Rebanks mieszka w Anglii, w Krainie Jezior i hoduje owce. Chciałoby się napisać, że to piękna, spokojna, mlekiem płynąca Kraina jednak przyroda nie zawsze bywa łaskawa. Ale, bez wątpienia, James'owi wiele satysfakcji przynosi to gdzie i w jaki sposób żyje.
Książka podzielona jest na cztery rozdziały - cztery pory roku, każda z nich rządzi się swoimi prawami. Czujesz zapach siana, widzisz zieleń łąk ale i brniesz po zaspy w śniegu. Podziwiasz umiejętności, dziwisz się wielu dotąd nieznanym rzeczom, jesteś pod wrażeniem organizacji życia. Cała historia to obraz nierozerwalnego związku człowieka z przyrodą. I choć bywa pięknie i bajkowo, to tylko jedna strona tego życia. Rebanks niczego nie ukrywa, nic nie koloryzuje, a że ten wypas owiec odbywa się w naturze, miejscami bywa okrutnie. Smutno mi się robiło bo jednak nie lubię gdy coś dzieje się zwierzętom. Wielu z tych historii nie jestem w stanie zaakceptować, wiele przyprawiło mnie o ściskający ból.
Autor snuje opowieść dwutorowo, pisze o swoim obecnym życiu ale też wraca do przeszłości. Wspomina o szczęśliwym dzieciństwie na farmie choć poza nią uważany był za "wieśniaka". Przyznaje otwarcie, że książki w jego domu były fanaberią, ważniejsze sprawy czekały na polu jednak nie czuł się z tym źle. Opowiada o ludziach, którzy wybrali życie blisko natury, o ziemi i fachu przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Sporo o sytuacji rolników na przestrzeni zmian historycznych czy gospodarczych ale i różnic pokoleniowych. Swoją drogą, wielki plus dla filozofii głoszonych przez dziadka!!
Podoba mi się ta prostota, to nieudawanie, że jest się kimś innym niż w rzeczywistości. James zdaje sobie sprawę z własnych niedostatków ale też wie jak bardzo jest szczęśliwy w swoim życiu. I uwaga!! Tak się spina, że kończy Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Godne podziwu!
Dużo prawd w tej książce. Ważny głos w dyskusji o tubylcach i osobach napływających na wiejskie tereny. Z doświadczenia wiem, jak ludziom, którzy przeprowadzili się pod Poznań przeszkadza rozrzucony na polu obornik lub syreny OSP, nie trzeba daleko szukać.
I choć mogłoby się wydawać, że w tej książce dzieje się absolutnie... NIC to sprawiła mi ona dużą przyjemność. Nad czym ubolewam to brak zdjęć, takie rejony i profesja aż się prosiły o sesje.