Postęp wymaga ofiary, czasem w nieskończonej liczbie mnogiej. W Exmore nikt nie liczy tych, którzy poświęcają się codziennie dla wielkiej machiny rewolucji przemysłowej, wiadomo, że straty jakieś muszą być, liczy się dobro, czy ogółu to już całkiem inna sprawa. Kathleen Turner doskonale zna tę gorszą stronę, by nie powiedzieć najgorszą, egzystuje na granicy życia i śmierci, bólu i otępiania, wie co ją czeka i wydaje się pogodzona ze swoim losem, chociaż czy na pewno? Janusz Szewczyk także zna Exmore od strony ciemnych zaułków, cuchnących, betonowych, ruin. Wierzy jednak, że jeszcze czeka go coś lepszego, ale takich jak on są tysiące, na razie każdy dzień jest dla niego wyzwaniem. Nie zdaje sobie sprawy jak mało dzieli go od tego by raz na zawsze odmienić swoje przeznaczenie. Jak szybko można stracić to, czemu poświęciło się wszystko wie Andrew Milton. Wydaje się być pokonanym, przegranym i czekającym jedynie na śmierć, ale nie wszyscy tak sądzą. Tych troje ma więcej wspólnego niż sądzi ktokolwiek, nawet oni sami. W Exmore tajemnice pozwalają zyskać przewagę, zdobyć to o czym się marzy, niekiedy stać się kimś zupełnie innym. Jednak ceną jest ból, zaprzedanie się i przede wszystkim wejście do piekła. Czy da się z niego uciec? Jeśli tak to, co czeka człowieka gdy już opuści je?

Tam gdzie rozum nie śpi również demony nie śpią, zwłaszcza jeśli są podstawą rewolucji. Przemysłowej rewolucji, na skalę jaką do tej pory ludzkość nie widziała, lecz zapragnęła. Po części postapokaliptyczna wizja, a po części steampunkowa, obie przenikają się w „Przedsionku piekła" nieustannie. Trudno powiedzieć gdzie kończy się jedna i zaczyna druga, elementy obu widoczne są nieustannie, nie rywalizują, koegzystują w książce Tomasza Kaczmarka na równych prawach, co wzbogaca całość, ale i staje się źródłem do niespodziewanych zwrotów akcji. Nie brak tej historii rozmachu i monumentalności, zadbania o ogólne zarysy oraz uzupełnienia ich detalami tak, by obrazowo przedstawić czytelnikom świat, w jakim egzystują bohaterowie. Zresztą ich sylwetki również oddano nader sugestywnie od strony zewnętrznych fizjonomii jak i charakterów, posiadają też swoją symbolikę. Rozpoczynając lekturę „Przedsionka piekła" nie jesteśmy przygotowani na to, że kolor czerni, szarości oraz czerwieni będzie przedstawiony w tylu odcieniach, odzwierciedlających nie tylko drugi plan, ale również postacie oraz to, co jest ich udziałem. Autor postawił na ekspresyjność na różnych poziomach, co nie tylko intryguje, lecz i staje się punktem wyjścia dla rozwoju wątków. Te w żadnym wypadku nie są schematyczne, odznaczają się wielowarstwową budową i zaskakującą ścieżką jaką podążają, zawsze na skraju przepaści, mniej niż o krok od zatracenia się. W tej powieści nadzieja, zwycięstwo, klęska, zemsta, nauka oraz rewolucja nie są tym, czym mogłoby się wydawać na początku, a piekło nabrało całkiem nowego znaczenia, dobitniejszego niż sądzono do tej pory.

Powieść przedstawia trzech bohaterów Andrew Miltona, Kathleen Turner oraz Janusza Szewczyka. Trójkę osób, których łączy okrutny mroczny świat, świat tajemniczej technologii, dziwnych bogów oraz przerażających badań, tak nieludzkich, że aż strach o nich mówić. Andrew jest profesorem, który podczas swoich barbarzyńskich badań krzywdzi wielu ludzi w tym Kathleen. Dziewczynie jednak udaje się jakimś cudem ujść z życiem i postanawia się zemścić. Janusz jest złodziejem, a właściwie człowiekiem, który próbuje przetrwać na tym okropnym świecie i również wpada w łapy mrocznych chorych eksperymentów. I nie myślcie sobie, że to co wam powyżej przedstawiliśmy to streszczenie, o nie to jest początek prawdziwego piekła.

Historia jest bardzo wciągająca, chociaż bardzo skomplikowana. Skomplikowaną jej częścią są przeskoki w czasie, które czasem zaburzają trochę to co czytamy, jednak dosyć szybko później łapiemy co jest pięć i pochłaniamy tą dosyć dobrze zbudowaną opowieść.

Jest raczej łatwa w czytaniu i przyjemna, ale mamy co do tego jedno „ale", gdyż zdarzało się czasem takie słownictwo jak dla nas trochę za bardzo skomplikowane i wydaje nam się, że dla normalnego laika czytelnika również zbyt można powiedzieć wyrafinowane, tak jest to odpowiednie słowo. Jednak są to pojedyncze fragmenty, a reszta książki jest płynna, dosyć czytelna.

Fabuła książki jest bardzo nurtująca, jest to świetnie przygotowane opowiadanie, które z pewnością was pochłonie, ponieważ pojawia się w niej nowość według nas. Nie ma w niej krzty dobroci, wszystko co jest w niej ukazane jest złe, mroczne, ciemne, sprawiające, że pojawia nam się na rękach gęsia skórka, są to rzeczy makabryczne. Takie nowe, świeże podejście do książki. Bardzo fajny pomysł.

Grupa do której jest skierowana ta książka, to z pewnością osoby o mocnych nerwach, które są przygotowane na starcie z bardzo brzydką rzeczywistością ukazaną tam, dla fanów horrorów i kryminałów to z pewnością będzie gratka. Wydaje nam się również, że jest to książka stworzona również dla fanów opowieści antyutopijnych, czy nawet powiedziałybyśmy, że powieści fantastycznych.

Dzięki przeskokom w czasie dosyć trudno określić w jaki sposób toczy się akcja, gdyż wszystko płynie w swoim tempie, poznajemy po kolei ułamki prawdy, autor je nam powolutku dawkuje, dodając coraz to nowsze informacje.

Bardzo podobał nam się również klimat książki, ten chłód od niej bijący, mroczny, ciężki, metaliczny, powiedziałybyśmy nawet, że spalinowy, widać, że autor wczuł się w niego mocno, więc czytelnik również będzie zadowolony. Wizja społeczeństwa dążąca do katastrofy wiedzie w tej książce prym.

Patrząc na bohaterów ciężko było powiedzieć kto w sumie jest dobry, wszyscy doznali krzywdy, kierowała nimi rządza władzy bądź zemsta, są z pewnością charakterni, każdy ma swoją przeszłość i ona ich ukształtowała. Tu nie ma postaci pozytywnych, są postacie pokrzywdzone przez los.

No dobra to czemu w takim razie wywołała w naszym sercu tyle emocji i coś nam w niej nie grało. Po pierwsze zabrakło nam w niej jakiegoś takiego wątku głównego, jakiegoś celu przewodniego całej tej historii, no może oprócz destrukcji. Odebrałyśmy ją jako taką trochę drogę donikąd. Zabrakło czegoś co miałoby jakiś sens całej tej historii, bo jak dla nas czegoś takiego tam nie ma. Po drugiej nie zdradzając wam oczywiście zakończenia, możemy powiedzieć, że nam się nie podobało, czemu autor tak właśnie skończył tą opowieść nie mamy pojęcia, zostawił taki trochę smutny niedosyt powieściowy, chciałybyśmy z pewnością poznać odpowiedzi na kilka nurtujących nas pytań, bądź poznać jakoś szerzej historię, a nie dostajemy tego. I nie wiemy czy jest to specjalnie zagranie pana Tomasza, czy nieprzemyślana decyzja. Szkoda, bo to sprawiło, że nie zgrzytnęło coś w tej stosunkowo fajnej powieści.

Jednak możemy bez wątpliwości stwierdzić, że książka nas wciągnęła i potrząsnęła nami mocno, ukazując coś co nie sposób sobie wyobrazić. Jeżeli jesteście gotowi dołączyć do grona mrocznej historii, czerwonego rozgrzanego piekielnie dobrego opowiadania to polecamy wam tą książkę.