Nie powiecie mi, że nie zaintrygowało Was to. Zapowiada się bardzo interesująco, czyż nie?
Anne żyje w epoce średniowiecza. Wychowuje się u ciotki, gdyż jej rodzice zmarli. Przyciąga ją natura, zwierzęta i w tych kręgach czuje się najlepiej. Hanna to arystokratka żyjące na początku dwudziestego wieku. Młoda mężatka, nie umiejąca znaleźć szczęścia w swoim związku. Nie umie również sprostać oczekiwaniom krewnych - wydać na świat potomka. Odkrywa psychoanalizę, którą zaczyna się coraz bardziej fascynować. Anny to dwudziestoletnia, niezwykle sławna gwiazda filmowa. Uzależniona od narkotyków alkoholu i seksu. Zagłębia się całkowicie w odgrywaną przez siebie rolę.
Każda z nich swoje zatracenie nazywa inaczej ; Anne mówi o Bogu, Hanna o psychoanalizie, a Anny nie nadaje żadnego określenia.

„Życiem można się delektować, póki trwa. Odgrywać swą rolę, czerpać radość, w końcu umrzeć. Zwierzę to wie. Tylko człowiek zapomina."

Narracja jest poprowadzona bardzo oryginalnie. Historia każdej z trzech kobiet przeplata się wzajemnie, przez co nie można się oderwać od tej książki. Jednocześnie perspektywa Hanny jest wyrażona w listach, co stanowi dodatkowe urozmaicenie - gwarantuję, że daleko jej od monotonności. Schmitt pokazał w tej powieści kwintesencję swojego stylu - niczego nie owija w bawełnę, nie znajdziemy tutaj niepotrzebnych opisów. Chociaż znamy go głównie z opowiadań, przekonujemy się, że równie dobrze potrafi nas oczarować w dłuższych formach wypowiedzi.

„W strachu kryje się sporo narcyzmu. Umierałam jak ktoś, kto się ubóstwia."

Jestem bezgranicznie zakochana w wykreowanych bohaterach. Oprócz głównych postaci, mamy przyjemność obcowania z takimi osobistościami jak Torba Vuitton czy Ciotka Vivi. Wszystkie te elementy są niezwykle satysfakcjonujące. Kwintesencja Schmitt'a.
Liczyłam, że nie będzie to pusta opowieść na jeden wieczór - przeczytać i zapomnieć. I nie zawiodłam się. Ta historia wbiła mi się w pamięć na długo. Bardzo mnie wzruszyła, zatopiłam się w tym wirze uczuć. Przeżywałam całym sercem losy bohaterów. Cieszyłam się i płakałam razem z nimi.

„Podobnie jak drzewo [Anne] nie upada sama. Upada tylko wtedy, gdy zostaje powalona. „

Niektórym może przeszkadzać filozoficzno -moralizatorski styl, jednak ja to kupuję. Jestem tym kompletnie oczarowana. Istna perełka. Nic dodać, nic ująć. Każdy odbierze ją inaczej, każdy wyciągnie z niej co innego. Mamy nieograniczone pole do interpretacji. Niezwykle dopracowana, niesamowita i z przepiękną okładką książka.
„Kobietę w lustrze" polecam nie tylko fanom Schmitt'a, ale również osobom, którym się przejadło się ciągłe czytanie takich samych powieści o zakochanych nastolatkach. Gwarantuję, że nie spotkaliście się wcześniej z taką fabułą.