Marcin Król

Król Marcin - polski publicysta polityczny, filozof, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i historyk idei. Urodzony w Warszawie, w 1944 roku, absolwent Wydziału Socjologii i Filozofii UW, gdzie uzyskał stopień doktora oraz doktora habilitowanego. Od 1999 roku - profesor nauk humanistycznych.

Życiorys profesora Króla

W latach siedemdziesiątych pracował w Polskiej Akademii Nauk, następnie związał się zawodowo ze swoim Alma Mater, Uniwersytetem Warszawskim.Był rownież wykładowcą na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.W 1968 roku prof Marcin Król brał udział w protestach marcowych, przez kilka miesięcy był więziony. Był jednym z protestujących przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Był członkiem i działaczem Komitetu Obywatelskiego, a także uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu w 1989 roku. W czasie pierwszych równych i wolnych wyborów powszechnych w 1990 roku był członkiem komitetu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego.

Pisarskie życie prof Marcina Króla

Poza działalnością w III RP zajmował się również aktywnie publicystyką. Jest założycielem i redaktorem kwartalnika kulturalno-społecznego Res Publica Nowa, a od 2000 roku - członkiem redakcji „Tygodnika Powszechnego” i jego felietonistą. Wybrane książki Króla, a także jego publikacje to przegląd filozoficznych idei i nietuzinkowych przemyśleń na temat polityki, ustroju a także obyczajowości. Spod jego pióra wyszedł Słownik demokracji, składający się z dwudziestu czterech haseł związanych z ideą demokracji i jej praktykowania. Tematyka demokracji poruszana jest również w jego utworach Pora na demokrację oraz Jaka demokracja?.
Marcin Król książki pisał podpierając się swoim politologicznym i filozoficznym doświadczeniem. Jego ideologiczne zamiłowania i rozważania na temat polityki, rządzących i tego, jakie tło historyczne temu towarzyszyło, widać w takich dziełach jak Wielcy władcy, powieści o stanie europejskich cywilizacji i zagrożeniach na nie czyhających Lepiej już było, czy opowieści o początkach wolnej Polski, Byliśmy głupi. Król w 2011 roku został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski “za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej”. Podobnie jak Antoni Dudek i Leszek Kołakowski analizuje przemiany w społeczeństwach demokratycznych.