Na bezpieczeństwie, podobnie jak na zdrowiu i edukacji „zna się” podobno każdy. To podejście ma niestety swoje konsekwencje. Nie wszystko jest bowiem tak proste, jak może się wydawać, patrząc na określony problem/zagrożenie wyłącznie z jednego punktu widzenia. Współczesna rzeczywistość i towarzyszący jej rozwój cywilizacyjny stanowią niezwykle złożony i wymagający obszar, który generuje potrzebę wypracowania często nie jednego, lecz wielu przemyślanych podejść (strategii) adekwatnych do miejsc, czasu, rodzajów zagrożeń oraz ludzi, których dane zagrożenia mogą dotyczyć bądź dotyczą. Żyjemy w świecie, w którym mamy do czynienia z zagrożeniami, które potrafimy przewidywać, przeciwdziałać im i na nie reagować. Dysponujemy przy tym wypracowanymi metodami szkolenia ludzi realizowanymi — w zależności od bazy, chęci i kompetencji nauczycieli/szkoleniowców/instruktorów — w różny sposób i z różnym skutkiem. Oprócz zagrożeń już znanych mamy do czynienia z całą masą tych, których specyfikę dopiero rozpoznajemy. Dobrym tego przykładem jest całe spektrum cyberzagrożeń, o których wiemy wciąż za mało, aby radzić sobie z nimi w wystarczający i skuteczny sposób. Jest to wyzwanie, z którym aktualnie próbujemy się zmierzyć. Zadanie nie jest łatwe zważywszy, że żyjemy w świecie permanentnej deregulacji, zmian i zwrotów, rozwoju sztucznej inteligencji (SI), zmutowanych postaci zagrożeń i przekształceń, z bezpieczeństwem jako jedną z najwyższych wartości w tle.
Jest to kolejna monografia poświęcona różnym wymiarom relacji między bezpieczeństwem a edukacją. Tym razem głównym punktem zainteresowania stały się trzy aspekty:
1. Współczesne zagrożenia, czyli co powinno być przedmiotem edukacji na rzecz bezpieczeństwa i kogo powinna ona dotyczyć?
2. W oparciu o jakie metody oraz gdzie powinien odbywać się proces edukacji na rzecz bezpieczeństwa (kwestie dotyczące instytucji, programów kształcenia, współpracy, proporcji między zajęciami teoretycznymi i praktycznymi oraz miejscem ich realizacji)?
3. Kto powinien uczyć ludzi zasad bezpiecznych zachowań (uwrażliwiania, rozpoznawania zagrożeń, prewencji i reagowania)? Kwestia edukacji kadr, kompetencji kadry prowadzącej szkolenia/edukację oraz współdziałania dyrekcji/nauczycieli ze służbami militarnymi i paramilitarnymi w wymiarze kształcenia uczniów i studentów na różnych szczeblach struktury szkolnej i uczelnianej.
Wszystkie trzy aspekty są komplementarne wobec siebie. Istotą sukcesu jest ich rozwój i kooperacja, potrzeba doskonalenia, czerpania wzorców i ich sukcesywnego wdrażania w celu stałego podnoszenia jakości bezpieczeństwa oraz świadomości jego znaczenia.