Rozpoznania i analizy przedstawione przez Annę Pajdzińską w publikacji Wiersz – złożony sens dotyczą problematyki usytuowanej na pograniczu dyscyplin. Przedmiotem namysłu jest w recenzowanej książce język traktowany przede wszystkim jako tworzywo dzieła literackiego, przy czym refleksja prowadzona jest w dwóch perspektywach, którym odpowiada podział książki na dwie części. Pierwszą, zatytułowaną Problemy językowej organizacji tekstu poetyckiego, tworzą opracowania poświęcone językowym mechanizmom budowania sensu w utworach poetyckich; a zatem punktem wyjścia jest w tym wypadku sam system i założone w nim możliwości. W części Zbliżenia perspektywa zostaje odwrócona. Tym razem analizie poddawane są konkretne realizacje: wiersze Józefa Czechowicza, Wisławy Szymborskiej, Mirona Białoszewskiego, Ryszarda Krynickiego i Stanisława Barańczaka, a zaprezentowane interpretacje stanowią doskonały pokaz tego, jak wiele w procesie interpretacji tekstu literackiego można zyskać, jeśli aparat stosowany przez tradycyjną poetykę wzbogacimy o narzędzia lingwistyczne. […]
Dobre rozeznanie w osiągnięciach językoznawstwa strukturalnego i wykorzystanie ich w analizach pozwoliło uniknąć dowolności interpretacyjnych, a otwarcie na propozycje lingwistyki kognitywnej – przezwyciężyć ograniczenia oglądu strukturalistycznego. […] Tezy teoretyczne są ilustrowane przykładami z polskiej poezji XX-wiecznej. Lista przywoływanych twórców jest długa i dzięki temu reprezentatywna. […]
Klarowności konstrukcji tomu odpowiada klarowność wywodu i języka przekazu – jest to polszczyzna elegancka i – by tak powiedzieć – przyjazna.

Z recenzji dr hab. Jolanty Chojak, prof. UW