieść o ważnych aspektach życia.

Czytając ją miałam wrażenie, że rozmowa nie była wyreżyserowana. Wręcz przeciwnie, odbieram ją jako szczerą i spontaniczną.
Uważam, że jest to wspaniała propozycja dla każdego, kto chociaż raz szukał odpowiedzi na elementarne pytania dotyczące roli i miejsca człowieka we wszechświecie oraz relacji i stosunków międzyludzkich.
Porusza tematy istotne dla każdego z nas, jak wolność, miłość, obawa przed śmiercią, akceptacja najbliższego otoczenia czy postrzeganie siebie.

Pobudza do refleksji nad własnym życiem i może być swego rodzaju drogowskazem. Pokazuje, że świat nie jest czarny ani biały, a wszystko, co nas otacza jest piękną iluzją.

Jak sama Magdalena Tulli przyznaje, Justyna ma w sobie coś takiego, co sprawia, że zadaje właściwe pytania. Nie wiem w jakim przedziale czasowym była pisana książka, ale podczas lektury odnosi się wrażenie, że to spokojne rozmowy na dość wysokim poziomie intymności.

Trzeba umieć zadać właściwe pytania, nawet jeśli mogą zaboleć. To wiąże się także z tym, że trzeba zwracać ogromną uwagę na odczucia rozmówcy. Jest w książce kilka momentów, które dla Magdaleny Tulli zrobiły się niewygodne i Justyna Dąbrowska zareagowała w nich dokładnie tak jak powinien człowiek. Wyciszyła swoją odpowiedź, ale nie do końca zrezygnowała z drążenia tematu. Sztuką jest trafić w odpowiednią strunę w duszy człowieka, ale jeszcze większą jest pozostawienie tej struny bez uszkodzeń.

W czasie wywiadu należy wiedzieć, kiedy wycofać się na dalszy plan, dać popłynąć drugiej stronie. Wywiady na żywo są niezwykle trudne z kilku powodów. Nigdy nie wiadomo jak zareaguje rozmówca, mimo przygotowanych pytań na tę okoliczność. Z książki wiem, że panie znają się od jakiegoś czasu, może dlatego ich połączenie wydało się tak bardzo właściwe. Gdy nie zna się swojego rozmówcy, konieczne jest odpowiednie przygotowanie do samego wywiadu. To i tak nigdy nie zapewni komfortu obu stronom, jeśli przed wywiadem nie ustalą panujących podczas niego zasad.

To jak z sesją u psychoterapeuty. Jest poufność, ale ograniczona. Jest zaufanie, ale ograniczone. Jest otwartość, ale ograniczona. Dobry autor wywiadów wie, jak tę barierę przekroczyć. Justyna to wie.

Pełna recenzja na zukoteka.blox.pl

Nie mogłam oderwać się od tej książki! Poruszająca rozmowa o emocjach, stanach oraz sprawach bolesnych, trudnych i zawiłych. Niepowtarzalne spotkanie z wrażliwością i indywidualnością Magdaleny Tulli.

 

Magdalena Tulli, jedna z najważniejszych polskich pisarek. Jej powieści wielokrotnie nagradzano, a tłumaczenia zostały wydane w 15 krajach. Kim jest? , jaką drogę przeszła, by wreszcie ją doceniono?, oraz jaką cenę płaci się za bycie pisarką? O tym opowiada w rozmowie z Justyną Dąbrowską.

Zwykle czytając jakiś wywiad rzuca się w oczy temat przewodni. Tutaj nie ma jednego tematu, bo rozpiętość omówionych zagadnień, jest przekrojem całego życia. To opowieść o przyczynach, skutkach pewnych decyzji, jakie miały wpływ na późniejsze życie autorki książek tak ważnych dla polskiej literatury. To także rozmowa oczyszczająca przeszłość z pyłu sławy, jaki pokrywa nagrody. Wyłania się tutaj bardzo smutny obraz, bo za każdym sukcesem stoją potknięcia i porażki, cienie codzienności i cena, jaką trzeba zapłacić za proces twórczy.

Byłaś bardzo wytrwała.
Warunki mnie do tego zmusiły. Na początku nie umiałam się porozumieć z nikim i w żadnej sprawie. Siedziałam w oślej ławce, byłam, ale w zasadzie nie zakładano, że coś czuję albo coś sobie myślę. W takiej sytuacji się cierpi, bo jesteśmy istotami społecznymi i potrzebujemy dobrego kontaktu z innymi ludźmi. Teraz, na koniec, mam bardzo dobry. To najlepsza z moich nagród. Taki był sens brnięcia przez to wszystko. s. 99

Oprócz smutnego wydźwięku, znanego również z twórczości Magdaleny Tulli, z rozmowy "Jaka piękna iluzja" wyłania się też obraz niesamowicie silnej kobiety. Bo kto byłby w stanie tyle znieść, wszystko poświęcić, i tak dopasować, by pisanie nie kolidowało z życiem rodzinnym i wychowywaniem dzieci.

Mogę z czystym sumieniem polecić tę rozmowę. Będzie idealnym dopełnieniem dla osób, które już znają twórczość Magdaleny Tulli. Wyjaśni pewne niuanse, język, literackie zabiegi. A osoby, które po raz pierwszy słyszą nazwisko Tulli, po przeczytaniu tego wywiadu z pewnością będą chciały przeczytać jej powieści, bo niewątpliwie jest to pisarka godna uwagi.

Przyznam szczerze, że sięgnęłam po książkę "Jaka piękna iluzja" bez znajomości twórczości Magdaleny Tulli. Może ten pomysł wydawał się być literackim samobójstwem i miał sprawić, że odłożę tę pozycję na półkę pt. zaczęte- nieskończone. Tak się jednak nie stało. Książka zafascynowała mnie już od samego spisu treści. Tytuły rozdziałów zapewniły mnie, że w tym wywiadzie nie zabraknie emocji. Swoją drogą, cieżko tę pozycję nazwać wywiadem, bardziej jest to rozmowa dwóch dojrzałych kobiet, które pozwalają sobie na szczerość i niesamowitą otwartość. Czy lubisz mieć książki? Kupować? Chodzić do księgarni?- pyta swoja rozmówczynię Justyna Dąbrowska. Od książek trzymam się jak najdalej- odpowiada pisarka. Ten krótki fragment jest dla mnie kwintesencją tego, jaka jest ta książka. W nie bowiem ani pytania ani tym bardziej odpowiedzi nie są oczywiste i zmuszają czytelnika do refleksji dłuższej niż sama lektura. NIe bez znaczenia jest fakt, że to rozmowa psychoterapeutki z pisarką, która jest także psychologiem. Panie nie tylko potrafią we wspaniały sposób opowiadać o emocjach, ale także wzbudzić je w czytelniku. Po przeczytaniu "Jaka piękna iluzja" mam w głowie wiele pytań o wolność, miłość, muzykę i o to jakie znaczenie mają w moim życiu książki.