Dostaliśmy do rąk dzieło nietuzinkowe. Autorka między innymi książek Genealogie psychoterapii. Fragmenty dyskursu egzystencjalnego oraz Poza zasadą powszechności. Próby idiograficzne oddaje nam swój kolejny, swoisty esej filozoficzny, zatrzymujący na dłużej, niż tylko przewiduje jego lektura. Autorka zaprasza nas do refleksji wokół snów – swoich, Innych, snów w działaniu, opracowanych w teoriach psychoanalitycznych i umysłach filozofów. Zaprasza do snucia tej refleksji również twórców literatury pięknej, poezji i prozy. Powołuje się zatem w swoich rozmyślaniach zarówno na C. G. Junga, Z. Freuda, J. Viorst, jak i M. Heideggera, K. Jaspersa, H. G. Gadamera, U. Eco, a także A. Camusa, S. Becketta, F. Kafkę, Z. Herberta, W. Szymborską, O. Tokarczuk i C. Miłosza. Nie sposób tu wszystkich przywołać (bibliografia obejmuje 313 pozycji!). W tym uważnie dobranym gronie przystępuje do analizy snów, oddając też głos tym ostatnim – dzieląc się własnymi wyśnionymi obrazami, przywołując opowieści z psychoterapii, łącząc sny z tym, co wydarza się na jawie. Autorka dokonuje zatem w swojej pracy syntezy wiedzy – inaczej niż w książkach stricte naukowych, przeglądowych, za to czerpiąc z wielkich umysłów próbujących na przestrzeni czasów zrozumieć ludzką egzystencję oraz niepowtarzalność jednostki i jej subiektywnego doświadczenia. To niezwykła synteza, przekraczająca granice dyscyplin i dająca nadzieję na możliwość dostrzeżenia tego, co tak często ulotne dla przeciętnego opisu naukowego. W świecie nauki opartej na dowodach dzieło Pani Profesor wypełnia lukę, zatrzymując nas w refleksji – „może, kiedy zewsząd odzywa się zgiełk analiz i wniosków, nie całkiem bezużyteczne będzie świadectwo o nierozumieniu”? Z recenzji dr hab. Anny Cierpki