Bój o Pomorze Ostatnie walki obronne na wschodzie Erich Murawski Książka

Niszczyciele zapór to pierwsza w Polsce tak obszerna historia o jednym z najbardziej brawurowych i szokujących nalotów drugiej wojny światowej, przedstawiona przez utalentowanego brytyjskiego historyka, Jamesa Hollanda. Dzięki dociekliwemu, nowatorskiemu spojrzeniu tego bestsellerowego Autora, jeszcze nigdy wcześniej nalot nie został przedstawiony tak szczegółowo. Operacja Chastise od początku wywoływała skrajne emocje. Akcja zbombardowania w nocy z 16 na 17 maja 1943 roku niemieckich zapór na rzekach w Zagłębiu Ruhry przez 617 Dywizjon Bombowy RAF-u początkowo wygląda na niewykonalną i tak trudną, że z powodzeniem można byłoby nazwać ją samobójczą misją. Jej przygotowaniom towarzyszy ekscytujący wyścig z czasem. Projekt skaczącej bomby niesie wiele niepewności i obaw, ale ostatecznie także niezapomniany smak wygranej. Autor pozwala nam przeżyć wspólnie z bohaterami emocje, które towarzyszyły im podczas tamtych wydarzeń.

Bitwa od Pruską Iławą uchodzi za jedną z większych rzezi, mających miejsce w czasie wojen napoleońskich. Autorzy niniejszej pracy stoją na podobnym stanowisku, które prezentują w końcowej części pracy. Całe dzieło skupia się na opisie działań wojennych od końca listopada 1806 roku do bitwy pod Pruską Iławą włącznie.

Wiek piętnasty zapisał się w dziejach Polski szybkim rozwojem staropolskiej sztuki wojennej. W powszechnym odczuciu, jak i w opinii znacznej części historyków, wojny Jagiellonów na wschodniej i południowej rubieży Królestwa Polskiego pozostawały w cieniu wielkiego konfliktu z Zakonem Krzyżackim na północy. Racją stanu w polityce monarchii jagiellońskiej stało się bowiem odzyskanie Pomorza Gdańskiego i ostateczna likwidacja zagrożenia krzyżackiego. Stąd też zagadnienia ekspansywnej polityki dynastycznej Jagiellonów na terenie Czech, Węgier i Mołdawii oraz obrona Rusi i Podola schodziły na drugi plan w działaniach polityczno-militarnych i nie cieszyły się popularnością w społeczeństwie szlacheckim. Można zaryzykować twierdzenie, że poglądy piętnastowiecznej szlachty paradoksalnie podzielała powojenna historiografia eksponując – nie tylko ze względów naukowych – walkę z „germańskim naporem”. W tej sytuacji i historycy wojskowi skupiali swe wysiłki na opracowywaniu wojen krzyżackich, zbyt zaniedbując studia nad walkami z południowymi i wschodnimi sąsiadami Królestwa Polskiego. A przecież nie ulega wątpliwości, że wydarzenia militarne, które rozegrały się w XV w. na terenach Rusi, Mołdawii, Węgier, Czech i południowo-wschodniej Polski, miały istotne znaczenie w kształtowaniu się przyszłości politycznej Europy Środkowej i Wschodniej.

Nowa książka Petera Wilsona jest wielkim dziełem, pierwszą kompletną historią wojny powstałą od upływu pokolenia, a także fascynującą i świetnie napisaną próbą zrozumienia tych istotnych wydarzeń. Wielką zaletą Wilsona jest pozwolenie czytelnikowi na zrozumienie różnych motywacji, które skłaniały kolejnych władców do igrania z losami własnych krajów z tak przerażającymi skutkami. Znajdziemy tu główne postacie dramatu (Wallenstein, Ferdynand II, Gustaw Adolf, Richelieu), ale także przeżycia zwykłych żołnierzy i cywilów, desperacko starających się przetrwać w niezwykle trudnych okolicznościach. Nie da się w pełni zrozumieć niezwykłej narracji nękanych wojną europejskich przywódców w XX wieku (porównania z II wojną światową są jak najbardziej na miejscu) i nowożytnej Europy bez odniesień do tego strasznego konfliktu. Monumentalna praca historyczna: ogromny zakres, porywająca narracja, rozsądna i ludzka w ocenie oraz ilustrowana taką ilością map i planów bitew, że zostanie nimi zaspokojony wewnętrzne dziecko każdego czytelnika. To najwyższy poziom historycznej narracji: świetna książka. Dominic Sandbrook, New Statesman, Books of the Year Stanie się na wiele lat podstawową anglojęzyczną pracą na ten temat. David Parrott, BBC History Jeżeli jakikolwiek z brytyjskich historyków miał napisać taką książkę, to mógł być tylko Peter H. Wilson, i dokonał tego skrupulatnie i z polotem Wojna trzydziestoletnia 1616-1648. Tragedia Europy to niezwykłe osiągnięcie, pełne dogłębnej wiedzy. Nigel Aston, The Tablet Tragedia Europy to pierwsza pełna historia wojny trzydziestoletniej w tej generacji; to epicka, świetnie opowiedziana historia na największą możliwą skalę. London Review of Books Troska zarówno o szczegóły, jak i szerszy obraz sprawia, że praca [Wilsona] jest ostateczną historią wojny trzydziestoletniej. Publishers' Weekly Wilson opowiada tę ponurą historię bez chwały, zachowując doskonale równowagę pomiędzy opisami bitew z pierwszej ręki i dworskimi intrygami a dogłębną analizą długoterminowych skutków wojny Poruszające świadectwo sprzeciwiające się daremności wojny. Ed Voves, California Literary Review Monumentalna historia wojny trzydziestoletniej Petera Wilsona to praca, która robi wrażenie na czytelniku zarówno wyjątkową znajomością szczegółów autora, jak i zrównoważoną relacją głównych wydarzeń i epizodów wojny Jego praca przez długi czas pozostanie główną historią tej wojny. Ronald Asch, Reviews in History

„Żołnierze Hitlera to imponujące opracowanie historyczno-wojskowe na temat niemieckich wojsk lądowych w latach 1933-1945. Książka ta, erudycyjna i wnikliwa, łączy politykę z wojskowością, strategię z taktyką, a poglądy wyższych dowódców – z myślami szeregowych. Ben Shepherd to stylowy autor, który wplata aspekty techniczne w wartką narrację, wykazując się rozległością badań i biegłą znajomością tematu książki. Jego praca, wyważona pomiędzy przystępnością a akademickim rygorem, trafi zarówno do czytelnika poważnie zgłębiającego temat, jak i do laika”. Stephen Hart, współautor pracy The German Soldier in World War II Przez wiele dziesięcioleci po 1945 r. powszechnie uważano, że niemieckie wojska lądowe, profesjonalne i przyzwoite pod względem moralnym, w dużym stopniu zachowywały dystans wobec SS, Gestapo i innych części nazistowskiej machiny. Korzystając z obfitych źródeł pierwotnych oraz najnowszych badań, Ben Shepherd rysuje obraz znacznie bardziej mroczny i bardziej złożony. Po raz pierwszy zostaje tu omówiona armia niemiecka w ciągu całego okresu II wojny światowej, na wszystkich teatrach działań wojennych i terytoriach okupowanych oraz z wielu perspektyw: skuteczności bojowej, dynamiki społecznej, stosunków z państwem nazistowskim, a także udziału w zbrodniach wojennych i w okupacji wojskowej. Była to armia prawdziwie narodowa, złożona z przedstawicieli wszystkich warstw społeczeństwa niemieckiego i odzwierciedlająca to społeczeństwo w jego kształcie pod rządami nazistów. Bez armii i jej zagranicznych podbojów, jak wyjaśnia Shepherd, reżim nazistowski nie byłby w stanie popełniać w krajach okupowanych zbrodni przeciwko Żydom, jeńcom wojennym i cywilom. Autor bada, w jaki sposób wojska lądowe były uwikłane w te zbrodnie i z jakich przyczyn współudział niektórych żołnierzy, jednostek czy wyższych szczebli dowodzenia był większy niż w przypadku innych. Przedstawia również przyczyny wczesnych zwycięstw armii niemieckiej na polu bitwy i jej narastających klęsk aż do 1945 r. Te ostatnie wynikały nie tylko z przewagi aliantów czy nieudolności Hitlera jako naczelnego wodza, ale również ze słabości – moralnych, politycznych, gospodarczych, strategicznych i operacyjnych – samego dowództwa armii.

Kompletna legionowa historia i mitologia w jednym pasjonującym tomie W roku jubileuszu stulecia odzyskania niepodległości Andrzej Chwalba proponuje książkę, jakiej przez dekady brakowało na polskim rynku: napisaną żywym językiem popularną syntezę dziejów Legionów Polskich i legionistów, którzy po 1918 roku stanowili istotną część elit politycznych II Rzeczypospolitej, współtworząc historię Polski. Kiedy 6 sierpnia 1914 roku Pierwsza Kompania Kadrowa pod dowództwem Józefa Piłsudskiego opuściła budynki przy krakowskich Oleandrach i wyruszyła w kierunku granicy z Rosją, rozpoczęła tym samym symbolicznie nowy etap w historii Polski. Jednak już w Kielcach legionistów witały nie owacje i kwiaty, lecz zamknięte okiennice i wrogie spojrzenia. Zarówno sama formacja, jak i osoba dowódcy budziła przez lata tyle głosów krytyki i sprzeciwu ze strony zwolenników odmiennej drogi do niepodległości, co i głosów pochwały, wdzięczności i bezgranicznego uwielbienia. A jacy naprawdę byli legioniści? Jak żyli na co dzień? Jakie przyświecały im idee i czy udało się je zrealizować? Sądzimy, że historia Legionów jest powszechnie znana, ale czy wiemy, które jej elementy są prawdziwe, a które należy uznać za mity? W swej najnowszej książce Andrzej Chwalba stawia te i inne, nowe pytania na temat Legionów i stara się na nie odpowiedzieć. Jednym tchem przeczytamy więc o militarnych dziejach Legionów Polskich, o broni i wyposażeniu, a także o zażartych sporach między brygadami, o posłudze medycznej i duchowej, wreszcie o tym, jaki wpływ miał legionowy etos na popularyzację sportu, literatury i sztuki wśród Polaków.

Jak długo przyjdzie nam jeszcze czekać na prawdziwą historię husytyzmu, która ukaże wszystkie straty poniesione przez ziemie czeskie w kontraście do wielkości osiągniętej w czasie panowania Karola IV? Pytanie to padło w czasie dyskusji po wykładzie otwartym i brzmiało prawie jak groźba. Quo usque tandem! Nawet ruch husycki nie jest już tym czym dawniej. W końcu przez cały czas uważano go za okres, kiedy – według słów Františka Palackiego – „Czechy znalazły się u szczytu swojej potęgi i możliwości”? Wręcz przeciwnie, a nawet dziś nie jest inaczej. (…) Nie tylko na stronach tych rozdziałów, lecz również w interpretacji struktury administracyjnej i ideologii reformacyjnej pamiętam o czytelnikach, dla których wcześniej powszechne pojęcia, terminy i realia są same w sobie trudnym orzechem do zgryzienia. Mimo to, wysiłki zmierzające do większej przystępności pracy nie mogły zostać zrealizowane kosztem dokładności. (…) Celem tej pracy nie są dzieje ziem czeskich w wieku husyckim, lecz dzieje rewolucji husyckiej powstałe w oparciu o określoną analizę krytyczną świadectw wszelkiego typu. (…) Dla mnie husytyzm był przede wszystkim częścią ówczesnej historii, przez co powstrzymałem się od poszukiwania jego znaczenia dla historii Czech.

"Autor książki zaprasza w pasjonujący świat życia XVII-wiecznych żołnierzy. Obraz życia ówczesnego żołnierza jawi się jako niezwykle bogaty i różnorodny. Obok splendorów i wspaniałego wyglądu czy fantazji bohaterów staropolskiego oręża widnieją nędzne losy wojskowej zbiorowości, prowadzące do ekstremalnych sytuacji, np. kanibalizmu, żebraczego kija i rozsypanych kości w dalekich krajach. Życie pojedynczego żołnierza także charakteryzowało się zmiennością bytowania i pełne było przypadków. Nie jest to bynajmniej koniec młodzieńczych wyobrażeń o żołnierzach XVII-wiecznych, kształtowanych na podstawie losów Sienkiewiczowskich rycerzy, ponieważ jest coś pociągającego w tej epoce. W dalszym ciągu przewijają się przed nami barwne obrazy, nadal fascynuje husaria w czasie szarży pod Kircholmem lub Wiedniem, bohaterskie obrony twierdz, postacie słynnych zagończyków, dalekie rajdy lisowczyków etc. Jednak konfrontacja wyobrażeń ze źródłami historycznymi i literaturą przedmiotu spowodowała, że wojskowość staropolska nabrała nowych, pełniejszych wymiarów. Problematyka życia codziennego armii koronnej i litewskiej nie jest wcale mniej fascynująca, gdyż w ten zakres wchodzą zarówno zagadnienia kultury materialnej, jak i pojawiają się wcale nierzadko wątki „kawalerskiej” fantazji. Prof. dr hab. Tadeusz Srogosz pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii I Rzeczypospolitej, zwłaszcza warunków bytowych i zdrowotnych ludności, jej życia codziennego, dziejów wojskowości. Jest członkiem wielu organizacji i towarzystw krajowych i zagranicznych (m.in. Akademii Socjalnych Nauk Ukrainy, Instytutu Archeografii i Źródłoznawstwa Ukraińskiej Akademii Nauk, European Association for the History of Medicine and Health z siedzibą w Strassburgu, Białoruskiego Towarzystwa Historyków Medycyny) oraz rad naukowych i redakcji wielu polskich i zagranicznych czasopism. Autor około 230 publikacji, w tym książek: Problemy sanitarno-zdrowotne w działalności administracji Rzeczypospolitej w okresie stanisławowskim (1993), Dżuma ujarzmiona? Walka z czarną śmiercią za Stanisława Augusta (1997), Pomoc weteranom, rannym i chorym na ziemiach polskich w latach 1806-1807 (2001), Między biologiczną egzystencją człowieka w dziejach a historią nauki (2003), Żołnierz swawolny. Z dziejów obyczajów armii koronnej w XVII wieku (2010), Między wojną a modernizacją. Studia z dziejów kresów południowo-wschodnich Rzeczypospolitej w XVII-XVIII wieku (2016)."

"Wojny religijne rozdarły Francję na prawie pół stulecia (1562-1598). Najbardziej spektakularnym wydarzeniem była masakra w noc św. Bartłomieja w 1572 r., kiedy zginęły tysiące hugenotów. Wojny te były częścią konfliktu między katolikami a protestantami, który rozgorzał w Europie w XVI w., i zajmują niezwykle ważne miejsce w nowożytnej historii Europy. „Francuskie wojny domowe” to nie tylko opis bitew i oblężeń. Wojny domowe, tak jak kłótnie rodzinne, bywają nadzwyczaj zaciekłe, a ich przyczyny są złożone i głęboko zakorzenione. R.J. Knecht ukazuje, że religia była poważnym problemem, lecz istniały także inne przyczyny konfliktu, takie jak poważny kryzys bezrobocia wśród szlachty w wyniku katastrofalnego upadku królewskiego autorytetu po przypadkowej śmierci Henryka II. Wojny domowe różnią się od wojen zewnętrznych: przypominają pożary lasów, wybuchające w wielu miejscach jednocześnie. W XVI-wiecznej Francji ich brutalność podkreślała seria masakr i zabójstw politycznych. W miarę rozwoju techniki rosły również koszty wojen. Korona, niezdolna do opłacenia wojsk z tradycyjnych źródeł przychodu, była zmuszona do zawierania nikogo niezadowalających traktatów pokojowych, które co rusz zrywano. Niniejsza książka to pasjonujące i ważne opracowanie, opisujące zarówno przebieg konfliktów, jak i próby zawarcia pokoju. R.J. Knecht (ur. 1926) to emerytowany profesor historii Francji Uniwersytetu w Birmingham. Najlepiej znany ze swej pracy magisterskiej o królu Francji Franciszku I, jest także autorem „The Rise and Fall of Renaissance France (1986), „Catherine de’ Medici” (1998), i „The French Renaissance Court” (2008). "

"Autor, w swoich dwóch pierwszych książkach, na temat kampanii Napo­leona w 1806 i 1807 roku, zajmował się cesarzem w zenicie jego militarnego geniuszu. W wojnie 1809 roku, opisywanej w trzeciej książce, zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki jego przyszłego upadku. Arcymistrz zaniechał bezlitosnego pościgu za główną armią wroga, która to zasada do tej pory była przewodnią myślą w jego wszystkich wojnach. Podczas opisywanej w niniejszej książce kampanii 1813 roku płomień jego geniuszu jedynie okazjonalnie płonął z dawną siłą. Ciągle zdawał się tracić z oczu prawdziwy cel i dążył do osiągnięcia drugorzędnych zadań – zajęcia punktów geograficznych. Zdobycie ich byłoby niewątpliwą konsekwencją zrealizowania podstawowego zamysłu – ostatecznego pokonania głównej armii wroga. Po stronie przeciwników Napoleona widoczna staje się zmiana. Sojusznicy nauczyli się czegoś od swojego wielkiego przeciwnika, chociaż nadal zbyt często wahali się i gubili. Teraz jednak niepewność nie występowała, jak dotychczas, jedynie po ich stronie i z trudem można uwierzyć, że wątpiący i niepewny Napoleon pod Duben, to ten sam zwycięzca spod Ulm, Austerlitz i Jeny. Zmienił się cały charakter wojny przeciwko Napoleonowi. Nie walczył już z dynastiami, lecz z całymi narodami, zachęconymi przykładem Hiszpanii i Rosji do masowego powstania przeciwko tyranii ciemiężcy. Jednym ze skutków tej sytuacji było znaczne zwiększenie siły liczebnej walczących przeciwko niemu armii oraz całkowita przemiana ich gorliwości i ducha. Wojna przybrała charakter właściwy naszym czasom. Nie była to już wojna jednej najemnej armii przeciwko drugiej, lecz nacji przeciwko nacjom. Lipsk został słusznie nazwany „bitwą narodów”. Większą liczbę zaangażowanych żołnierzy zobaczymy dopiero podczas kolejnej wojny."

"„Wojny morskie 1500-1650” to pierwsze prawdziwie ogólnoeuropejskie opracowanie działań wojennych na morzach w tym okresie. Począwszy od końca XV wieku, czasów wprowadzenia broni palnej na morza i szybkich przemian handlu morskiego, praca skupia się na zakresie i ograniczeniach działań wojennych przed pojawieniem się wielkich flot bojowych w połowie XVII stulecia. Autor porównał także historię społeczną marynarzy i wczesnego korpusu oficerskiego kilku europejskich krajów, w tym Hiszpanii, Portugalii, Francji, Wenecji, Imperium Osmańskiego i państw bałtyckich. Jan Glete (1947-2009) – szwedzki historyk, profesor na Uniwersytecie Sztokholmskim, specjalizował się w historii przemysłu i bankowości Szwecji w XX wieku oraz w powiązaniach między wczesnonowożytną historią morską i procesami państwowotwórczymi. "

"„Potężna ilość informacji, czytelnie poukładana i przystępnie napisana”. „Wszechstronna i przystępnie napisana książka historyczna”. – BRITISH MUSEUM MAGAZINE „Każdy, kto choć odrobinę interesuje się przeszłością, może mieć trudności z odłożeniem tej książki”. – MINERVA „Naukowa, lecz przystępna”. – DR PETER JONES Armia rzymska dzierżyła palmę pierwszeństwa przez ponad 1000 lat. Od Brytanii po Syrię i od Renu oraz Dunaju po Afrykę Północną znajdujemy liczne dowody działalności legionistów i żołnierzy wojsk pomocniczych. Po pokonaniu Antoniusza i Kleopatry w roku 30 przed Chr., August przekształcił wojska republikańskie w pierwszą całkowicie stałą armię, w której szeregi rekrutowano mężczyzn z całego rzymskiego świata. Około ćwierć miliona żołnierzy chroniło granice i pilnowało porządku w Imperium, ostatecznie opierając się na liniach pogranicznych, takich jak Wał Hadriana. Książka ta obejmuje swym zakresem kompletną historię armii rzymskiej, poczynając od 753 r. przed Chr., a kończąc na roku 476, opisując zarówno zwycięstwa, jak i porażki w walkach przeciwko wrogom Rzymu, takim jak Galowie, Kartagińczycy, Goci i Persowie. Życie rzymskiego żołnierza nie sprowadzało się tylko do toczenia bitew. Tak szeregowi, jak i centurionowie oraz starsi oficerowie pozostawili po sobie mnóstwo różnych dokumentów, z których wiele użyto w tej książce, aby zrekonstruować życie codzienne i walkę z ich perspektywy. "

"Zaletą Kolosa odrodzonego, ważnego osiągnięcia w dziedzinie przywracania i kultywowania pamięci o wojennym doświadczeniu całego narodu, jest niezrównany dostęp Glantza i wykorzystanie przez niego radzieckich źródeł archiwalnych. Pozwala mu to nie tylko rzucić światło na zwycięstwa Armii Czerwonej pod Moskwą, Stalingradem czy Kurskiem, ale także wydobyć z cienia mnóstwo ważnych „zapomnianych bitew”, z których wiele skazano na niepamięć w imię ochrony reputacji uczestników i narodowej dumy. Jak z niespotykaną dotąd szczegółowością ujawnia autor, w pierwszych latach konfliktu katastrofalne klęski przeplatały się z doniosłymi zwycięstwami, gdy Armia Czerwona usiłowała się odnaleźć w warunkach „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej"". Oprócz samych bitew Glantz prezentuje wnikliwy portret Armii Czerwonej jako ewoluującej instytucji wojskowej. Dokonując przejrzystej jak nigdy dotąd oceny jej wielkości, liczebności i struktury sił, autor przedstawia przenikliwy wgląd w doktrynę, strategię, taktykę, uzbrojenie, wyszkolenie, korpus oficerski i kierownictwo polityczne. Nadaje przy tym ludzkie oblicze dowódcom i żołnierzom Armii Czerwonej, w tym kobietom i członkom jednostek – bezpieczeństwa (NKWD), inżynieryjnych, kolejowych, transportu samochodowego, budowlanych czy karnych – których znaczenie dotychczas nie w pełni rozumiano. Glantz, czołowy światowy autorytet w dziedzinie radzieckich sił zbrojnych, stworzył nadzwyczajne opracowanie, niezmiernie poszerzające nasze pojmowanie fragmentu II wojny światowej, któremu wciąż niełatwo wynurzyć się z mroków historii. O autorze David M. Glantz to założyciel i były dyrektor Biura Badań nad Obcymi Siłami Zbrojnymi (Foreign Military Studies Office) Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych. Wśród wielu jego publikacji znalazły się: Stumbling Colossus, Zhukov's Greatest Defeat, The Battle of Kursk, The Battle for Leningrad oraz When Titans Clashed. „Niezrównana znajomość radzieckich źródeł pozwoliła Glantzowi stworzyć dorobek, który dogłębnie skorygował naszą wiedzę o froncie wschodnim II wojny światowej” – „Slavic Review” „Czołowy światowy badacz wojny radziecko-niemieckiej” – „Journal of Military History” „Znakomity historyk i błyskotliwy śledczy” – „New York Review of Books” „Bez wątpienia najlepszy zachodni znawca tematu” – „The Atlantic” „Niezrównana znajomość radzieckich źródeł pozwoliła Glantzowi stworzyć dorobek, który dogłębnie skorygował naszą wiedzę o froncie wschodnim II wojny światowej” – „Slavic Review” „Czołowy światowy badacz wojny radziecko-niemieckiej” – „Journal of Military History” O autorze David M. Glantz to założyciel i były dyrektor Biura Badań nad Obcymi Siłami Zbrojnymi (Foreign Military Studies Office) Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych. Wśród wielu jego publikacji znalazły się: Stumbling Colossus, Zhukov's Greatest Defeat, The Battle of Kursk, The Battle for Leningrad oraz When Titans Clashed. "

"Jedna z najważniejszych prac z historii wojskowości. Oblicze bitwy to historia wojskowości pisana z perspektywy pola bitwy – bezpośrednie spojrzenie na doświadczenia żołnierzy w „punkcie maksymalnego zagrożenia”. Autor analizuje fizyczne uwarunkowania walk, emocje oraz postawy generowane przez bitwę, a także motywacje, które sprawiają, że żołnierze przeciwstawiają się nieprzyjacielowi i walczą, a nie uciekają. John Keegan skrupulatnie przygląda się trzem słynnym bitwom i prezentuje nam żywe realia, w jakich przyszło walczyć ich uczestnikom. Nieważne czy mierzyli się z chmurami strzał pod Azincourt, salwami czworoboków pod Waterloo czy gradem stali nad Sommą. Sir John Desmond Patrick Keegan, oficer Orderu Imperium Brytyjskiego, członek Królewskiego Towarzystwa Literatury, był brytyjskim historykiem wojskowości, wykładowcą i dziennikarzem. Wydał wiele dzieł na temat natury walki. Jego prace obejmują okres od XV do XXI wieku, podejmują zagadnienia wojny lądowej, powietrznej, morskiej, wywiadowczej, a także psychologii bitwy."

Książka opowiada o natarciach na Dworzec Gdański w czasie Powstania Warszawskiego, które podejmowano dwukrotnie w nocy 20/21 i 21/22 sierpnia 1944 r. Miały one doprowadzić do trwałego połączenia pomiędzy powstańczymi dzielnicami – Starówką i Żoliborzem. Oprócz wywalczenia stałego korytarza, na Stare Miasto miały wejść silnie uzbrojone kompanie przybyłe do Warszawy z Puszczy Kampinoskiej. Były to oddziały leśne, które przybyłe do centrum z Kresów Wschodnich, spod Nowogródka, oddziały miejscowe z Rejonu VIII kpt. Krzyczkowskiego „Szymona” oraz różne grupy napływowe. Operacja miała stanowić przełom w dotychczasowych walkach w stolicy, po którym Polacy mieli przejąć inicjatywę strategiczną. Nocne akcje nie przyniosły spodziewanych efektów. Dwukrotne ataki na Dw. Gdański to jedne z największych operacji ofensywnych Polaków w czasie Powstania Warszawskiego.

Laureat nagrody komandora Johna Barry’ego, Ligi Marynarki Stanów Zjednoczonych za rok 2017. Historyk, o którym mówi się, że „robi dla marynarki wojennej to, co Stephen Ambrose dla armii”, przedstawia bezprecedensowy opis nadzwyczajnej kampanii powietrznej, lądowej i morskiej, która doprowadziła Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych na szczyt potęgi i wyznaczyła powstanie USA jako globalnego supermocarstwa. „Hornfischer jest liderem w dziedzinie morskiej historii drugiej wojny światowej (…) pisana jego piórem rozgrywa się niczym intensywny thriller (…) narracja non-fiction w jej najlepszym wydaniu – po prostu książka, której nie wolno przegapić” – James M. Scott, gazeta „Charleston Post and Courier”, Potężnym uderzeniem na wyspy archipelagu Marianów w czerwcu 1944 roku Stany Zjednoczone przekroczyły barierę wojny totalnej. W swoim mistrzowskim popisie na polu dramatycznej opowieści, stanowiącej owoc szeroko prowadzonych badań nad niedawno udostępnionymi materiałami źródłowymi, James D. Hornfischer ożywia historię kampanii, która stanowiła punkt wyjścia do wymuszenia kapitulacji Japonii i na zawsze zmieniła współczesną sztukę wojny. Skupiając się na dowódcach, uczestnikach zmagań na linii frontu oraz zwykłych ludziach, Hornfischer opowiada historię kulminacji ostatniego etapu wojny na Pacyfiku w sposób odmienny niż dotychczas. Mamy tu potężne operacje desantowe na Saipanie, Tinianie i Guam; oszałamiające bitwy powietrzne słynnego „Wielkiego polowania na indyki na Marianach”; pierwsze użycie na szeroką skalę minerskich zespołów płetwonurków; największy samobójczy atak w czasie wojny; śmiałe operacje w małej i dużej skali, które umożliwiły przeprowadzenie strategicznej ofensywy bombowej, z kulminacją w postaci atomowych uderzeń na Hiroshimę i Nagasaki. Od mórz środkowego Pacyfiku po wybrzeża Japonii, „Flota w czasie przypływu” to poruszający, autorytatywny i kinematograficzny obraz finału drugiej wojny światowej. „Imponująco przejrzysta opowieść (…) zachwycająca, fascynująca” – The Wall Street Journal, „Niezwykły pomnik poświęcony odwadze – zarazem ostrzeżenie dla świata, który dziś pozostaje niestabilny i niespokojny” – admirał James Stavridis, były naczelny dowódca NATO, autor książki Sea Power, „Mistrzowski i świeży opis ostatnich dni wojny na Pacyfiku, który rozszerza poprzednie prace takich klasyków historii działań morskich, jak Samuel Eliot Morison” – The Dallas Morning News „Mistrzowski opis ostatniego roku barbarzyńskiej wojny na Pacyfiku, łączący oryginalność wiedzy, wciągającą narrację, świetny osąd historyczny i empatię w stosunku do żołnierzy, wyjaśniający dlaczego pokonanie Japończyków okazało się tak kosztowne – oraz jak skuteczne były amerykańskie wojska i jak, na koniec, humanitarne. ‘Flota w czasie przypływu’ to po prostu popularnonaukowa historia wojskowości w swoim najlepszym wydaniu” – Victor Davis Hanson, autor Carnage and Culture, pracuje na wydziale historii klasycznej i wojskowości Instytutu Hoovera na Uniwersytecie Stanforda, „Hornfischer jest liderem w dziedzinie morskiej historii drugiej wojny światowej (…) [i] stworzył imponującą i płynną narrację (…) pisana jego piórem historia rozgrywa się niczym intensywny thriller (…) mocna proza stworzona przez poetę (…) ‘Flota w czasie przypływu’ to po prostu książka, której nie wolno przegapić” – James M. Scott, gazeta Charleston Post and Courier, „Imponująco wyraziste świadectwo (…). Hornfischer w świeży i satysfakcjonujący sposób opisuje wszystkie główne postaci, a jego Iliada zawiera także setki innych, ponieważ pcha on naprzód tę skomplikowaną historię elastycznymi przejściami, które nie pozostawiają czytelnika osamotnionego wśród szczegółów (…) pod koniec tej godnej podziwu i fascynującej książki Hornfischer wyraża przekonanie, że gdyby Stany Zjednoczone nie użyły najstraszliwszej broni, jaką do tej pory wynaleziono, oznaczałoby to śmierć kolejnych setek tysięcy ludzi z obu stron” – The Wall Street Journal Opis pochodzi od wydawcy.

Uhonorowane Nagrodą Pulitzera opracowanie przedstawia dramatyczne wzloty i upadki japońskiego imperium w okresie II wojny światowej, od inwazji na Mandżurię i Chiny do zrzucenia bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Według słów samego autora, prezentujące japońską perspektywę Wschodzące słońce to „oparta na faktach saga ludzi uwikłanych w potop najbardziej totalnej wojny w dziejach ludzkości, opowiedziana tak, jak przebiegała – mętna, uszlachetniająca, haniebna, przygnębiająca, pełna paradoksów”. Splatając wzajemnie fakty historyczne i ludzkie dramaty, prowadzące do wojny na Pacyfiku i znajdujące w niej kulminację, Toland wykuwa z nich fascynującą i pozbawioną uprzedzeń narrację historyczną. W przedmowie autor stwierdza, że jeśli ze Wschodzącego słońca należałoby wyciągnąć jakiś wniosek, to taki, „że historia nie udziela prostych nauk i że to natura ludzka wciąż się powtarza, a nie historia”. „Niesamowicie bogata… czytelna i ekscytująca… Najlepszymi fragmentami książki są nie sceny bitewne, lecz miejsca, gdzie autor przedstawia nam dogłębne spojrzenie na najwyższe szczeble polityki Tokio” – „Newsweek”

Była to słynna armia, która jednak bywa niezrozumiana. Wychwalano ją za zrewolucjonizowanie sztuki wojennej i cieszyła się złą sławą z powodu brutalnej dyscypliny, lecz w jaki sposób funkcjonowała? Oto studium poświęcone najwspanialszej armii swoich czasów pióra najlepszego historyka wojen XVIII wieku. Pruska machina wojenna została poddana szczegółowej analizie, od najwyższego szczebla do najniższego, począwszy od mentalności junkrów, którzy nią dowodzili, a skończywszy na umundurowaniu żołnierzy. Przedstawiono taktykę, werbunek i finanse wojska. Nie jest to jedynie studium techniczne, ponieważ obserwujemy, jak regimenty wytrzymały próbę w postaci krwawych bitew wojny siedmioletniej i wielu lat zamknięcia w koszarach. Obraz groźnej armii ukształtowanej przez strach, a nie dowodzenie nie jest do końca prawdziwy, lecz żołnierze i obserwatorzy wszystkich stopni dobrze opisali udrękę, jaką była służba na rzecz surowego nadzorcy, którym był Fryderyk Wielki. Klasyczne studium poświęcone jednej z najsłynniejszych armii w dziejach zostało gruntownie poprawione i zaktualizowane po kolejnych dwudziestu latach badań i rozważań. Możemy się teraz dowiedzieć, jak komicznie wyglądająca kawaleria wzniosła się na wyżyny, niegdyś niezwyciężona piechota się wykrwawiła, a nieistotne lekkie oddziały stały się postrachem swoich wrogów. Powstała wielka armia z krwi i kości. Christopher Duffy (ur. 1936) jest brytyjskim historykiem wojskowości. Studiował historię w oksfordzkim Balliol College, w 1961 roku dołączył do grona pracowników Royal Military Academy Sandhurst (Królewskiej Akademii Wojskowej w Sandhurst). Został starszym wykładowcą Department of War Studies and International Affairs (Wydziału Badań nad Wojną oraz Spraw Międzynarodowych). Pełnił funkcję głównego sekretarza British Commission for Military History (Brytyjskiej Komisji ds. Historii Militarnej. Szczególnie interesuje się historią sił zbrojnych Niemiec, Prus i Austrii. Jest autorem m.in. prac: Wojna oblężnicza 1494-1660. Twierdze w nowożytnym świecie oraz Fryderyk Wielki. Biografia wojskowa.

80. rocznicę powietrznej Bitwy o Anglię, która odwróciła bieg wydarzeń drugiej wojny światowej, znani historycy lotnictwa Robert Gretzyngier i Wojtek Matusiak uczcili nową książką „Wyspy Brytyjskie 1940”, wydaną w ramach popularnej serii Bellony "Historyczne Bitwy". Jest ona dedykowana zarówno pilotom myśliwskim RAF, znanym ze słynnego cytatu brytyjskiego premiera Winstona Churchilla: „Nigdy tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym”, jak też tym wszystkim, którzy współtworzyli system obrony Wysp Brytyjskich i którzy razem dali odpór planom Hitler inwazji za kanał La Manche. Książka opisuje zbiorowy wysiłek Brytyjczyków jako społeczeństwa zorganizowanego w obliczu niebezpieczeństwa oraz wkład w zmagania wojenne przybyszów z innych stron świata, w tym oczywiście Polaków. Polskim lotnikom autorzy poświęcają osobny rozdział, przedstawiając okoliczności ich udziału w tej bitwie - pierwszej zwycięskiej bitwie żołnierza polskiego w drugiej wojnie światowej - oraz brawurową postawę i budzące podziw sukcesy w walkach powietrznych. Czytelnik znajdzie wiele informacji o polskich dywizjonach myśliwskich 302 i 303 oraz o Polakach służących w dywizjonach brytyjskich.

Prof. dr hab. Wojciech Włodarkiewicz, znawca dziejów Wojska Polskiego w II RP, w ramach popularnej serii „Historyczne Bitwy“ przedstawia przebieg walk o Małopolskę Wschodnią podczas wojny obronnej 1939 r. Region ten obejmował trzy przedwojenne województwa: lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. Miały tam swoje garnizony liczne jednostki WP, w tym pierwsza w pełni zmotoryzowana 10. Brygada Kawalerii. Po wybuchu wojny z Niemcami Małopolska Wschodnia miała pełnić rolę dalekiego zaplecza frontu, ale tak się nie stało. Obszar był bombardowany przez Luftwaffe, a od 9/10 września, po przekroczeniu przez Niemców Sanu, stał się areną starć. Najważniejsze z nich to obrona Lwowa (12-22 września) oraz boje przebijających się na południe oddziałów Frontu Południowego gen. Sosnkowskiego (ich spektakularnym sukcesem było rozbicie kolumny z pułku SS „Germania“ pod Jaworowem). Strona polska zmagała się też z aktami dywersji nacjonalistów ukraińskich. Na tereny położone w pobliżu granicy z Rumunią napływały jednostki realizujące rozkaz Naczelnego Wodza stworzenia tzw. przedmościa rumuńskiego, czyli ostatniego bastionu obrony Polski. Ten plan upadł wraz z agresją Armii Czerwonej 17 września i oddziały polskie zostały zmuszone do przejścia do Rumunii lub na Węgry. Sowieci opanowali Małopolskę Wschodnią, z której wycofał się niemiecki Wehrmacht, do 28 września. Autor podaje wiele szczegółów tych wydarzeń, a tekstowi towarzyszą ilustracje i mapy.

Według nazistów, „kultura” była pierwotnie prostym odwzorowaniem natury: ludzie oddawali cześć drzewom i rzekom, spółkowali, żywili się i walczyli tak jak inne zwierzęta, bronili tylko i wyłącznie własnego stada. Wynaturzenie nastąpiło wraz z przybyciem Semitów do Grecji, z ewangelizacją i narzuconym przez nią judeochrześcijaństwem, w końcu z Wielką Rewolucją Francuską, która nadała ostateczny kształt ich absurdalnym konstruktom ideologicznym (równość, współczucie, abstrakcyjne prawo…). Aby ocalić rasę nordycko-germańską, należało przeprowadzić „rewolucję kulturalną”, odnaleźć sposób życia dawnych przodków i na powrót spoić kulturę z naturą. Człowiek germański sądził, że zmieniając zgodnie z tymi nakazami prawo i moralność, zapewnia sobie przetrwanie. Dzięki na nowo spisanemu prawu i nowej moralności, bicie i zabijanie stawało się legalne i moralne. Niniejszym zbiorem studiów Johann Chapoutot podsumowuje i łączy swoje dwie poprzednie książki, Le national-socialisme et l’Antiquité (2008) i La Loi du sang: penser et agir en nazi (2014). Pogłębiając pewne zagadnienia, takie jak odczytanie stoicyzmu i Platona w Trzeciej Rzeszy, posługiwanie się Kantem i jego imperatywem kategorycznym czy recepcja prawa rzymskiego w Niemczech, pokazuje, w jaki sposób przebiegało przepisanie historii Zachodu i jakimi drogami te idee docierały do wykonawców nazistowskich zbrodni. Johann Chapoutot jest profesorem historii najnowszej na Uniwersytecie Paris-Sorbonne. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych” oraz logotypu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Besteller Vladimira Beshanova, historyka z Białorusi, pisarza literatury wojennej. ,,Czerwony Blitzkrieg'' prezentuje fascynujące kulisy i przebieg zajęcia przez Związek Sowiecki we wrześniu 1939 roku wschodnich terenów Rzeczypospolitej, a następnie Litwy, Łotwy, Estonii, Bessarabii. Jak tak naprawdę wyglądał sowiecki ,,Pochód Wyzwoleńczy''? Co spowodowało, że państwa nadbałtyckie (oprócz Finlandii), bez jednego wystrzału, oddały się pod władzę ZSRR? Dlaczego Rumunia oddała Besarabię? Jakimi środkami dysponowała wówczas Armia Czerwona, jaki był powód i plan zajęcia sąsiednich państw, i co z niego wyszło. O tym wszystkim, uzupełnionym wieloma ilustracjami, czytajcie w ,,Krasnym Blitzkriegu''.

Hohenzollernowie to niemiecka dynastia wywodząca się ze Szwabii, która między XV a XIX stuleciem wybiła się z grona książąt o znaczeniu regionalnym, sięgając najpierw po królewską koronę w Prusach, a potem po tron cesarski Drugiej Rzeszy. Przez ponad dwa stulecia - do upadku cesarstwa w listopadzie 1918 roku w konsekwencji przegranej wojny światowej - odgrywała bardzo istotną rolę w Europie. Wydała kilku wybitnych władców, takich jak Fryderyk Wilhelm zwany Wielkim Elektorem czy Fryderyk II Wielki. Dla Polski i Polaków Hohenzollernowie byli trudnymi przeciwnikami, zaborcami, którzy rozszerzali swoje państwo kosztem Rzeczypospolitej, oraz prześladowcami polskości. Choćby dlatego warto poznać ich losy.

W 1942 roku Brytyjczycy przeprowadzili dwie duże operacje na wybrzeżu Francji okupowanej przez Niemców: w Saint-Nazaire (28 marca) i Dieppe (19 sierpnia). Pierwsza miała na celu zniszczenie wielkiego doku, aby uniemożliwić naprawy niemieckiego pancernika „Tirpitz“. Udało się to dzięki staremu niszczycielowi HMS „Campbeltown“, który przedarł się do portu i staranował wrota doku. Dzieła zniszczenia po kilku godzinach dopełniła eksplozja umieszczonych na nim materiałów wybuchowych. Akcja zakończyła się sukcesem mimo dużych strat wśród komandosów i marynarzy. Rajd na Dieppe był zaś próbą przed planowaną inwazją aliantów po francuskiej stronie kanału La Manche. Desant prawie 5 tys. Kanadyjczyków, 1075 Brytyjczyków i 50 Amerykanów wspartych przez czołgi, okręty i samoloty został krwawo odparty przez Niemców. Zginęło lub dostało się do niewoli aż 3367 żołnierzy alianckich. Po tej klęsce lądowanie we Francji odłożono aż do 1944 roku. Tomasz Jarmoła przystępnie i ciekawie opisuje te wydarzenia.

Przystąpienie Stanów Zjednoczonych do drugiej wojny światowej zapewniło koalicji alianckiej potężne wsparcie przemysłowe Ameryki i umożliwiło przejęcie inicjatywy strategicznej w walkach z Niemcami i Japonią na różnych kontynentach. W latach 1939–1945 w Stanach Zjednoczonych wyprodukowano 88 140 czołgów oraz 18 620 innych pojazdów opancerzonych – prawie dwukrotnie więcej niż w tym samym czasie w Niemczech i Wielkiej Brytanii razem wziętych. W tej bogato ilustrowanej książce Michael Green, specjalista w dziedzinie broni pancernej, przedstawił różnorodne typy amerykańskich wozów bojowych z czasów drugiej wojny światowej: od osławionych czołgów M4 Sherman, M3 Stuart i M3 Lee, po transportery półgąsienicowe, działa samobieżne, niszczyciele czołgów, opancerzone pojazdy ewakuacyjne i gąsienicowe amfibie desantowe. Opisał ich konstrukcję i rozwój, udział w wojennych bataliach oraz ocenił wpływ, jaki wywarły na ostateczny rezultat tego światowego konfliktu. Michael Green jest uznanym autorem, historykiem i fotografikiem; napisał ponad sto książek o tematyce militarnej, przetłumaczonych na wiele języków; ponadto opublikował liczne artykuły w amerykańskich i międzynarodowych periodykach specjalizujących się w zagadnieniach techniki militarnej.

Przebieg i znaczenie bitwy o Kraków, jaka rozegrała się na przedpolach miasta w listopadzie i grudniu 1914 roku, jest znane niewielu Polakom. To tu, na przedpolach Krakowa, wojska austro-węgierskie powstrzymały główny impet jesiennej rosyjskiej ofensywy. Taktyczny sukces nie ograniczył się tylko do uratowania miasta przed wojskami rosyjskimi. Bitwa krakowska stworzyła grunt do strategicznych zwycięstw w bitwach pod Limanową (2-12 grudnia 1914) i pod Gorlicami (2-12 maja 1915), dzięki którym walki na froncie wschodnim I wojny już nigdy nie powróciły pod Kraków, przeniosły się do Gaklicji Wschodniej, na Litwę i Wołyń. Była to pierwsza znacząca wygrana bitwa przez wojska austro-węgierskie. Po stronie zysków oprócz odzyskania inicjatywy strategicznej, należy zapisać odzyskanie poczucia wartości bojowej, podniesienie ducha bojowego żołnierzy. Zwycięstwo wpłynęło dodatnio na spoistość wielonarodowej armii, podniosło jej szacunek w oczach niemieckiego sojusznika i zahamowało defetystyczne nastroje, które panowały szczególnie w polskim społeczeństwie Galicja. Dla Austro-Węgier oznaczała ocalenie na jakiś czas przed katastrofą przegranej wojny.

„Bitwa pod Borodino Aleksandra Mikaberidzego to (…) niesamowita, fascynująca i mistrzowska analiza jednej z najciekawszych bitew wojen napoleońskich”. THE NAPOLEON SERIES „Nowa i ekscytująca wersja historii tej ważnej bitwy. Aleksander Mikaberidze jest jednym z najważniejszych młodych napoleonistów w świecie anglojęzycznym, a niniejsza książka jest kolejnym tego dowodem. Korzysta z niesamowicie obszernego zbioru źródeł (…) w oparciu o znakomicie przeprowadzone badania”. NAPOLEONIC HISTORICAL SOCIETY 7 września 1812 roku pod Borodino, w odległości 120 km na zachód od Moskwy, armie imperiów rosyjskiego i francuskiego starły się w jednej z klimatycznych bitew wojen napoleońskich. Od tego czasu historycy są zafascynowani tą przerażającą – i kontrowersyjną – walką. Przetrwanie armii rosyjskiej po bitwie pod Borodino odegrało kluczową rolę w ostatecznym pokonaniu Napoleona i całkowitym zniszczeniu armii francuskiej z 1812 roku. W tym dającym do myślenia nowym studium napoleonista Aleksander Mikaberidze poddaje ponownej ocenie kampanię 1812 roku i przedstawia nową wersję strasznej historii bitwy pod Borodino z punktu widzenia Rosjan. Jego oryginalne i drobiazgowe badania nad tym krytycznym epizodem inwazji Napoleona na Rosję umożliwiają Czytelnikowi świeże spojrzenie na bitwę i lepsze zrozumienie przyczyn ostatecznego triumfu Rosjan. Dr Aleksander Mikaberidze jest adiunktem (assistant professor) wykładającym historię na Uniwersytecie Stanowym Luizjany (Shreveport). Wykładał historię Europy na uniwersytetach stanowych Missisipi i Florydy oraz prowadził wykłady na temat wojen napoleońskich dla US Naval War College. Napisał i zredagował osiem książek, w tym The Battle of the Berezina: Napoleon’s Great Escape oraz The Russian Officer Corps of the Revolutionary and Napoleonic Wars. Obecnie kończy pracę nad książką Lion of the Russian Army: Life and Career of General Peter Bagration.

Wojna krymska była okrutnym konfliktem i kluczowym wydarzeniem połowy XIX wieku. W jej wyniku zginęło co najmniej milion ludzi, a Rosja została zmuszona do walki z potężną koalicją Wielkiej Brytanii, Francji i Imperium Osmańskiego. Była to wojna o terytorium, toczona ze strachu, iż ewentualny upadek państwa Osmanów pozwoli Rosji opanować ogromne obszary rozciągające się od Bałkanów do Zatoki Perskiej. Równocześnie konflikt miał charakter religijny. Podsycał go żarliwy, populistyczny i bardzo niebezpieczny pogląd, podzielany przez cara i jego ministrów, jakoby przeznaczeniem Rosji było sprawowanie władzy nad wszystkimi prawosławnymi chrześcijanami i panowanie w Ziemi Świętej. Książka Orlando Figesa ukazuje świeże oblicze tej niezwykłej wojny, którą toczono o wielką stawkę z przerażającą mieszanką okrucieństwa i niekompetencji. Był to zarówno pierwszy wyraźnie nowoczesny konflikt, na bieżąco fotografowany i opisywany w gazetach, z wiadomościami przekazywanymi za pomocą telegrafu, jak i wojna tradycyjna, z żołnierzami-analfabetami, oficerami-amatorami i wielkimi stratami spowodowanymi przez choroby. Na kartach tej książki znajdziemy słynne epizody wojny, takie jak szarża Lekkiej Brygady, oblężenie Sewastopola czy działalność Florence Nightingale, jednak autor obszernie opisuje również sam Krym i jego kulturę, zniszczoną w wyniku walk. Opierając się na szerokim wachlarzu fascynujących źródeł, Figes przedstawia doświadczenia wojenne uczestników konfliktu, począwszy od szeregowego brytyjskiego żołnierza w wypełnionym śniegiem okopie, po udręczonego, ponurego i ograniczonego cara Mikołaja, gotowego stawić czoła całemu światu w pogoni za religijnym zbawieniem.

W tej imponującej publikacji obejmującej dwanaście wieków rozwoju antycznej wojskowości Peter Connolly zawarł szczegółowe opisy armii oraz uzbrojenia Grecji i Rzymu, opatrując je licznymi ilustracjami własnego autorstwa. W oparciu o nowe znaleziska archeologiczne i wyniki praktycznych badań metod wytwarzania oraz sposobów używania broni w świecie starożytnym Connolly stworzył atrakcyjną pod wieloma względami książkę. Charakteryzuje się ona znakomitym poziomem naukowym i wysoką jakością artystyczną ilustracji, które nie bez powodu są uważane za najlepsze i najbardziej poprawne przedstawienia wyglądu żołnierzy wielkich cywilizacji antycznego świata śródziemnomorskiego. „Grecja i Rzym na wojnie” przekonująco ukazuje różnorodne aspekty prowadzenia wojen w starożytności. Opisując konflikty grecko-perskie oraz epickie starcie między Rzymianami i ich najgroźniejszym przeciwnikiem Hannibalem, Connolly przedstawia żywy obraz organizacji, taktyki i uzbrojenia armii Grecji, Macedonii i Rzymu. W nowym, uaktualnionym wydaniu Czytelnik znajdzie też przedmowę Adriana Goldsworthy’ego, jednego z najlepszych znawców rzymskiej wojskowości.

Wojna siedmioletnia była konfliktem globalnym pomiędzy dwiema najbardziej rozwiniętymi monarchiami osiemnastowiecznej Europy, Francją i Wielką Brytanią. Winston Churchill nazwał ją „pierwszą wojną światową”. Żadna ze stron nie mogła sobie pozwolić na utratę przewagi w którejś części świata i decydujące bitwy wojny zostały stoczone na obszarze od Fortu Duquesne na terenie współczesnego Pittsburgha po Minorkę na Morzu Śródziemnym oraz od Bengalu po Quebec. Pod koniec wojny Brytyjczycy skonsolidowali swoją potęgę w Ameryce Północnej i Indiach, kładąc fundamenty pod imperium, jednak w tym czasie obie strony postrzegały ją przede wszystkim jako walkę o bezpieczeństwo i wpływy wśród europejskich uczestników konfliktu. Daniel Baugh, największy autorytet w dziedzinie historii marynarki wojennej w XVIII wieku, przedstawia przejrzysty, wyczerpujący i wnikliwy opis wojny. Bitwy i oblężenia zostały omówione w kontekście trudności związanych z prowadzeniem kampanii w odległych i nieznanych rejonach, oglądamy też osiągnięcia (i porażki) Royal Navy. Snując opowieść o licznych wyzwaniach, przed którymi stanęli mężowie stanu i oficerowie, Baugh umożliwia dokonanie nowej oceny systemów politycznych i czołowych polityków obu stron, w tym Williama Pitta i diuka de Choiseul. Ta autorytatywna praca będzie źródłem wiedzy i informacji dla każdego, kto interesuje się wymogami wojennymi i tarciami politycznymi towarzyszącymi procesowi pokojowemu, zwłaszcza w XVIII wieku.