Przez większość lektury czułam smutek. Życie Cilli nie było łatwe, pełne tęsknoty za ukochanym i samotności. Elvis nie traktował jej najlepiej. Był despotyczny, uzależniony, młodzi nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu. Nie jest to historia o miłości jaką znamy z własnego doświadczenia czy z komedii romantycznych. To smutna, przesmutna opowieść o poświęceniu dla miłości małej dziewczynki, która stała się kobietą będąc pod skrzydłami niewiernego, kapryśnego, pełnego dziwactw króla Rock and Rolla. Myślę, że gdybym wcześniej przeczytała opowieść Cilli nigdy nie byłabym fanką Elvisa. Czyta się wspaniale pomimo smutku w sercu, który mi po niej pozostał.

Najpierw obejrzałam film, później sięgnęłam po książkę i myślę, że w tym przypadku każda konfiguracja zadziała. Piękny, oniryczny obraz Sofii Coppoli ominął wiele etapów życia Cilli. Choćby ten kiedy razem z Elvisem kupili wielkie ranczo i przenieśli się tam wraz z kilkudziesięcioma pracownikami, końmi itd. Niektóre historie z ich życia są niewiarygodne. I choć dużo tu miejsca na ból i cierpienie, chcę wierzyć, że Cilla była szczęśliwa u jego boku i odeszła nadal go kochając, co da się wyczytać między wierszami jej wyznania. Rewelacyjnie napisana, mądra i pełna anegdotek opowieść o życiu Priscilli spodoba się fanom Elvisa i czytelnikom biografii gwiazd. Fajnie, że to sama Cilla opowiada tę historię, to nam daje poczucie, że siedzimy obok i słuchamy jej głosu, razem płaczemy i razem się śmiejemy. Przeżywamy jej niezwykłe życie razem z nią. Książka - doświadczenie.

Bardzo dobrze się czyta tę nietuzinkową historię o miłości dziecka do wielkiej gwiazdy. To dziecko za pozwoleniem rodziców opuściło rodzinny dom i zamieszkało z jej - później mężem, który traktował ją jak okaz muzealny do schowania w gablocie i podziwiania. Miałam wrażenie, że przez większość swojego życia Priscilla na Elvisa czekała i za nim wzdychała. Póżniej długo, długo nic, jakieś zakupy i wypad do Vegas. Ślub, dziecko, rozwód, a po drodze mnóstwo patologicznych zdarzeń traktowanych przez autorkę i samą zainteresowaną z lekkością jakby właściwie nic takiego wielkiego się nie wydarzyło. Idealny przykład na to jak miłość potrafi zaślepić na wiele, wiele lat.

Szczerze bardzo szkoda mi tej dziewczyny, w życiu nie zamieniłabym się z nią miejscami. Żadne pieniądze, żadne ubrania, srebrne pistolety, zegarki, bankiety, imprezy i wygrane w kasynie nie zwrócą jej młodości zabranej przez narcystycznego, egoistycznego predatora z ego sięgającym wyżej gwiazd. W swojej szczerej autobiografii, którą Priscilla napisała już 35 lat temu, jak podejrzewam niedługo po tym jak się od Elvisa uwolniła ta młoda kobieta opowiada swoje życie u boku wielkiej gwiazdy i wielkiej życiowej porażki.
Jej życie polegało na ciągłym czekaniu aż Elvis wróci z trasy, z Hollywood, z planu filmowego, od kochanki, nowej dziewczyny z którą widziano go na mieście i Bóg wie skąd jeszcze. Ona sama nie mogła za to chodzić do żadnej pracy, realizować swoich pasji ani nawet spełniać swoich podstawowych potrzeb, bo to mogłoby rozwścieczyć księcia Elvisa, który potrzebuje kobiety uległej i nie znoszącej sprzeciwu.
Elvis I ja to historia baaardzo toksycznej miłości, od której mi samej robiło się niedobrze i jasne jest, że w tych czasach by to nie przeszło. Elvis should be canceled.

Łatwo jest nam oceniać Priscillę i Elvisa z poziomu, na którym sami jesteśmy, a więc XXI wiek, wyzwolone kobiety i niezalezni mężczyżni. Nie zapominajmy jednak, że Priscilla poznała Elvisa w latach 60 jeszcze będąc nastolatką, a więc nie tylko czasy były zupełnie inne, ale jej myślenie, zakochanie, kompletna utrata rozumu dla Elvisa zupełnie dla mnie zrozumiałe. Jako rodzic nie mogę tylko pojąć jakim cudem jej rodzice przystali na te wszystkie szalone pomysły z mieszkaniem razem i przeprowadzką za ocean jeszcze kiedy Cilla chodziła do szkoły. Co prawda ukończyła szkołę w Stanach, ale egzaminy pisała na amfetaminie i po ostrych imprezach, które Elvis uwielbiał. Książka pełna jest wspomnieć, anegdot ze wspólnego życia, opowiastek. Część z nich zachwyca, inne rozdzierają serce, ale ksiązce nie można zarzucić, że jest nieszczera albo nieciekawa, o nie! Pochłonęłam ją natychmiast.

Chyba nie ma na świecie osoby, dla której imię Elvis nic by nie mówiło. Elvis to legenda i lubimy myśleć, że utalentowani sławni i bogaci są w dodatku ciepli, kochani i troskliwi, ale nic bardziej mylnego.
Z książki byłej żony mojego dawnego idola dowiedziałam się, że był mocno uzależniony od środków nasennych i narkotyków, które serwował swojej nastoletniej dziewczynie przygruchanej na jednej z imprez w jego willi w Niemczech gdzie niegdyś stacjonował w szeregach armii.
Po drugie, Elvis był agresywny i nie znosił sprzeciwu. To apodyktyczny tyran, który dziś natychmiast byłby scancellowany. Owszem, para miała wspólne miłe chwile, ale było ich niewiele, bo życie Priscilli latami polegało na wiernym oczekiwaniu na swojego wybranka, który trzymał ją w szklanej bańce jak samą Maryję dziewicę.
Kiedy próbowała protestować, uciszał ją. Gdy chciała się ubrać po swojemu, przebierał ją wedle swojego gustu - no co tu dużo mówić, z perspektywy wyzwolonej kobiety była to dla mnie lektura co najmniej szokująca.
Na koniec chcę jednak dodać, że uwielbiam takie autobiografie - szczere i pełne ciekawostek z prywatnego życia gwiazd. Po to tę książkę kupiłam i dokładnie to dostałam. Polecam fanom podobnych ludzkich historii.

Elvis. Król rock n'rolla, bożyszcze kobiet, skandalista, jego charakterystyczny ruch bioder był uważany za obsceniczny. Na całym świecie istnieją jego fan cluby, wciąż istnieją konkursy na najlepszego sobowtóra Króla. Wszystkim wydaje się, że znają Króla od podszewki, ale chyba nikt nie miał szansy poznania go lepiej niż Priscilla, żona, z którą żył 8 lat, a ich miłość obserwował cały świat. W do bólu szczerej i intymnej książce Priscilla Beaulieu Presley opowiada swoją historię, od poznania muzyki Elvis, przez spotkanie z nim, w czasie gdy stacjonował w Niemczech, przez ślub, narodziny córki Lisy Marie, która przyszła na świat 9 miesięcy po ślubie, liczne zdrady ze strony męża (a potem także jej), rozwód i śmierć Króla. Tę historię znają wszyscy, jednak nie wszyscy zdają sobie sprawę, że życie Priscilli to było życie w złotej klatce, jak sama o sobie mówiła była "żywą lalką Elvisa". To jej mąż mówił jej, jak ma się ubierać, dla niego przefarbowała włosy na czarny, podobno mąż nigdy nie widział jej bez makijażu. Należy pamiętać, że gdy poznała Elvisa, on miał 24 lata, był już znanym muzykiem, miał na koncie kilka singli, ona miała 14 lat i była uczennicą 9-tej klasy. Dziewczyną, która znowu zmieniała środowisko, gdyż jej ojczym, amerykański oficer, został przeniesiony do bazy w Niemczech. Wygląda na to, że to, co najbardziej fascynowała w niej Elvisa, nie była jej uroda, choć przecież była śliczna, ale młodość, to, że może ją kształtować, natomiast młodej dziewczynie imponowało, że Elvis się o nią stara, że śpiewa dla niej. Gdy Elvis wrócił do USA, a ona została w Niemczech, pisała do niego listy. Gdy została zaproszona do niego w odwiedziny, skorzystała z okazji, aby być bliżej miłości życia. Powiecie, nic dziwnego, a jednak... ona miała wtedy 16 lat i leciała do mężczyzny starszego od niej o dekadę! Gdy miała 17 opiekę na Priscillą, przejął ojciec Elvisa, a ona sama chodziła do szkoły wybranej przez...Elvisa. Każda strona odkrywa kolejne tajemnice ich związku, który początkowo sielski, zmienił się w toksyczny związek podporządkowany życzeniom Elvisa. „Laleczka" robiła wszystko, by uszczęśliwić męża, męża, który pojawiał się i znikał, a gdy go nie było, zostawała samotna i trwała w oczekiwaniu na jego powrót.

Książka w formie pamiętnika, jest opowieścią o Elvisie, to on jest epicentrum życia autorki, która się w tym związku zatraciła. Pamiętnika kobiety, która przez lata definiowała się przez pryzmat oczekiwań ukochanego. Duże wrażenie robi, że mimo upływu lat Priscilla wciąż mówi z szacunkiem o Elvisie, choć jednocześnie z brutalną szczerością, nie „pudrując" jego nałogów i zdrad.

Na kilka słów uwagi zasługuje samo wydanie książki „Priscilla. Elvis i ja" ubogacone o reprodukcje zdjęć sprawiających wrażenie jakby wyciągniętych z rodzinnego albumu.

Książkę mogę polecić wielbicielom Elvisa i biografii, również miłośniczki romansów z różnicą wieku znajdą tu coś dla siebie, z tym że dla tej historii scenariusz napisało życie.

Serdecznie polecam!

Mała 14-letnia dziewczynka dostaje zaproszenie na imprezę u króla Rock and Rolla. PROSTE, że zrobi wszystko by na nią pójść. Błaga rodziców, a Ci się zgadzają, Cilla poznaje Elvisa i voila, tak zawiązuje się najbardziej dziwaczna relacja o jakiej przyszło mi w życiu czytać. Po pierwsze ona młodziutka, on sławny, piękny i bogaty, a do tego mający dziewczynę... Po drugie on robi karierę w USA, a ona uczy się w szkole Niemczech. Po trzecie, połączyła ich naprawdę niespotykana miłość i podsumowując mam taką refleksję. Po wielu latach które przeżyłam wiem jedno, życie obfituje w taki ogrom zdarzeń, okoliczności i dziwacznych scenariuszy, że zamiast oceniać, sądować i za wszelką cenę szukać jednej prawdy, warto po prostu z każdej takiej opowieści wyciągnąć coś dla siebie. Dla mnie to był np. świetny czas spędzony z przeciekawą autobiografią.

 

vUwaga, bo ,,Elvis i ja'' może wywoływać skrajne emocje. Myślę, że wydawca powinien ostrzegać o tym na okładce, bo nie dość że podczas czytania targała mną taka złość na Elvisa i traktowanie swojej przyszłej żony jak trofeum/dziewicy/lalki to jeszcze ona sama zdaje się nie zauważać tego, że ten facet ją zwyczajnie przez wiele lat krzywdził.
Pomijając fakt, że czytamy z pierwszej ręki o wielkich sławach, których imiona i historię przynajmniej mniej więcej zna cały świat, a już samo to jest ekscytujace, to jeszcze Priscilla odkrywa przed nami świat zanurzony w patriarchacie, gdzie kobieta jest do przebierania, malowania i potakiwania.
Nie przeszłam obok tego tytułu obojętnie i polecam go naprawdę wszystkim, bo nie dość że czyta się jakby się leciało, to jeszcze dostarcza wielu wrażeń, z których trudno jest się otrząsnąć.

Co jak co, ale na tak mocną historię nie byłam gotowa. Wieloletnia partnerka i była żona Elvisa Presleya napisała autobiografię, która rozjechała mnie jak walec. Pomijając fakt, że dziś Elvis uznany byłby za pedofila i prawdopodobnie skazany albo przynajmniej scancelowany oraz ogólną toksykę tej relacji to najbardziej nie mogę uwierzyć, ze sama zainteresowana nadal nie ma do niego o nic żalu, idealizuje go, wybiela i kocha miłością ślepą, głupią i naiwną. Okolicznością łagodzącą skandaliczne przyzwolenie jej rodziców na schadzki 14-letniej córki z dużo starszym od niej facetem może być fakt, że TO BYŁY INNE CZASY i na tym argumencie poprzestanę. Uwielbiam takie opowieści z pierwszej ręki choćby były najbardziej szokujące, to są niestety prawdziwe i ta prawda z historii Priscilli dosłownie wali po zmysłach. Nie da się czytać tego inaczej niż z szeroko otwartymi oczami. Moja mama rzekła - w głowie się nie mieści i rzeczywiście, nie mogę jej tam jakoś zmieścić. Najpierw spróbuję więc przetrawić.