Tego rodzaju napisane powieści ukazują nam, jak może potoczyć się nasze życie po poniesionych przez nas porażkach prywatnych, jakie w rzeczywistości większość z nas posiada, choć boi się o nich przyznać i opowiedzieć osobie godnej zaufania.

Główną bohaterkę Dagmarę w tej drugiej części powieści poznajemy w nowej roli, którą bardzo lubi, gdyż jest młodą, spełniającą się babcią, która uwielbia spędzać czas ze swoim nowo narodzonym wnuczkiem, synem najstarszej córki Jagody, przyszłym zięciem, rozmowami z młodszymi dziećmi, starszą siostrą, mamą, a nawet otacza ją obecność nieoczekiwana byłego męża oraz zakochanych w niej mężczyzn, którzy mają wiele oczekiwań wobec niej, aby z nimi była, jako kobieta ich życia.

Dagmara toczy ze sobą wewnętrzny dialog i zadaje samej sobie pytania w stylu: czy potrafi kochać, lubić, szanować?

Ona chce, jak każdy być naprawdę kochana, a nie to, że jej uczucie jest, wiecznie wystawiane ciągle na próbę czasu w podjętych nagłych przez nią decyzji względem z kim ma ułożyć sobie życie, aby mogła, poczuć czym jest dla niej to prawdziwe szczęście u boku ukochanego mężczyzny i czy ona je w końcu znajdzie?

Autorka w tej oto drugiej części tomu powieści również nie zapomina, przedstawić, na czym polega prawdziwa wartość przyjaźni, która jest obecnie bardzo potrzebna, a szczególnie Dagmarze, że może ona liczyć na nią w każdej sytuacji ze strony Roksany. Dla niej stanowi to dodatkowy zarobek, gdyż na ogół ze skromnej pensji pielęgniarki nie zawsze można, pozwolić sobie na godne utrzymanie rodziny zakładając z niepewności na obecnym rynku pracy występującej u jej męża kochającego ją, dzieci i z utrzymującego rodzinę z dorywczych prac.

Pojawiają się w tej części również znane miłosne wątki z pierwszej części powieści: przyjaźń z Wiktorem, znajomość z pisarzem Miłoszem oraz z szefem Sebastianem.

Nieoczekiwana ukazuje się Dagmarze tęsknota za dawnym zagranicznym życiem, a w tym za sąsiadem Andre, na którego pomoc mogła zawsze liczyć w każdej zaistniałej dla niej sytuacji, a łączyły ich bardzo dobre relacje oraz wspólne pasje, jakim było pielęgnowanie ogrodnictwa.

Powieść ta składa się z sześciu bardzo dobrze opracowanych rozdziałów.

Moje piąte spotkanie z twórczością Pani Elżbiecie Ceglarek uważam za udane.

Czy zakończenie II tomu tej powieści będzie takie oczywiste, jak początkowo się zakładało, czy jednak będzie, nieco inaczej ono wyglądało, o tym warto, się przekonać czytając, ją?