Opracowane przez Wendy Holden wspomnienia Zuzany Růžičkovej to lektura bardzo poruszająca. Czytałem je tuż po ukazaniu się nakładem Bloomsbury. Po czasie z ciekawością sięgnąłem do polskiego przekładu i z żalem muszę stwierdzić, że lepiej nie brać się za lekturę polskiej wersji. Pomijając fakt, że niektóre zdania brzmią, jakby skopiowano je z translatora Google'a, w tekście roi się od nieporozumień i przeinaczeń. Zadziwiające jest choćby, że tłumaczka z uporem jako "piano" widzi pianino, wymyślając takie potworki, jak ten, że Artystka zamieniła pianino na klawesyn, w oryginale ("I explained why I'd not only dedicated my life to music, but switched from the piano to the harpsichord". Inne przykłądy: „‘Bach didn't write for the piano,' she told my parents simply" = „Bach nie komponował na fortepian ani pianino - wyjaśniła po prostu moim rodzicom".
„Madame relented and continued with my piano lessons but suggested that I might one day study the harpsichord" = „Madame ustąpiła i dalej uczyła mnie gry na pianinie".

Czytelnik może bardzo poważnie się zastanawiać, czemu artystka potrzebowała akompaniatorów nagrywając Wariacje Goldbergowskie: ("As always, my fellow musicians and diligent recording staff assisted me"; "Wspomagali mnie jak zwykle akompaniatorzy oraz pracowici dźwiękowcy").
Zastanawiam się również, dlaczego przeciwstawiona pamięci wzrokowej pamięć tektoniczna w polskim przekładzie staje się jej odmianą: ("I have a tectonic rather than a visual memory" = "Mam szczególny rodzaj pamięci wzrokowej, który nazywam pamięcią tektoniczną").

Granie Bacha z użyciem rejestru szesnastostopowego staje się graniem Bacha w tymże rejestrze: „but he wrote to one of my students that only a ‘primitive' could think of using a sixteen-foot register in Bach" = „ale on napisał do jednego z moich studentów, że tylko ‘prymitywowi' przyszło by do głowy wykonanie Bacha w rejestrze szesnastostopowym".
Giną gdzieś ważne słowa, jak "relacja": „are all octave pitch relationships" = „do wysokości oktawy".

Przepraszam za serię przykładów, ale nie chcę być gołosłowny. Żałuję, że wydawca nie dopilnował, by tekst przeszedł redakcję także pod kątem muzykologicznym. W obecnej wersji tekst polski jest nieporozumieniem, który w złym świetle stawia Wendy Holden.