Umowa przewozu należy do nielicznych umów prawa cywilnego, które unormo­wane zostały na płaszczyźnie międzynarodowej w drodze konwencji międzynaro­dowych. Konwencje te zawierają przepisy prawa cywilnego, które w ujednolicony sposób regulują stosunki pomiędzy uczestnikami umów przewozu międzynaro­dowego (pasażerami, nadawcami, odbiorcami, przewoźnikami). Zasadniczo we wszystkich gałęziach transportu obowiązuje co najmniej jedna konwencja mię­dzynarodowa, zawierająca tego typu regulacje.

Konwencje przewozowe są bezpośrednio stosowane przez sądy poszcze­gólnych państw, rozstrzygające spory pomiędzy stronami umów przewozu. Oko­liczność ta ułatwia obrót. Pozwala w zdecydowanej większości przypadków na uniknięcie kwestii wyboru prawa właściwego i kolizji pomiędzy przepisami kra­jowymi, regulującymi problematykę umowy przewozu. Daje tym samym uczest­nikom procesów transportowych poczucie pewności co do prawa, które powinno być stosowane.

Celem niniejszego opracowania jest przybliżenie czytelnikowi wskazanych wyżej specyficznych problemów, wyłaniających się przy stosowaniu konwencji międzynarodowych, regulujących umowę przewozu osób i przesyłek w różnych gałęziach transportu, oraz próba ich rozwiązania. Opracowanie składa się z pięciu rozdziałów, w których przedstawiono kształtowanie się regulacji konwencyjnej w poszczególnych gałęziach transportu (rozdział I), określono zakres zastosowania konwencji przewozowych (rozdział II), dokonano ich ogólnej charakterystyki (rozdział III), wskazano miejsce międzynarodowych konwencji przewozowych wśród przepisów innych systemów prawa (rozdział IV), omówiono zasady wykładni tych konwencji (rozdział V).


Ze wstępu