Zaprezentowane w książce rozważania i badania mają zarówno walor poznawczy, jak i aplikacyjny. Dają nie tylko szansę zrozumienia, czym jest starość i jak funkcjonują ludzie w późnej dorosłości, ale dostarczają wskazówek odnośnie do tego, jak powinniśmy się komunikować z osobami starszymi, jak je wspomagać i chronić przed poczuciem osamotnienia i społecznego wykluczenia. Wskazują również na możliwości osób w późnej dorosłości i tkwiący w nich potencjał, który warto wykorzystać zarówno dla dobra osób starszych, których apetyt na życie może wzrosnąć, gdy poczują się potrzebni i docenieni, jak i społeczeństwa, które może wiele zyskać korzystając z mądrości i doświadczenia życiowego osób w okresie senioralnym.
Z recenzji dr hab. Doroty Czyżowskiej

Przedstawione teksty dają zróżnicowany obraz funkcjonowania starego człowieka w różnych sferach: ruchowej, poznawczej, społecznej. Obraz starego człowieka jest wynikiem jego unikatowej życiowej historii, w której istotna jest realizacja potrzeb rozwoju, takich jak: intencjonalność, kształtowanie przeznaczenia, kompetencja biograficzna. Ważna jest adaptacja do starości; najlepszym sposobem jej osiągnięcia jest podejmowanie nowych form aktywności, zaś wrogiem – bezczynność. Człowiek stary żyje w zmieniającej się rzeczywistości, co należy wziąć pod uwagę przy analizie procesów adaptacyjnych seniora. Na adaptację seniora należy patrzeć zarówno z punktu jego przystosowania się do nowych technologii, jak i z perspektywy procesu społecznego metapoznania młodego pokolenia.
Mam nadzieję, że wiedza zawarta w poszczególnych tekstach niniejszej monografii będzie przydatna w zarówno w wielokierunkowych badaniach nad człowiekiem starym, jak i w przygotowaniu rozwiązań społecznych dostrzegających tę grupę ludzi.
Z Wprowadzenia prof. dr hab. Marii Kielar-Turskiej