Zofia to kobieta w podeszłym wieku mająca trzy córki, Amelię, Bognę i Cecylię. Między czteroma paniami są raczej chłodne stosunki.
Pewnego dnia babcia zadławiła się kukułką, w wyniku czego leży w śpiące. Podczas pobytu w szpitalu odwiedzały ją córki. Ale nie przychodziły tylko po to, by posiedzieć z chorą, ale również by wyżalić się. Każda z nich miała o coś żal do matki i opowiadał jej o tym w szpitalnej sali.
Książka jest po części sentymentalną podróżą w przeszłość. Podczas snu kobieta przywołuje wspomnienia z czasów jej młodości, wojny, czasów powojennych a także z lat spędzonych we Wrocławiu. Nie wszystkie te wspomnienia były miłe. Chciała o nich zapomnieć i nikomu nie mówić. Czy starsza pani obudziła się i czy siostrą udała w końcu pogodzić się? Czy już nie wracały nigdy do tego co było? Przekonajcie się sami.
Zofia to bardzo ciekawa postać. Urodziła się w przeddzień odzyskania niepodległości. Życie nie rozpieszczało jej. Ani czasy przedwojenne, ani te po wojnie nie były łatwe. Zawsze pragnęła być niezależna. Chciała móc zarabiać by nie być jak jej matka, która miała jakieś pieniądze tylko wtedy gdy dał jej mąż. I tego samego pragnęła dla córek.
Książka dostarcza wielu emocji. Ja uwielbiam takie sentymentalne historie, ale nie zawsze miły podróże do własnej przeszłości. Czytając było mi żal Zofii i jej córek, które nie potrafiły zapomnieć o własnych żalach i niespełnionych marzeniach.
Książkę czyta się bardzo szybko. Wciąga od pierwszych stron i nie daje się odłożyć nawet na chwilę. Jej plusem jest na pewno opis teraźniejszości i przeszłości z punktu widzenia różnych bohaterek.
Jeśli lubicie historie o postaciach, którzy muszą rozprawić się z własnymi demonami z przeszłości oraz lektury z historią w tle to ta książka jest właśnie dla Was.