Książka jest opowieścią o Polsce w pierwszych latach komuny (1946–1956). Autor korzysta z zasobów nie tylko własnej pamięci, ale także gromadzonych przez siebie listów, fotografii, wycinków z gazet i książek, a przede wszystkim pisanego przez siebie dziennika, tak jakby już wtedy przygotowywał się, by utrwalić obraz tamtych czasów. Stara się być obiektywny i nie oszczędza nawet samego siebie. W niektórych ocenach wydarzeń i ludzi może się myli, a nawet jest niesprawiedliwy, ale tak je widział w tamtych latach i tak je przekazuje. Jeśli dzisiaj ma inne zdanie na ich temat, wówczas skrupulatnie odnotowuje to w przypisach na końcu każdego rozdziału. Za beztroskim tonem jego opowieści widać ponurą rzeczywistość, chociaż on sam stara się jej nie dostrzegać. W celu nadania większej autentyczności swojemu przekazowi najpierw pisze językiem dziecka, ale język ten dorośleje w miarę dojrzewania autora. Autor na podstawie własnego życiorysu nie pozostawia wątpliwości, że tradycyjna rodzina i szkoła, w której pracują nauczyciele o wysokiej etyce, są podstawą obywatelskiego wychowania młodego pokolenia.


Andrzej Marceli Cisek – urodził się w 1938 roku. Okres II wojny światowej spędził wraz z rodziną na zesłaniu w Związku Sowieckim. Po maturze w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie studiował na Uniwersytecie Warszawskim, Politechnice Warszawskiej i New York Polytechnic Institute. W 1972 roku opuścił Polskę z powodów politycznych. Po rocznym pobycie we Włoszech i Francji osiadł w USA. Mając dyplom inżyniera elektroniki medycznej, pracował przy projektach intensywnego nadzoru kardiologicznego i pompy wspomagającej pracę serca. Wieloletni członek Rady Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku i pierwszy koordynator stowarzyszenia Americans for Independent Poland. Żona Danuta była Global Marketing Director w największej firmie wydawniczej w USA i wiceprezesem Instytutu Piłsudskiego w Nowym Jorku. Razem utworzyli prywatny Fundusz im. Jerzego Łojka przy Instytucie Piłsudskiego. Ich dom w Carmel (NY) przez wiele lat stał otworem dla ludzi Solidarności.
Do Polski wrócił z żoną w roku 2000. Jest autorem wspomnień z zsyłki na Ural: Nieludzka ziemia w oczach dziecka oraz szkiców o wydarzeniach i ludziach Wielkiej Rewolucji Francuskiej Kłamstwo Bastylii.