Pozycja, jakiej na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie było.

W swojej powieści Szczygieł stawia pewnego rodzaju pomnik cenionej w przeszłości powieści, która w latach 60. porównywana była z działami Sartre’a czy Camusa. Jeszcze się nie zdarzyło – uważa pomysłodawca projektu – żeby autor, którego zafascynuje jakaś książka, postanowił wydrukować ją we własnej książce.

Bohater powieści Stanucha wyznaje: „Przyszło mi do głowy, że każdy rozsądny człowiek powinien dążyć do prawdy, starać się odkryć w swoim życiu jedną, bodaj najmniejszą prawdę. W przeciwnym razie życie jego wydawać się może zmarnowane”.

Książka składa się z trzech części. Pierwsza to zapis najbardziej intymnych przeżyć autora schowanego przed światem „między malarstwem a muzyką”. W drugiej odnajdziemy książkę w książce, czyli „Portret z pamięci”. Trzecia natomiast to „zapis apetytu na życie”. Reporter Szczygieł bez najmniejszych zahamowani pyta przypadkowo spotkane osoby o ich filozofię życiową, a one otwarcie powierzają mu swoje życiowe odkrycia.

Ktoś twierdzi, że trzeba zawsze mówić „tak” małym rzeczom. Ktoś inny, że albo można być tymi, którzy wyrzucają krzesła albo tymi, którzy starym krzesłom dają drugie życie. Ktoś uważa, że nie można pozwolić zasnąć ślimakowi, bo nie wolno dać zasnąć miłości. Każdy człowiek ma swoją prawdę, a każda z nich poprzedzona została rozmową lub opowieścią.

„W moim amoku polowania na cudzą prawdę, doszło jednak do wielu przekroczeń – pisze Szczygieł. – Nie są to tylko prawdy, z których ktoś zwierzył się reporterowi. Pojawiają się prawdy wyczute, prawdy wyczytane, prawdy wykradzione. Także prawdy, które znienacka rodzą się we mnie, kiedy ktoś mnie sprowokuje”.

W książce „Projekt: Prawda” znajdziemy najwięcej gry między autorem a światem. Reporter nie poszukuje prawdy sam. Czasem świat sam do niego puka, jak na przykład w postaci starszej kobiety: „Ja, proszę pana – powiedziała – mam prawdę jak cegłę. I mogłabym nią pana uszkodzić”.