Chrystus żyje. On jest naszą nadzieją, jest najpiękniejszą młodością tego świata. Wszystko, czego dotknie, staje się młode, staje się nowe, napełnia się życiem. (...) On żyje i chce, abyś żył!
Ojciec Święty z miłością przypomina w niej prawdy naszej wiary i zachęca do wzrastania w świętości i w trosce o własne powołanie. Równocześnie zwraca się do całego Ludu Bożego – duszpasterzy i wiernych – aby potraktować opiekę nad młodzieżą jako nowe wyzwanie i szansę do pobudzenia własnego wzrostu duchowego. W swoim nauczaniu z jednej strony ostrzega przed tworzeniem zamkniętych duszpasterstw, które mogą w pewien sposób izolować młodych od rodziny i wpływów otaczającego ich świata, z drugiej zachęca duszpasterzy do podejmowania inicjatyw, które będą umacniały młodzież w byciu świadkami Chrystusa oraz w wypełnianiu misji dawania siebie innym, które co prawda kosztuje, ale przynosi owoc obfity.
Według papieża Franciszka młodość nie jest okresem życia, ale stanem serca. Ludzie młodzi są nie tylko przyszłością świata, ale przede wszystkim jego teraźniejszością, w którą wnoszą bezcenny wkład.
Dzięki temu Kościół przez wieki może się nieustannie odnawiać na różnych etapach swojej długiej historii. Ojciec Święty poświęcił również wiele uwagi sytuacji ludzi młodych, którzy żyją w rzeczywistości wojny i doznają przemocy w niezliczonej różnorodności jej form: porwań, haraczy, przestępczości zorganizowanej, handlu ludźmi, wykorzystywania seksualnego i niewolnictwa, przemocy wojennej itp. Pomimo tych traumatycznych doświadczeń zachęca ich, aby nigdy nie pozwolili sobie odebrać nadziei:
Niezależnie od tego, jak bardzo byś się oddalił, Zmartwychwstały jest obok ciebie, wzywa cię i czeka na ciebie, abyś zaczął od nowa. Kiedy czujesz się stary z powodu smutku, urazów, lęków, wątpliwości lub porażek, On będzie przy tobie, aby na nowo dać ci siłę i nadzieję