Bardzo szybko ją przeczytałam. Lekkie pióro i historia, którą można przewidzieć już po kilku pierwszych stronach. Jest jednak ta ciekawość, czy faktycznie wszystko pójdzie po naszej myśli i w jakim momencie osoba obsesyjnie chora zaatakuje. Z pewnością nie ma tutaj ciągłego napięcia, bo zaczyna się dosyć spokojnie, gdzie nie widziałam większego zainteresowania treścią i nagle bum. Pojawiało się coś, co sprawiło, że byłam pobudzona. Później ponownie odejście od danego bohatera, przejście do innego, spokojna treść i bum. Wieści takie, które wywoływały podekscytowanie, bo były odklejone od rzeczywistości. I tak jest do końca książki, upadek i wzlot, upadek i wzlot. To też miało wpływ na to, że spodziewałam się później tego momentu ekscytacji i niczym według przepisu babci na sernika, który zawsze mi wychodzi, ten element następował.
Tematem książki jest obsesja i tyczy się ona miłości tak silnej, tak wytrwałej i nieopisanej, aż widzi się ją w miejscu, czy też w rzeczy, która w ogóle do postaci nie należy. Zatarte niegdyś obrazy powracają, jakby wyjęto je żywcem z przeszłości i usadzono obecnie. Chęć posiadania jest tak wielka, że nie można spocząć, dopóki nie osiągnie się wymarzonego celu. To nie jest zwykły kryminał. Praktycznie od początku do końca mamy silne powiązanie ze sztuką o której w drobniejszych szczegółach będzie można przeczytać. Niby sztuka jest wątkiem kluczowym, jednak te emocje i przemożna chęć posiadania jednego z dzieł sztuki najbardziej utkwiła mi w pamięci. Później zostanie przeprowadzone śledztwo, bo muszą odkryć kto, dlaczego i po co zrobił to, co zrobił, ale ja i tak widziałam myśli tego, którego ścigano. Bo niby popełnił czym zły, ale dla niego był zupełna odwrotnością, co też mogłam zrozumieć. Jedynie starał się dojść do niego po jak najprostszej linii, a ta wiadomo, że bywa krucha.
Ta książka uświadomiła mi, że każdy z nas może mieć swoje obsesje, jedni małe, drudzy duże i choć w pierwszej kolejności każda z nich może być zła, to jednak nie znając motywu jaki kieruje osobą obsesyjną, nie można wydawać osądów, bo nie zawsze mogą być sprawiedliwe. Wspaniała, polecam:-)

"Niebezpieczna obsesja" to kolejne wydanie z gatunku kryminału autorstwa Małgorzaty Rogali, które zręcznie wplotło sztukę i jej mroczne zakamarki w tkaninę intrygi kryminalnej. Ochota, warszawska dzielnica znana z kameralności i przedwojennej architektury, staje się sceną, gdzie marzenia przeplatają się z najgorszymi koszmarami.

Rogala z umiejętnością mistrza maluje obraz pary – Stawskich, którzy postanawiają zrealizować swoje pragnienie prowadzenia galerii sztuki. Skarabeusz, ich wymarzone dzieło, szybko staje się centrum uwagi nie tylko dla miłośników sztuki, ale i dla tych, którzy za obłędnie drogimi dziełami gotowi są podążać nawet najmroczniejszą ścieżką. Kradzież "Kobiety z orchideą" Courbeta staje się punktem zapalnym dla serii wydarzeń, które zmieniają wystawną galerię w pole bitwy między estetyką a chciwością. W śledztwie prowadzonym przez charyzmatyczną duo – nadkomisarz Michalinę Czaplińską i sierżant Zofię Maciejkę – czytelnicy odkrywają, że nawet w świecie, który wydaje się być oazą piękna, drzemią demony. Policjantki, które swoim intelektem i determinacją potrafią dotrzeć do najgłębszych sekretów, pokazują, że nawet najbardziej zawiłe tajemnice można rozwiązać.

Autorka zręcznie prowadzi nas przez labirynt emocji i motywacji, pokazując, że obsesja i fascynacja mogą prowadzić do zatracenia, a miłość do sztuki może być nie tylko inspirująca, ale i destrukcyjna. W tej powieści sztuka to nie tylko tło, ale kluczowy gracz, który napędza fabułę i rozwija postacie. Rogala udowadnia swoje mistrzostwo w gatunku, tworząc opowieść, która jest równie bogata w szczegóły co najlepsze obrazy. Język jest precyzyjny, akcja dynamiczna, a postacie są wyraziste i pełne głębi. To kryminał, który nie tylko zabawia, ale i skłania do refleksji nad tym, co w sztuce i życiu jest naprawdę cenne.

"Niebezpieczna obsesja" to książka, która trzyma w napięciu do ostatniej strony, pełna zaskakujących zwrotów akcji i psychologicznego głębi. To doskonała lektura dla każdego, kto szuka w literaturze czegoś więcej niż tylko szybkiego rozwiązania zagadki, ale także dla tych, którzy pragną zanurzyć się w zawiłościach ludzkiej psychiki i zobaczyć, jak daleko można się posunąć w imię pasji.

Taniec jest jak muzyka lub malarstwo: nie ma celu. Ale czy możemy żyć bez tańca? Nie. Tak samo, jak nie możemy żyć bez sztuki. To jest powietrze.

Państwo Stawscy są pasjonatami sztuki. Niedawno nabyli dużą, przestronną willę i spełnili swoje największe marzenie otwierając galerię "Skarabeusz ", zgromadzili i wypożyczyli wiele cennych przedmiotów, a teraz zapragnęli by z dziełami mogli się cieszyć również inni.
Właśnie dlatego organizują wystawę zatytułowaną "Realizm w malarstwie polskim".
Ozdobą ekspozycji ma być "Kobieta z Orchideą" pędzla Courbeta, obecnie znajdująca się w rękach właściciela księgarni internetowej, Pawła Kołodziejczyka.
Mężczyzna dlugo zastanawia się czy udostępnić ulubiony obraz ze swych zbiorów, jednak po namyśle przystaje na propozycję muzealników.
Co nim kierowało? Czy czegoś się obawia?

Kilka dni później Florentyna Stawska zauważa na płótnie rozdarcie,co wiązało się z koniecznością konserwacji, którą zajmuje się córka Stawskich , Ada.
Niestety w noc sylwestrową dochodzi do włamania w wyniku którego arcydzieło znika z pracowni konserwatorskiej..
Śledztwo w sprawie prowadzą Michalina Czaplińska i Zofia Maciejka.
Rozwikłanie zagadki nie będzie proste..
Do czego zdolni są ludzie by dostać to na czym im zależy?
Kto jeszcze będzie próbował dostać "Kobietę" w swoje ręce?
Kiedy pasja przeradza się w obsesję? I czy uda się odzyskać zrabowany zabytek?
Tego dowiecie się sięgając po najnowszą powieść Małgorzaty Rogali.
Bardzo polubiłam pióro autorki, która tworzy historie kryminalne ze sztuką w tle. Tym razem z ciekawością śledziłam wraz z bohaterami losy XIX-wiecznego marynistycznego pejzażu oczami bohaterów.
Policjantki oraz ich partnerzy a także rodzina Stawskich wzbudzają sympatię a intryga naszkicowana przez Panią Małgorzatę jest dopracowana i ciekawa. Fabułę czyta się bardzo szybko ,zaś zakończenie jest nieoczywiste, co niewątpliwie jest dużą zaletą "Niebezpiecznej obsesji."
Polecam serdecznie wszystkim miłośnikom kryminałów.