Książka pokazuje, w jaki sposób uszkodzenia mózgu wpływają na ToM (theory of mind). Dotyczy systemu pojęciowego (oraz podsystemów) związanego z tworzeniem atrybucji stanów mentalnych innych osób oraz procesów poznawczych, biorących udział w realizacji tej funkcji. Termin „teoria umysłu” odnosi się do systemu pojęć (umysłowego modelu) służącego do wyjaśniania i przewidywania zachowania innych ludzi. Sprawne funkcjonowanie ToM warunkuje satysfakcjonujące kontakty jednostki z otoczeniem, które są kluczowe dla niwelowania izolacji społecznej pacjentów neurologicznych. Poznanie architektury ToM wydaje się niezbędne do określenia stopnia jej zaburzenia w wypadku pacjentów z uszkodzonym mózgiem oraz do organizacji postępowania rehabilitacyjnego.
Architektura funkcjonalna teorii umysłu...? jest adresowana do psychologów różnych specjalności, głównie psychologów poznawczych oraz neuropsychologów pracujących z pacjentami neurologicznymi z zaburzeniami procesów poznawczych. Skierowana jest również do specjalistów i studentów szeroko rozumianych neuronauk (biologów, lekarzy, filozofów, psychiatrów).

Książka koncentruje się na zagadnieniach dotyczących zdolności człowieka do rozumienia stanów mentalnych innych osób, a w szczególności na neurobiologicznych mechanizmach warunkujących różne aspekty funkcjonowania w zakresie teorii umysłu (theory of mind - ToM). Tematyka ta wzbudza ogromne zainteresowanie ze względu na jej wagę dla życia społecznego człowieka oraz na jej związek z szeroką gamą zagadnień dotyczących ekspresji, percepcji i przeżywania emocji oraz empatii.
prof. dr hab. Anny Grabowska

Na poziomie praktycznym praca ma wypełnić luki w istniejącej literaturze i praktyce neuropsychologii klinicznej, w której zaburzenia działania ?teorii umysłu? nie są oddzielnie diagnozowane i brakuje procedur terapeutycznych ukierunkowanych specyficznie na ich rehabilitację [...?]. Częściowym wypełnieniem tej luki ma być opracowana na potrzeby badań własnych metoda diagnozy zaburzeń ?teorii umysłu?, która może być również wykorzystana w praktyce klinicznej.
dr hab. Maciej Haman, prof. UW