Albumowe wydanie książki o erotycznej sztuce japońskich drzeworytów zwanych shunga. Japończycy rozwinęli w swojej kulturze liczne tradycje, obyczaje i rytuały związane z flirtem, zalotami, ślubami, a miłość zmysłowa odgrywała w nich podstawową rolę. Złożona kultura miłosno-erotyczna znajduje swoje odzwierciedlenie w sztuce, która stanowi istotny element całej cywilizacji Japonii. Obecność erotyki w sztuce Japonii to właśnie jeden z przejawów sensualizmu tej kultury.
W sztuce Kraju Kwitnącej Wiśni powstały swoiste ukiyo-e, czyli „obrazy ulotnego świata”, wykonywane techniką drzeworytniczą. Odnosiły się one do świata pełnego fascynujących zabaw, nieustannie zmieniających się nastrojów, swobody i frywolności, symbolizowały „płynięcie z prądem” – była to swoista odmiana carpe diem. Ten świat reprezentowany był przez środowisko kurtyzan, aktorów, kuglarzy, artystów, przez wszystkie osoby związane z domami publicznymi, herbaciarniami chaya – miejscami intymnych spotkań i irochaya. Serwowały one usługi daleko wykraczające poza podawanie herbaty i wraz z teatrami mieszczańskimi i wszelkimi podobnymi przybytkami ulokowane były w dzielnicach rozrywki zwanymi yukaku.
Nasycone erotyzmem obrazy shunga charakteryzowały autentyczność seksualności i duża ilość nawiązań symbolicznych. Nie była to bowiem przypadkowość – artyści wiedzieli, jaką optykę zastosować i jakich technik użyć, by stworzyć grę spojrzeń pomiędzy przedstawianymi kochankami a widzem. Drzeworyty shunga to prawdziwe miniaturowe dzieła sztuki tworzone przez najwybitniejszych japońskich artystów. Niejednokrotnie narzucana w społeczeństwach zachodnich „poprawność moralna", wyrażająca się rezerwą do ukazywania pełnej nagości, przeszkadza w obiektywnej ocenie sztuki pochodzącej z innych kręgów kulturalnych. Zmysłowość, stosunki seksualne czy piękno całej intymności ludzkiego ciała zjednoczone w miłosnej ekstazie funkcjonowało od dawna w sztuce Japonii, podczas gdy dla Zachodu były to często tematy zakazane ze względu na zbyt uwydatnianą nagość.