Wiesław Myśliwski. Słuch absolutny

Julian Przyboś recenzję pierwszej powieści Wiesława Myśliwskiego zatytułował „Niezwyczajny debiut”. I choć to trafne podsumowanie odnosiło się wówczas wyłącznie do „Nagiego sadu”, okazało się również antycypacją całej pisarskiej drogi Myśliwskiego. Tworzona przez niego literatura nigdy nie uciekała od tego, co powszednie i ludzkie, ale jednocześnie wymykała się wszelkim konwencjom czy banalności. Język mówiony w kunsztowny sposób splata się w niej z potoczystą narracją, a tradycyjnie konstruowane sceny igrają z chronologią i przestrzenią. Bohaterowie z krwi i kości nie imponują, ale są nam dziwnie bliscy. Wszystko to składa się na „niezwyczajną” siłę jego prozy. Tylko pisarz o słuchu absolutnym jest w stanie oddać mowę świata z taką precyzją jak Myśliwski.

Co według autora „Widnokręgu” jest najważniejsze w literaturze? Skąd bierze się siła jego opowieści? Czy proza Myśliwskiego jest patriarchalna? Jak postrzegają go inni artyści?

Odpowiadają: Wiesław Myśliwski, Wojciech Bonowicz, Tomasz Bocheński, Małgorzata Szczurek, Jerzy Radziwiłowicz, Stanisław Baj, Wioletta Grzegorzewska i Bill Johnston

Ponadto w numerze:

Anonimowa śmierć. Migranci chowani są często w bezimiennych grobach

Polska postszlachecka. Jak na naszych oczach niszczeją dawne dwory

Stephen Greenblatt: Kiedy przestaliśmy wierzyć w Adama i Ewę?

Po sekularyzacji. Protestancka Holandia to dziś kraj ateistów i katolików

Pożegnanie Józefy Hennelowej i Henryka Wujca

Felietony Filipa Springera i Olgi Gitkiewicz