„Moja Jane Eyre" jest to opowiedziana z nieco innej płaszczyzny wersja znanej (lub i też nieznanej czytelnikom) historii biednej sieroty. Ja należę do tej drugiej grupy, która niestety, ale nie czytała oryginału bazowej historii. Poszperałam trochę tu, trochę tam i co nieco udało mi się dowiedzieć. Jednak z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że przeczytać ją może każdy bez szkody dla zrozumienia ogólnego jej sensu.

Osobiście przyciągnięta zostałam perspektywą buszujących duchów na stronach książki i nie czuję się zawiedziona. Duchów jest dość sporo, fantastycznie wkomponowanych w całokształt fabuły.

Jane, główna bohaterka posiada niecodzienny dar, dzięki któremu może widzieć oraz rozmawiać z duchami. Nie do końca jest z tego faktu zadowolona i stara się to ukryć przed światem. Dzięki pewnemu przypadkowemu zdarzeniu, w które de facto na własne życzenie się wplątuje, jej talent zostaje dostrzeżony przez ludzi, którzy można powiedzieć zawodowo, zajmują się tropieniem duchów. W XIX wieku bycie niezamożną kobietą a do tego sierotą nie rokuje zbyt dobrze, jednak Jane udaje się znaleźć pracę jako guwernantka bogatego pana Rochester. Gdy do akcji wkraczają oddane przyjaciółki oraz w grę zaczynają dochodzić, rodzące się uczucia sytuacja nabiera tępa... Jednak więcej nie zdradzę!

Książka napisana została barwnym językiem z dużą dozą humoru, dlatego jej lektura to niezaprzeczalna przyjemność i uczta zmysłów. Bohaterów po prostu nie da się nie lubić, akcja non stop pędzi do przodu i aż ciężko oderwać się od książki. Nie trafiłam na momenty (które niestety dobrze wiemy, że w niektórych książkach się zdarzają), w których można przeskakiwać trzy kartki do przodu bez szkody dla ogólnego zrozumienia sensu, więc brak tego, jest dla mnie wielkim plusem. Uważam, że autorki wykonały naprawdę kawał świetnej roboty.

Bawiłam się przy niej świetnie i jestem pewna, że Wy także będziecie ;)