Podstawową zasadą konstrukcyjną, stanowiącą oś konfliktu dramatycznego, jestw teatrze Pavlovsky’ego ambiwalencja, przenikająca różne poziomy i wymiarydzieła, głównie zaś sferę symboliki i znaczenia. Inteligentnie konstruowana wieloznacznośćwywołuje niepokój odbiorcy w sytuacji, gdy nie ma on pewnościczy to, co widzi na scenie, jest faktycznie tym, czym się jawi. Nimbem niejednoznacznościspowite są praktycznie wszystkie elementy utworu dramatycznego,począwszy od przestrzeni i elementów scenicznych, przedmiotów teatralnych,czy wreszcie samych bohaterów. Ambiwalencja dotyczy nie tylko tożsamości,ale i samego wymiaru moralnego postaci Pavlovsky’ego, wśród których większośćskupia w sobie sprzeczne cechy, nieraz wykluczające się na tyle, że możnamówić o podwójnej osobowości bądź wręcz jej rozłamie w sytuacji, gdy postaćposiada tyle samo cech bohatera, co antagonisty, rozdzielanych między dwiepostaci w tragedii klasycznej. U Pavlovsky’ego katalizatorem rozwoju akcji stajesię wówczas ten sam bohater, zaś konflikt dramatyczny przybiera postać gwałtownegokonfliktu wewnętrznego jednostki. Ze Wstępu

Z wykształcenia lekarz psychiatra z wieloletnią praktyką w zawodzie, EDUARDOPAVLOVSKY (1933-2015) to zarazem pionier psychodramy na gruncie latynoamerykańskim,w młodości wybitny sportowiec, intelektualista, publicysta, dysydenti wygnaniec polityczny, znany jednak przede wszystkim jako znakomitydramatopisarz, aktor, teoretyk i człowiek teatru.Międzynarodową sławę przyniosły mu takie utwory jak Pan Galíndez czy Władzarodzicielska (Nagroda Moliere’a), w których, wykorzystując aluzje do najnowszejhistorii argentyńskiej, porusza ważkie tematy egzystencjalne za pośrednictwemoryginalnych, częstokroć prowokacyjnych i szokujących zabiegów twórczych.Prezentowane wydawnictwo obejmuje pionierski przekład na język polski czterechdramatów argentyńskiego mistrza.