Książka jest przewodnikiem po antropologii antydyskryminacyjnej, badaniach zaangażowanych i w działaniu. Znajdziemy tu etnograficzną analizę zjawisk społecznych (choćby takich jak gentryfikacja czy handel ludzkimi organami) oraz mechanizmów ich powstawania. Jak się okazuje, problem dyskryminacji był podejmowany przez antropolożki i antropologów, zanim samą kategorię dyskryminacji zaczęto w naukach społecznych konceptualizować i poddawać refleksji. Poszukując źródeł współczesnego zainteresowania badaniami zaangażowanymi w historii polskiej etnologii, autorki i autor podkreślają polityczny charakter całej dyscypliny. Ujmując zjawisko dyskryminacji jako niejednorodne, akcentują trudności w precyzyjnym zdefiniowaniu jego przyczyn i mechanizmów. Wskazują także konieczność włączenia kursów antropologicznych w proces edukacji oraz rozpatrują możliwości współpracy pomiędzy akademią a organizacjami pozarządowymi.
Kwestia dyskryminacji jest wpisana w studia antropologiczne ze względu na zainteresowanie obcością. Mimo że antropolodzy zajmowali się aktualnymi problemami społecznymi, takimi jak nasilenie tendencji nacjonalistycznych czy ubóstwo, wyniki ich obserwacji i analiz rzadko wykraczały poza dysputy wewnątrzdyscyplinarne. Rozwojowi badań nad dyskryminacją towarzyszyły działania organizacji pozarządowych na rzecz osób i grup dyskryminowanych.
Równolegle nasilały się przemiany globalizacyjne oraz ruchy migracyjne, sprawiając, że hermetyczność dociekań antropologicznych stała się fikcją. Zadaniem antropologów stać się powinno nie tylko analizowanie głosów grup marginalizowanych, ale także tych głosów przekazywanie i upowszechnianie.