Choć "Ślepowidzenie" reprezentuje gatunek, który jest całkowicie nie dla mnie, w pełni rozumiem wszystkie zachwyty i przyznane wyróżnienia. Ta powieść wydaje mi się w 100% dopieszczona przez autora, nie ma tutaj zbędnych słów ani niepotrzebnych wątków. Niektóre sceny sprawiają, że czytelnikowi mózg wybucha, po czym rozkwita nieznanymi dotąd kwiatami wyobraźni.

Można się nią cieszyć jako całością i można też wycinać i studiować same fragmenty. Doskonale mieszają się tutaj prawda z fikcją, współczesna nauka z wizjami przyszłości. Lektura jest wymagająca, pochłaniająca, niepokojąca. Chciałabym umieć docenić ją bardziej.

Budzenie po tak długim uśpieniu to prawdziwe zderzenie z rzeczywistością, pełne bólu i dyskomfortu, ale niezbędne do przetrwania na skraju przestrzeni międzygwiezdnej. Ta walka z własnym ciałem jest doskonale oddana przez autora, który nie stroni od szczegółów, tworząc sugestywne i niekiedy drastyczne obrazy.

Twórczość Wattsa odróżnia jednak nie tylko dbałość o szczegóły, ale przede wszystkim odważne spojrzenie na kwestie takie jak etyka, moralność czy samoświadomość. Autor prowokuje nas do refleksji, zmuszając do myślenia o rzeczach, które na co dzień składamy na półkę.

"Ślepowidzenie" to powieść, która zasługuje na miano jednej z najlepszych twardych powieści SF 2006 roku. I nie jest to tylko moje zdanie. Charles Stross, Karl Schroeder czy sffworld.com nie szczędzili pochwał dla tej książki. Mocno zakorzeniona w nauce, a jednocześnie pełna nowatorskich idei, "Ślepowidzenie" to książka, którą powinni przeczytać wszyscy miłośnicy science-fiction. To prawdziwa gratka dla wielbicieli gatunku.