Improwizator Hans Christian Andersen Książka

Powieść bardzo mi się podobała. Bohater był postacią ciekawą, a powieść - typowa dla swojego czasu, co jest dla mnie dużym plusem. Wszystko, narracja, typ bohatera, obrazowanie, przygody idealnie wpisują ją w nurt realizmu dziewiętnastowiecznego. Powieść przypominała mi jednocześnie styl zarówno Dickensa, Sindbada Żeglarza jak i powieści wiktoriańskiej. Opisy były niekiedy przydługie, ale absolutnie nie przeszkadzały mi w odbiorze dzieła. Andersen jest od małego moim ulubionym autorem baśni i ta ksiąka nic nie zmieniła w tej kwestii.

W czasach dzieciństwa każde dziecko zaczytywało się w baśniach Andersena, nie zdając sobie nawet sprawy, że ten pisarz miał również na koncie świetne dzieła skierowane do dorosłego czytelnika. Zbiorcze wydanie jego "Dzienników...", czy właśnie "Improwizator" są właśnie niektórymi z nich. "Improwizator", to taka baśń, ale dla dorosłych. Antonio, po śmierci matki, musi praktycznie radzić sobie sam. Pod opieką pewnej rodziny rozwija swój niezwykły talent pisarski, a spod jego pióra wychodzi poezja na każdy temat. Antonia posiada jednocześnie piękny głos, który wielu zachwyca. Chcąc zadowolić swoich protektorów, usilnie stara się pogłębiać swoją wiedzę, a za cel stawia sobie by zostać właśnie improwizatorem. Oczywiście, baśń bez uczucia nie może się obyć, więc także tutaj nasz bohater przeżyje niejedno zauroczenie. Autorowi całkiem zgrabnie wyszło połączenie typowej opowieści o samotnej sierocie z opowieścią o sztuce. Wraz z bohaterem odkrywamy co ważniejsze miejsca w Wenecji. Obcujemy ze sztuka, czytamy klasycznych autorów, oraz kontemplujemy wybitne dzieła znanych malarzy oraz rzeźbiarzy. Książkę można uznać za swego rodzaju przewodnik po największych dziełach jakie stworzyła ludzkość, połączona ze zgrabną historią talentu, który chciał być wielki. Zachęcam do lektury.

Nazwisko Hansa Christiana Andersena jest znane każdemu, gdyż każdy zna jego wspaniałe baśnie. Niewielu czytelników wie jednak, że pisarz ten ma na swym koncie również kilka powieści. Jedną z nich jest "Improwizator", któa to książka stanowi łakomy kąsek nie tylko dla miłośników klasyki."improwizatora" można uznać za powieść o konsekwencjach podejmowanych decyzji. Narrator, który jest jednocześnie głównymj bohaterem powieści, nie zostawia wątpliwości, co do tego, jak podjęte przez niego wybory wpłynęły na jego życie. Pozornie błahe wydarzenia, przyniosły znaczące skutki i wyraźnie odbiły się na życiu improwizatora, który płynie zgodnie z nurtem pokornie poddając się wydarzeniom i woli otaczających go ludzi o bardziej zdecydowanych charakterach. Jest to również książka o miłości, uczuciu, które równie dobrze może wpływać na bohaterów destruktywnie, co uskrzydlać ich do działania. Jest to w końcu opowieść o samotności, gdyż Antonio przez większą część życia pozostaje samotny, nie ma przy sobie nikogo, kto pomógłby mu w podejmowaniu decyzji, czy kto choćby próbował go w pełni zrozumieć.„Improwizator" jest wspaniałą, malowniczą powieścią, pobudzającą wyobraźnię i zachwycającą kreowanymi obrazami. Jest opowieścią o człowieku z wrażliwą duszą, którego talent pozwala na przekazanie uczuć słuchaczom. Lektura, choć akcja jest nieśpieszna, jest wciągająca i naprawdę trudno było mi się od niej oderwać.

Nazwisko Hansa Christiana Andersena jest znane każdemu, gdyż każdy zna jego wspaniałe baśnie. Niewielu czytelników wie jednak, że pisarz ten ma na swym koncie również kilka powieści. Jedną z nich jest "Improwizator", któa to książka stanowi łakomy kąsek nie tylko dla miłośników klasyki."improwizatora" można uznać za powieść o konsekwencjach podejmowanych decyzji. Narrator, który jest jednocześnie głównymj bohaterem powieści, nie zostawia wątpliwości, co do tego, jak podjęte przez niego wybory wpłynęły na jego życie. Pozornie błahe wydarzenia, przyniosły znaczące skutki i wyraźnie odbiły się na życiu improwizatora, który płynie zgodnie z nurtem pokornie poddając się wydarzeniom i woli otaczających go ludzi o bardziej zdecydowanych charakterach. Jest to również książka o miłości, uczuciu, które równie dobrze może wpływać na bohaterów destruktywnie, co uskrzydlać ich do działania. Jest to w końcu opowieść o samotności, gdyż Antonio przez większą część życia pozostaje samotny, nie ma przy sobie nikogo, kto pomógłby mu w podejmowaniu decyzji, czy kto choćby próbował go w pełni zrozumieć.„Improwizator" jest wspaniałą, malowniczą powieścią, pobudzającą wyobraźnię i zachwycającą kreowanymi obrazami. Jest opowieścią o człowieku z wrażliwą duszą, którego talent pozwala na przekazanie uczuć słuchaczom. Lektura, choć akcja jest nieśpieszna, jest wciągająca i naprawdę trudno było mi się od niej oderwać.

W czasach dzieciństwa każde dziecko zaczytywało się w baśniach Andersena, nie zdając sobie nawet sprawy, że ten pisarz miał również na koncie świetne dzieła skierowane do dorosłego czytelnika. Zbiorcze wydanie jego "Dzienników...", czy właśnie "Improwizator" są właśnie niektórymi z nich. "Improwizator", to taka baśń, ale dla dorosłych. Antonio, po śmierci matki, musi praktycznie radzić sobie sam. Pod opieką pewnej rodziny rozwija swój niezwykły talent pisarski, a spod jego pióra wychodzi poezja na każdy temat. Antonia posiada jednocześnie piękny głos, który wielu zachwyca. Chcąc zadowolić swoich protektorów, usilnie stara się pogłębiać swoją wiedzę, a za cel stawia sobie by zostać właśnie improwizatorem. Oczywiście, baśń bez uczucia nie może się obyć, więc także tutaj nasz bohater przeżyje niejedno zauroczenie. Autorowi całkiem zgrabnie wyszło połączenie typowej opowieści o samotnej sierocie z opowieścią o sztuce. Wraz z bohaterem odkrywamy co ważniejsze miejsca w Wenecji. Obcujemy ze sztuka, czytamy klasycznych autorów, oraz kontemplujemy wybitne dzieła znanych malarzy oraz rzeźbiarzy. Książkę można uznać za swego rodzaju przewodnik po największych dziełach jakie stworzyła ludzkość, połączona ze zgrabną historią talentu, który chciał być wielki. Zachęcam do lektury.

Powieść bardzo mi się podobała. Bohater był postacią ciekawą, a powieść - typowa dla swojego czasu, co jest dla mnie dużym plusem. Wszystko, narracja, typ bohatera, obrazowanie, przygody idealnie wpisują ją w nurt realizmu dziewiętnastowiecznego. Powieść przypominała mi jednocześnie styl zarówno Dickensa, Sindbada Żeglarza jak i powieści wiktoriańskiej. Opisy były niekiedy przydługie, ale absolutnie nie przeszkadzały mi w odbiorze dzieła. Andersen jest od małego moim ulubionym autorem baśni i ta ksiąka nic nie zmieniła w tej kwestii.