Zapiski Erzsébet Galgóczy, węgierskiej katoliczki, która przez 42 lata trwała w doświadczeniu choroby, przyjęła i nosiła na swoim ciele widoczne znaki męki Chrystusa – stygmaty. Połączenie postępującego fizycznego wyniszczenia z głęboką, intymną więzią z Chrystusem i Maryją, z przerażającym bólem i duchowa, szlachetna radością, stanowi świadectwo na wskroś szokujące. Co Bóg chciał zakomunikować współczesnemu pokoleniu poprzez znak, jakim była historia tej kobiety, żyjącej w trudnych czasach, gdy Węgry zanurzone były najpierw w mroku wojen, a potem w chorej rzeczywistości ateistycznego komunizmu?

Ta książka jednych zgorszy, innych zafascynuje, z pewnością nikt nie pozostanie wobec niej obojętny. Czytelnik będzie musiał zmierzyć się z problemem cierpienia ewidentnego i zarazem bezdennego. Problemem tym większym, iż chodzi tu o cierpienie przyjęte, co więcej – pokochane. Czeka nas niezwykła konfrontacja. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe, uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderza się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki. Postać Erzsébet Galgóczy to prawdziwe wyzwanie dla umysłu i wrażliwości człowieka współczesnego, szukającego wygody i zabezpieczen.

W tej zdumiewającej książce Erzsébet wyprowadza nas na teren wręcz przeklęty – w obszar ludzkiego cierpienia, gdzie wydaje się, że Bóg zbankrutował – by w samym środku osobistego piekła na ziemi ogłosić nam potęgę Zmartwychwstałego, zaświadczyć o tym, ze Jego miłość potrafi zajaśnieć pełnym blaskiem w samym sercu ludzkiej kruchości. Jan Paweł II powtarzał, ze tego świata nie uratują ani partie, ani rewolucje, lecz święci. Często to właśnie ich życie, a nie naukowe prace historyków, filozofów czy teologów, najlepiej interpretuje znaczenie wydarzeń. Dzięki nim odczytujemy znaki czasów i na nowo uczymy się odmawiać Credo. Hans Urs Balthazar życie świętych nazywał „dogmatyka doświadczalna”. Przed nami otwarta księga życia i cierpienia Erzsébet Galgóczy.