Miasto Gasnących Świateł. Burza Aleksandra Świderska Książka

Książka jest bardzo gruba i ma swoje wahania nastroju. Bywa bardzo wciągająca, jak i nieco niezrozumiała. Potrzebowałam trochę czasu żeby się w nią wkręcić. Wszystko przez to, że wydarzeń jest bardzo dużo i chyba nie nadążałam za tokiem myślenia postaci. Albo dlatego, że jest to tom drugi, a ja pierwszego nie czytałam. To by wyjaśniało dlaczego zaczęła się nagle. Plusem jest tu duże napięcie, gdyż postacie czasami mówią, że coś mają zrobić lub gdzieś pojechać, ale nie zdradzają gdzie. Dopiero w następnych wydarzeniach się to wyjaśnia. Ktoś tutaj dostanie tajemniczą przesyłkę z pogróżkami. Nikt nie byłby z tego zadowolony, zwłaszcza, że osoba, która mu ją dostarczyła nie bardzo pamiętała kto mu ją podał. Dużo wątków jest tu utrzymanych w tajemnicy, to akurat bardzo mi się podobało, tylko później, kiedy tych znaków zapytania było coraz więcej, pojawiały się z każdej strony, to nie bardzo pamiętałam o co tam chodziło. Niby mamy tu jeden wątek, ale mi się wydawało, że było ich więcej. Jedna osoba jest tutaj mocno rozstrojona emocjonalnie. Widać, że niby na pierwszy plan wysuwa się tutaj zemsta i chęć odnalezienia morderczyni, lecz z drugiej powraca by być blisko zaatakowanego. Gdzieś tam wewnętrznie boi się, że może coś mu się stać i ważniejsza jest dla niego ochrona, aniżeli zemsta. Widać, że łączy ich coś wyjątkowego, czasami opisane zażenowanie bywa tutaj lekko bolesne nawet dla czytającego, lecz później przechodzi w małą chwilę, która sprawia, że czerwienią nam się policzki. Właśnie dlatego nie chcemy przerywać czytania, bo ciekawi nas jak to się zakończy. To z pewnością historia dla kogoś o mocnych nerwach, kto nie boi się w książce ryzyka, ani wulgarniejszych słów. Taka prawdziwa męska historia i aż dziwne, że autorką jest kobieta:-) Druk jest tutaj średniej wielkości, a rozdziały są długie. Autorka lubi dłuższe i dokładniejsze opisy postaci i układności bohaterów. Wiemy co kto robi, gdzie zmierza, tylko nie znamy miejsca końcowego. Ogólnie opowieść mi się podobała, więc polecam, ale od tomu pierwszego, byście wiedzieli dlaczego tak się zachowują.

Muszę przyznać, że nie znam poprzedniej części, ale czytając drugi tom nie miałam kłopotu ze zrozumieniem co i jak choć ciekawość, od czego pewne rzeczy, sytuacje zaczęły się wzięła górę i na pewno będę nadrabiać. Przed wami książka, która wybudziła we mnie masę różnych emocji od tych nierozumiejących „ale skąd i dlaczego" po śmiech i takie „ooo ooo", jak widzisz małego szczeniaczka innymi słowami rozczulające. Czy można zapomnieć o przeszłości? Czy wydarzenia i krzywdy wyrządzone wcześniej można zapomnieć, wybaczyć? Podejrzewam, że usłyszałabym wiele różnych opinii, i to jest chyba najpiękniejsze. Mówią, że przeciwności się przyciągają, ale czy aby na pewno?Czy dwie osoby różniące się od siebie „chyba" wszystkim mogą żyć jako jedność? Tutaj mocno mnie ten temat interesował i w każdym rozdziale chciałam więcej i więcej, jak to wszystko się ułoży. Czy ktoś, kto żyje po ciemnej stronie może ułożyć sobie życie z kimś, kto jest po tej jaśniejszej stronie? Czy Kot może żyć z myszą, na którą zawsze polował? Sami przyznajcie, że ten temat chciałoby się bliżej poznać. Będziemy towarzyszyć w pościgach, odwiedzimy ciemne, podejrzane miejsca, które nocą nie powinno się odwiedzać, no i pewne sytuacje nie dość jasne w pierwszej części rozwiążą się przy tym tytule. Kolejnym plusem według mnie jest pokazanie pewnej części społeczeństwa LGBTQ+ co dodaje lekką nutę pikanterii, a to za sprawą Adama i Konrada którzy jak wcześniej napisałam żyją po dwóch stronach lustra, a jednak jakaś niewidzialna siła przyciąga ich do siebie. Będziemy z Adamem poszukiwać morderczynie poznaną w pierwszej części, lecz, ile osiągnie, robiąc to na własną rękę to już dowiecie się sami. Mam jeden minus dla książki! Takie zakończenia powinny być zakazane albo karane. :p Jak już myślisz, że koniec jest piękny to epilog doprowadzi ciebie do zawału albo co najwyżej podniesie ciśnienie 400+ No kurka wodna, a już myślałam...?! Ech... Jednym słowem ja chcę więcej i więcej.

Muszę przyznać, że nie znam poprzedniej części, ale czytając drugi tom nie miałam kłopotu ze zrozumieniem co i jak choć ciekawość, od czego pewne rzeczy, sytuacje zaczęły się wzięła górę i na pewno będę nadrabiać. Przed wami książka, która wybudziła we mnie masę różnych emocji od tych nierozumiejących „ale skąd i dlaczego" po śmiech i takie „ooo ooo", jak widzisz małego szczeniaczka innymi słowami rozczulające. Czy można zapomnieć o przeszłości? Czy wydarzenia i krzywdy wyrządzone wcześniej można zapomnieć, wybaczyć? Podejrzewam, że usłyszałabym wiele różnych opinii, i to jest chyba najpiękniejsze. Mówią, że przeciwności się przyciągają, ale czy aby na pewno?Czy dwie osoby różniące się od siebie „chyba" wszystkim mogą żyć jako jedność? Tutaj mocno mnie ten temat interesował i w każdym rozdziale chciałam więcej i więcej, jak to wszystko się ułoży. Czy ktoś, kto żyje po ciemnej stronie może ułożyć sobie życie z kimś, kto jest po tej jaśniejszej stronie? Czy Kot może żyć z myszą, na którą zawsze polował? Sami przyznajcie, że ten temat chciałoby się bliżej poznać. Będziemy towarzyszyć w pościgach, odwiedzimy ciemne, podejrzane miejsca, które nocą nie powinno się odwiedzać, no i pewne sytuacje nie dość jasne w pierwszej części rozwiążą się przy tym tytule. Kolejnym plusem według mnie jest pokazanie pewnej części społeczeństwa LGBTQ+ co dodaje lekką nutę pikanterii, a to za sprawą Adama i Konrada którzy jak wcześniej napisałam żyją po dwóch stronach lustra, a jednak jakaś niewidzialna siła przyciąga ich do siebie. Będziemy z Adamem poszukiwać morderczynie poznaną w pierwszej części, lecz, ile osiągnie, robiąc to na własną rękę to już dowiecie się sami. Mam jeden minus dla książki! Takie zakończenia powinny być zakazane albo karane. :p Jak już myślisz, że koniec jest piękny to epilog doprowadzi ciebie do zawału albo co najwyżej podniesie ciśnienie 400+ No kurka wodna, a już myślałam...?! Ech... Jednym słowem ja chcę więcej i więcej.

Książka jest bardzo gruba i ma swoje wahania nastroju. Bywa bardzo wciągająca, jak i nieco niezrozumiała. Potrzebowałam trochę czasu żeby się w nią wkręcić. Wszystko przez to, że wydarzeń jest bardzo dużo i chyba nie nadążałam za tokiem myślenia postaci. Albo dlatego, że jest to tom drugi, a ja pierwszego nie czytałam. To by wyjaśniało dlaczego zaczęła się nagle. Plusem jest tu duże napięcie, gdyż postacie czasami mówią, że coś mają zrobić lub gdzieś pojechać, ale nie zdradzają gdzie. Dopiero w następnych wydarzeniach się to wyjaśnia. Ktoś tutaj dostanie tajemniczą przesyłkę z pogróżkami. Nikt nie byłby z tego zadowolony, zwłaszcza, że osoba, która mu ją dostarczyła nie bardzo pamiętała kto mu ją podał. Dużo wątków jest tu utrzymanych w tajemnicy, to akurat bardzo mi się podobało, tylko później, kiedy tych znaków zapytania było coraz więcej, pojawiały się z każdej strony, to nie bardzo pamiętałam o co tam chodziło. Niby mamy tu jeden wątek, ale mi się wydawało, że było ich więcej. Jedna osoba jest tutaj mocno rozstrojona emocjonalnie. Widać, że niby na pierwszy plan wysuwa się tutaj zemsta i chęć odnalezienia morderczyni, lecz z drugiej powraca by być blisko zaatakowanego. Gdzieś tam wewnętrznie boi się, że może coś mu się stać i ważniejsza jest dla niego ochrona, aniżeli zemsta. Widać, że łączy ich coś wyjątkowego, czasami opisane zażenowanie bywa tutaj lekko bolesne nawet dla czytającego, lecz później przechodzi w małą chwilę, która sprawia, że czerwienią nam się policzki. Właśnie dlatego nie chcemy przerywać czytania, bo ciekawi nas jak to się zakończy. To z pewnością historia dla kogoś o mocnych nerwach, kto nie boi się w książce ryzyka, ani wulgarniejszych słów. Taka prawdziwa męska historia i aż dziwne, że autorką jest kobieta:-) Druk jest tutaj średniej wielkości, a rozdziały są długie. Autorka lubi dłuższe i dokładniejsze opisy postaci i układności bohaterów. Wiemy co kto robi, gdzie zmierza, tylko nie znamy miejsca końcowego. Ogólnie opowieść mi się podobała, więc polecam, ale od tomu pierwszego, byście wiedzieli dlaczego tak się zachowują.