Gawra Grzegorz Brudnik Książka

" [...] Adrenalina mnie strasznie nakręca. A jak się czymś podjaram, to tracę kontakt z bazą. [...]" Po świetnej "Rocie" przyszedł czas na znakomitą "Gawrę". Czułam pod skórą, że Grzegorz Brudnik nie zapomni o pani inspektor, Katarzynie Łezce i specjalnie dla nas stworzy jej dalszą historię. Byłam zachwycona "Rotą" i tak samo, a może nawet i bardziej zadziałała na mnie "Gawra". Nie wiem jak, Grzegorz Brudnik to robi, ale jego historie są genialne. W drugiej części inspektor Katarzyna Łezka, jak zwykle będzie miała ręce pełne roboty. Czekają na nią bardzo trudne sprawy do rozwiązania. Czy im podoła? Wróci również sprawa Śmieciarza. To był strzał w dziesiątkę. "Gawra" to znakomity mroczny i górski kryminał z morderstwami i śledztwami w tle, a także dobrymi wątkami obyczajowymi bohaterów. Znalazłam tutaj kilka scen, w których moje serce się chwilowo zatrzymało. Najlepszą bohaterką i kobietą z jajem jest oczywiście inspektor Łezka. Podziwiam ją i jej kibicuję. Oczywiście mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie o niej usłyszę. Ta postać jest godna kolejnych kilku tomów. Nie brakuje tutaj również Michała Gazdy. Warto się jemu przyjrzeć z bliska. Czy popieracie jego poczynania? Chętnie poznałabym jego wcześniejszą i późniejszą historię. Autor nie byłby sobą, gdyby nie wprowadził nowej postaci. Tym razem padło na zadziorną z ciętym językiem i odważną aspirant Zofię Gniewosz. Czy w chwili najwyższej próby stanie na wysokości zadania? Czy nasza pani Inspektor poradzi sobie z tą wybuchową kobietą? Czy Gniewosz będzie potrafiła trzymać język za zębami? Łezka — Gniewosz, to moim zdaniem dobre i bardzo ciekawe połączenie. A co wy o nich myślicie? Oprócz obu pań spotkacie tutaj również inne postacie, ale o nich to już musicie doczytać sobie sam. Podoba mi się górski klimat opisany w tej powieści. Podczas czytania czułam się, tak jakbym tam była. Szczerze, to góry uwielbiam tylko w książkach i filmach. Mimo dusznego i mrocznego klimatu z powieściami Grzegorza Brudnika czytelnik nigdy się nie nudzi. Zawsze jest coś ciekawego do odkrycia. Są morderstwa i poszukiwanie sprawcy. Znajdziecie tutaj również świetne dialogi. Jedne z nich są zabawne, a inne przerażają. Dosłownie każdy czytelnik znajdzie tutaj coś dla siebie. Z "Gawrą" czuję magnetyczne przyciąganie. Fabuła jak weszła do mojej głowy, tak nie chce z niej wyjść, to chyba o czymś świadczy. Warto stawiać na Brudnika i czytać jego powieści. Jeżeli tak jak ja, uwielbiacie mroczne, górskie klimaty, do tego cenicie sobie genialne kryminały dopracowane w każdym szczególe, ze śledztwem, które jest zawiłe, to śmiało sięgnijcie po "Gawrę". W tej części dowiecie się między innymi tego, co się stało ze Sentielem (nielegalnym radiowcem), dlaczego niedźwiedź musiał zginąć i czy dochodzi do zdrowia, po ciężkiej operacji nasza Inspektor Łezka. Z czystym sumieniem mogę wam powiedzieć: czytajcie powieści Brudnika, bo są oryginalne i nie do podrobienia. Z nimi przepada się na długie godziny. Jeżeli nie lubicie wersji papierowej, to czeka na was "Gawra" w postaci audiobooka. Czyta wyśmienity aktor i lektor Mariusz Bonaszewski.

Znów zaczęłam czytać serię od środka i na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że moja paląca chęć poznania pióra Grzegorza Brudnika pozwoliła mi bez większych wyrzutów sumienia przymknąć oko na brak pierwszego tomu. Ważne, że „Gawrę” już miałam w ręku. Tym razem nie było tak źle, bo wskoczyłam w historię osadzoną w lasach Beskidu Śląskiego od drugiego tomu, a na szczęście nieznajomość „Roty” chyba nie miała aż takiego znaczenia, bo bez trudu odnalazłam się w tej dość złożonej, wielowątkowej opowieści. Pierwsze, co momentalnie zapisałam po stronie plusów, to niewymuszony styl Autora. Widać, że pisanie sprawia mu przyjemność równie dużą, jak czytelnikowi podążanie za naturalnymi, czasem zabarwionymi humorem czy ironią dialogami. I choć przez wzgląd na skomplikowane relacje pomiędzy bohaterami i ich równie bolesną przeszłość pojawiają się tony cięższe i zabarwione mrokiem, to nie sposób odmówić powieści lekkiego pióra. Tak jak wcześniej wspomniałam, to historia złożona, ale nie przesadzona. Łączy w sobie wątki kryminalne, obyczajowe i psychologiczne. Autor umiejętnie splata przeszłość z teraźniejszością, pokazując, że żadne zło nie zniknie na zawsze, jeśli kiedyś zostało zamiecione pod dywan. Mamy tu tajemniczą sprawę sprzed lat, policyjne niedociągnięcia, świadków, którzy milczeli zbyt długo, a wszystko to tworzy historię, która naprawdę wciąga. Nie bez znaczenia dla fabuły jest również osadzenie wydarzeń w górskim klimacie. Surowa, czasem nieprzewidywalna i niewybaczająca błędów natura współtworzy napięcie i rodzi niepokój, który wisi nad bohaterami niczym mgła spowijająca szczyty. A bohaterowie? Nie mogło być lepiej. Inspektor Katarzyna Łezka i podinspektor Michał Gazda to bohaterowie z krwi i kości, a każde z przeszłością, słabościami i własnymi demonami. I choć tym razem w śledztwie działają dwutorowo, to zakończenie spina klamrą ich relację, kończąc pewien etap, a rozpoczynając kolejny. I szczerze powiedziawszy w kolejnej części to nie nowego śledztwa będę wypatrywała najbardziej, a rozwoju relacji pomiędzy bohaterami, która w tej chwili przybrała zupełnie inny charakter. Choć dużo wskazuje na to, że to właśnie ze śledztwem dotyczącym Śmieciarza, którego wątek przeplata się w obu tomach, będzie powiązana. Czy zatem był to dobry kryminał? Zdecydowanie! Powiem więcej - to jedno z tych literackich zaskoczeń, wręcz zauroczeń, które z jednego spotkania naturalnie przechodzą w długoletnią więź.