Serce z kamienia Katarzyna Misiołek Książka

Książka niezwykle autentyczna, życiowa i współczesna. Opowiada o kobiecie, która pragnęła czegoś więcej niż tylko dzieci, gotowanie, sprzątanie. Chwyta za serce i wyciska może łez. Jest poruszająca, mądra i ciekawa. Myślę, że warto przeczytać.

Książka zaczyna się rozmową Weroniki z psychiatrą. Jest załamana i wiemy, że stało się coś złego z jej synkiem. Aby poznać prawdę przenosimy się rok wstecz. Wtedy poznajemy blogerkę, matkę bliźniaczek, która posiada wspaniały dom i zaradnego męża. Wszystko na pozór wygląda piękne jak z instagramowego obrazka. Rzeczywistość okazuje się jednak brutalna. Kobieta wbrew obietnicom męża, zostaje sama z całym domem, trójką dzieci w tym płaczącym nieustannie bobasem. Nie radzi sobie, wpada w depresję aż nadchodzi dzień, w którym nie wytrzymuje. W tym momencie zakończę opis fabuły, żeby nie zdradzać najciekawszego. Uważam, że książka jest niesamowita, często trudna i niezbyt kolorowa, ale przecież takie jest życie.

Od kobiety oczekuje się, że będą niezwykle silne, uniosą wszystko i poradzą sobie z każdą sytuacją. Dodatkowo oczekuje się, że będą idealnymi matkami, żonami i gospodyniami domowymi. I w większości przypadków zapewne tak jest i z pewnością nie znajdziecie, takiej która choć raz nie została wytrącona z równowagi, zapłakała lub nie mogła sobie z czymś poradzić sama. Autorka porusza kwestie trudną jaką jest depresja poporodowa. Główna bohaterka nie zdawała sobie nawet sprawy, że to może dotyczyć także jej. Brakowało jej wsparcia ze strony najbliższych. Choroba się pogłębiała i doprowadziła w rezultacie do tragedii. Nie możemy w tym momencie potępiać takich osób jak Weronika, oceniać i krytykować, możemy jedynie spróbować zrozumieć, wesprzeć i pomóc. Ta książka to rada na przyszłość, to także zwrócenie uwagi na powszechny problem jakim jest depresja poporodowa. Historia, która odmieniła mój świat i na zawsze zostanie w mej pamięci.

Książka zaczyna się rozmową Weroniki z psychiatrą. Jest załamana i wiemy, że stało się coś złego z jej synkiem. Aby poznać prawdę przenosimy się rok wstecz. Wtedy poznajemy blogerkę, matkę bliźniaczek, która posiada wspaniały dom i zaradnego męża. Wszystko na pozór wygląda piękne jak z instagramowego obrazka. Rzeczywistość okazuje się jednak brutalna. Kobieta wbrew obietnicom męża, zostaje sama z całym domem, trójką dzieci w tym płaczącym nieustannie bobasem. Nie radzi sobie, wpada w depresję aż nadchodzi dzień, w którym nie wytrzymuje. W tym momencie zakończę opis fabuły, żeby nie zdradzać najciekawszego. Uważam, że książka jest niesamowita, często trudna i niezbyt kolorowa, ale przecież takie jest życie.

Od kobiety oczekuje się, że będą niezwykle silne, uniosą wszystko i poradzą sobie z każdą sytuacją. Dodatkowo oczekuje się, że będą idealnymi matkami, żonami i gospodyniami domowymi. I w większości przypadków zapewne tak jest i z pewnością nie znajdziecie, takiej która choć raz nie została wytrącona z równowagi, zapłakała lub nie mogła sobie z czymś poradzić sama. Autorka porusza kwestie trudną jaką jest depresja poporodowa. Główna bohaterka nie zdawała sobie nawet sprawy, że to może dotyczyć także jej. Brakowało jej wsparcia ze strony najbliższych. Choroba się pogłębiała i doprowadziła w rezultacie do tragedii. Nie możemy w tym momencie potępiać takich osób jak Weronika, oceniać i krytykować, możemy jedynie spróbować zrozumieć, wesprzeć i pomóc. Ta książka to rada na przyszłość, to także zwrócenie uwagi na powszechny problem jakim jest depresja poporodowa. Historia, która odmieniła mój świat i na zawsze zostanie w mej pamięci.

Książka niezwykle autentyczna, życiowa i współczesna. Opowiada o kobiecie, która pragnęła czegoś więcej niż tylko dzieci, gotowanie, sprzątanie. Chwyta za serce i wyciska może łez. Jest poruszająca, mądra i ciekawa. Myślę, że warto przeczytać.

Nie należę do osób, które często sięgają po literaturę obyczajową. Przeważnie robię to w sytuacji, gdy książkę otrzymam w prezencie. Zdecydowanie wolę inny typ, ale ta książka wiele zmieniła. Ogromne gratulacje dlla Katarzyny Misiołek. Tę książkę czyta się naprawdę błyskawicznie. Podczas czytania odczułam cały wachlarz emocji. Wczułam się w sytuację Weroniki. Na pewno sięgnę po inne tytuły od autorki. Serdecznie polecam 

Dlaczego odpowiedzialność za dziecko zawsze spada tylko na matkę? Dlaczego tak agresywnie reagujemy, gdy matka popełni błąd? Czemu nie mówi się głośno o zachowniu ojców? Ta książka porusza naprawdę trudny temat. Depresja poporodowa istnieje i będzie istnieć. Dlaczego nie mówi się o tym głośno?! Jak sobie poradzić, gdy w łóżeczku leży mały i niewinny człowiek, a nam brakuje sił? Historia mnie przeraziła, że nikt tej kobiecie nie pomagał... Dlaczego zamykamy oczy na faktyczne, istniejące problemy. Bardzo serdecznie polecam wszystkim przyszłym i obecnym rodzicom. Z książki "Serce z kamienia" można naprawdę wiele się nauczyć.  

Sama jestem mamą i przeżyłam naprawdę wiele trudnych chwil. Miałam to szczęście, że depresja poporodowa mnie ominęła. Na pewno miało na mnie wpływ to, że od swojego mężczyzny miałam ogromne wsparcie. Weronika nie otrzymała go od Wiktora. To ogromny cios w serce. Zachęcam do przeczytania, naprawdę mądra i pouczająca książka.  

Serce z kamienia to ważna książka, która pokazuje jak może wyglądać depresja poporodowa i jak duży jest to problem. Książka opowiada historię Weroniki, która jest już matką czteroletnich bliźniaczek i kobietą sukcesu, pewnego dnia dowiaduje się, że jest w ciążki, której nie planowała. Świetnie napisana książka. Z całą pewnością sięgnę jeszcze po inną książkę autorstwa Katarzyny Misiołek.