Skradzione dziecko Keith Donohue

Nigdy nie podejrzewałam, że książka o takiej temtyce, z tak dobranymi stworzonymi postaciami będzie w stanie mnie zainteresować, mało tego, że mi sie spodoba! Nie jestem fanka baśni od czasów szkoły podstawowej, kiedy to miało się najwięcej do czynienia z tego rodzaju literaturą. Dlatego właśnie ze sporą dawką ostrożności podchodziłam do "Skradzionego dziecka", cieszę się, że ostatecznie ją pzreczytałam, wspaniała ksiażka.

Historia jedyna w swoim rodzaju, porównywana do Alicji z Krainy Czarów, jednak dla mnie ma w sobie dużo więcej emocji i jest zdecydowanie bardziej poruszająca. Do tego napisana pięknym, barwnym językiem, wielkie brawa dla autora, wsapniała ksiażka, wciągająca i poruszająca opowieść. Zachwyciłam się już od pierwszych stron. Serdecznie polecam wszytskim, nawet zniechęconym do tego gatunku!

O, pójdź tam, dziecię ludzi, w kraje nieobjęte, Gdzie lasy dzikie, wody niedomknięte, Niech cię prowadzą duchy borów święte. O, zostaw, dziecko, ten świat pełen płaczu, Bo nigdy nie zrozumiesz głębiny rozpaczy. [tłum. M. Goraj, E. Bryll] Przytoczony przeze mnie fragment wiersza The Stolen Child (Skradzione dziecko) W.B. Yeats'a stał się inspiracją dla Keith'a Donohue'a do napisania w 2006 roku debiutanckiej powieści o tym samym tytule. Podobnie jak „Mały Książę" jest z pozoru bajką, ale ma głębokie przesłanie. Dzięki temu nadaje się dla młodych, jak i dla starszych czytelników, przez co bywa różnie interpretowana.

Są takie książki, które nie mają wielkiej wartości literackiej, są takie książki, które czyta się nie mogąc doczekać wyjaśnienia tajemnicy, są takie książki, które pomagają wrócić do dzieciństwa, są też książki napisane prostym wręcz dziecinnym językiem, ale wszystkie z nich mogą nas wciągnąć - taka jest książka Kietha Donohue Skradzione dziecko.