Momo Michael Ende

Z racji pewnych, nazwijmy to, zawodowych zobowiązań, od jakiegoś czasu czytuję jedynie literaturę dziecięcą i młodzieżową. Czytuję ciurkiem, odhaczając na liście kolejne zaliczone pozycje i skreślając w kalendarzu dni do egzaminu. Jednakowoż, z racji innych zupełnie zobowiązań, mam kompletnie dorosły zmysł literackiej interpretacji. Stąd pewnie wiele z tych lektur nie przebija się do mnie przez moją dorosłą gruboskórność, inne znowu widzę jaskrawiej i jakby w podczerwieni.

Szare ulice, pełne zabieganych ludzi. Wielkie betonowe bloki z setkami jednakowych mieszkań. Bary szybkiej obsługi, do których wpada się tylko na chwilę, by przełknąć coś niemal na stojąco. Żłobki i przedszkola o tak napiętym harmonogramie (angielski, rytmika, szachy, taniec towarzyski, basen...), że na zwykłą, spontaniczną zabawę brakuje już czasu. Niewidziani miesiącami przyjaciele. Ciągły pośpiech, palące terminy. Brzmi znajomo? Czy świat musi tak wyglądać?