Minione dwie dekady oznaczały próbę ponownego zdefiniowania odbudowującej się Rosji jako liczącego się mocarstwa w stosunkach międzynarodowych. Transformacja ustrojowa i jej konsekwencje stanowią zatem nie lada wyzwanie dla badaczy próbujących uchwycić istotę przeobrażeń i poddających interpretacji ich następstwa. Przedsięwzięcia poznawcze są o tyle utrudnione, że tak prawdę mówiąc, procesy transformacji nie dobiegły jeszcze końca, Rosja jest ciągle w procesie dynamicznych przemian, obfitujących w rozmaite przyspieszenia, zahamowania, zwroty, dylematy i paradoksy.

Zastanawiając się nad konsekwencjami rosyjskiej transformacji, napotykamy ciągle na sprzeczności i napięcia, dziwiąc się, że centralizacja państwa mimo wszystko nie doprowadziła do jego defederalizacji; że "putinizacja" systemu politycznego nie przeszkodziła w spokojnej sukcesji władzy prezydenckiej i utrzymywaniu się tandemokracji, tej swoistej odmiany rosyjskiej cohabitation, tyle że między dwoma ośrodkami władzy wykonawczej; że państwowa kontrola mediów idzie w parze z wolnością Internetu; że utrzymywanie monopolu państwowego w strategicznych dziedzinach gospodarki nie przeszkadza w promowaniu inwestycji prywatnych w wielu sferach; że wreszcie poszukiwanie własnej drogi rozwoju nie blokuje drogi Rosjanom do zachodniej kultury, adaptacji mechanizmów rynkowych i naśladowania wzorów pluralnej kultury politycznej. Wszystko to napawa nadzieją, że Rosja będzie dążyć jak każde inne państwo do pomnażania dobrobytu swoich obywateli, dbać o standardy demokratyczne i promować wartości, typowe dla społeczeństw i państw wysokorozwiniętych.

Publikacja powstała we współpracy z Uniwersytetem Warszawskim.