Książka pt. Meandry kultury politycznej od średniowiecza do II wojny światowej jest ciekawą syntezą historii polskiej kultury politycznej. Autor poprzez średniowiecze, gdzie wyodrębnił okresy monarchii patrymonialnej i stanowej, ukazał przemiany polityczne i kulturowe, składające się na tworzenie, scalanie i ugruntowanie polskiej państwowości. Na tle państw europejskich Polska była monolitem od XIV wieku i nie odstawała cywilizacyjnie od innych państw kontynentu.

Następnie w pracy scharakteryzowano czasy I Rzeczypospolitej wyodrębniając dwa okresy: 1. Demokracji szlacheckiej, która do historii przeszła, przynajmniej w XVI wieku, jako „Złoty Wiek”, a trwała do 1652 r.; 2. Oligarchii magnackiej zapoczątkowanej aktem liberum veto w 1652 r. przez posła Władysława Sicińskiego. Czasy te naznaczone są anarchią, sobiepaństwem, zanikiem obywatelskiej kultury politycznej, warcholstwem magnatów i szlachty. Wynikiem tego były rozbiory i upadek państwa w 1795 r.

Dalej przedstawiono czasy niewoli w trzech częściach podzielonej Polski: zaborze rosyjskim, austriackim i pruskim przez pryzmat „państw” powstających w różnych konfiguracjach ładu międzynarodowego.

Kolejna część prezentuje wyłanianie się Polski z chaosu po I wojnie i tworzenie oraz funkcjonowanie II Rzeczypospolitej. Wyeksponowano wielkie sukcesy, ale pokazano też sprawy natury wstydliwej z oglądu kultury politycznej oraz kwestie nierozwiązane, które przyciemniają blask państwa i jego elit.

Całość wykładu prezentowana jest od X do XX wieku poprzez: 1. Model przywództwa politycznego; 2. Funkcjonowanie społeczeństwa; 3. Organizację państwa; 4. Relacje w stosunkach międzynarodowych; 5. Zwyczaje i obyczaje. W pracy możemy znaleźć wiele przyczynków, ciekawostek, a nicią przewodnią jest stan polskiej kultury politycznej w poszczególnych epokach. Wszystko razem tworzy ponadczasowy polski charakter narodowy. Każdy z 20 podrozdziałów oraz wstęp książki opatrzony został stosownym mottem, pro memoria.