Metro 2033 Dmitry Glukhovsky Książka

„Metro 2033” autorstwa rosyjskiego pisarza, Dmitry’ego Glukhovsky’ego, to pierwszy tom trylogii „Metro”. W Polsce ukazała się już cała trylogia, czyli „Metro 2034” oraz „Metro 2035”. Historie postapokaliptyczne maja w sobie coś, co przyciąga mnóstwo odbiorców. Wielki światowy sukces serialu „The Walking Dead” albo gier z serii „Fallout” mogą to potwierdzić. Uniwersum „Metro” również doczekało się wielkiego sukcesu, który doprowadzić do stworzenia całej serii książek innych autorów, którzy umieszczają swoje historie w świecie stworzonym przez Glukhovsky’ego.       Akcja historii przenosi nas do, jak głosi tytuł, 2033 roku. W wyniku światowego konfliktu doszło do wybuchy III wojny światowej, który zaowocował wybuchami atomowymi. Ci, którym udało się uciec i wejść do schronu przeciwatomowego, mieszczącego się w moskiewskim metrze, przeżyli. Olbrzymi, podziemny teren zapewniał bezpieczeństwo przed promieniowaniem, oraz dostęp do czystej wody. Metro mogło pełnić rolę podziemnego miasta. Jednak jedyne, co można było tam hodować, to grzyby, które nie potrzebują światła, albo niektóre zwierzęta. Te, które zdążono przetransportować do metra przed wybuchem. Część schronu jest wyposażona w generatory elektryczne zapewniające światło, choć te ulegają częstym awariom. Po dwudziestu latach od wybuchu, w podziemnym schronie żyje około 50 tysięcy ludzi. Wiele tuneli się zawaliło, a niektóre stacje zostały porzucone przez mieszkańców.  

Opowieści w klimacie postapokaliptycznym może i nie są moim ulubionym gatunkiem, dlatego też dość niechętnie sięgnąlem po tę książkę, jednak trzeba zwrócić królowi co królewskie, ta książka jest fantastyczna. Historia niby prosta w konstrukcji, mogłby suę wydawać, że to nic odkrywczego, ale jakie było moje zaskoczenie z każdą kolejną przeczytaną stroną. Fabuła wciąga czytelnika absolutnie, i to na długie długie godziny, trudno się od niej oderwać, autor idealnie wczuwa się w sytuację i losy bohatera. Genialny klimat, co było coś co do mnie zdecydowanie najbardziej chyba przemawialo w tej książce, ciężki, niepokojący, dość dołujący, biorąc pod uwagę, że autor opisuje przyszlość, wciąż dla nas nieoczywistą i nieodgadnioną.  Bardzo pozytywne zaskoczenie, książkę czyta się szybko, mimo prawie 600 stron, porafi zaangażować czytelnika i zmusić do nawet do zastanowienia.  Genialna, polecam!

Pełny wachlarz emocji pojawia się u czytelnika, gdy czyta tę książkę. Strach, niepokój, niepewność, przysłość jako jedna wielka niewiadoma. A Dmitry Glukhovsky ma do zaproponowania wcale nie taka pozytywna wizje tego, jak świat ma wyglądać za kilka-kilkanaście lat. Książka jest bardzo wciągająca, historia niepokojąca, ale przy tym napisana łatwym językiem w przystępny sposób.  Fantstyczna, serecznie polecam książkę każdemu, kto lubi takie apokaliptyczne historie. 

Świetna książka dobrze napisana, bardzo wciągająca historia. Czyta się ją dość szybko i z każdą kolejną stroną ciekawość i jest coraz większa. bardzo długo czekałam, aż będzie dostępna, bo czytałam mase świetnych opinii i z niecierpliwością czekałam, aż będę mogła się przekonać czy faktycznie taka jest. Nie zawiodłam się, nawet mimo czasem nużących opisów, całość wyszła świetnie, polecam.   

Świetna książka dobrze napisana, bardzo wciągająca historia. Czyta się ją dość szybko i z każdą kolejną stroną ciekawość i jest coraz większa. bardzo długo czekałam, aż będzie dostępna, bo czytałam mase świetnych opinii i z niecierpliwością czekałam, aż będę mogła się przekonać czy faktycznie taka jest. Nie zawiodłam się, nawet mimo czasem nużących opisów, całość wyszła świetnie, polecam.   

Pełny wachlarz emocji pojawia się u czytelnika, gdy czyta tę książkę. Strach, niepokój, niepewność, przysłość jako jedna wielka niewiadoma. A Dmitry Glukhovsky ma do zaproponowania wcale nie taka pozytywna wizje tego, jak świat ma wyglądać za kilka-kilkanaście lat. Książka jest bardzo wciągająca, historia niepokojąca, ale przy tym napisana łatwym językiem w przystępny sposób.  Fantstyczna, serecznie polecam książkę każdemu, kto lubi takie apokaliptyczne historie. 

Opowieści w klimacie postapokaliptycznym może i nie są moim ulubionym gatunkiem, dlatego też dość niechętnie sięgnąlem po tę książkę, jednak trzeba zwrócić królowi co królewskie, ta książka jest fantastyczna. Historia niby prosta w konstrukcji, mogłby suę wydawać, że to nic odkrywczego, ale jakie było moje zaskoczenie z każdą kolejną przeczytaną stroną. Fabuła wciąga czytelnika absolutnie, i to na długie długie godziny, trudno się od niej oderwać, autor idealnie wczuwa się w sytuację i losy bohatera. Genialny klimat, co było coś co do mnie zdecydowanie najbardziej chyba przemawialo w tej książce, ciężki, niepokojący, dość dołujący, biorąc pod uwagę, że autor opisuje przyszlość, wciąż dla nas nieoczywistą i nieodgadnioną.  Bardzo pozytywne zaskoczenie, książkę czyta się szybko, mimo prawie 600 stron, porafi zaangażować czytelnika i zmusić do nawet do zastanowienia.  Genialna, polecam!

„Metro 2033” autorstwa rosyjskiego pisarza, Dmitry’ego Glukhovsky’ego, to pierwszy tom trylogii „Metro”. W Polsce ukazała się już cała trylogia, czyli „Metro 2034” oraz „Metro 2035”. Historie postapokaliptyczne maja w sobie coś, co przyciąga mnóstwo odbiorców. Wielki światowy sukces serialu „The Walking Dead” albo gier z serii „Fallout” mogą to potwierdzić. Uniwersum „Metro” również doczekało się wielkiego sukcesu, który doprowadzić do stworzenia całej serii książek innych autorów, którzy umieszczają swoje historie w świecie stworzonym przez Glukhovsky’ego.       Akcja historii przenosi nas do, jak głosi tytuł, 2033 roku. W wyniku światowego konfliktu doszło do wybuchy III wojny światowej, który zaowocował wybuchami atomowymi. Ci, którym udało się uciec i wejść do schronu przeciwatomowego, mieszczącego się w moskiewskim metrze, przeżyli. Olbrzymi, podziemny teren zapewniał bezpieczeństwo przed promieniowaniem, oraz dostęp do czystej wody. Metro mogło pełnić rolę podziemnego miasta. Jednak jedyne, co można było tam hodować, to grzyby, które nie potrzebują światła, albo niektóre zwierzęta. Te, które zdążono przetransportować do metra przed wybuchem. Część schronu jest wyposażona w generatory elektryczne zapewniające światło, choć te ulegają częstym awariom. Po dwudziestu latach od wybuchu, w podziemnym schronie żyje około 50 tysięcy ludzi. Wiele tuneli się zawaliło, a niektóre stacje zostały porzucone przez mieszkańców.