Bardzo mi się podobała. Wszystko jednak zostało tak pięknie napisane, aż nie potrafię tego opisać słowami. Znaczna część powieści opisuje cudowne i satysfakcjonujące refleksje na temat więzi człowieka i zwierzęcia. Czytając zastanawiałem się czy przypadkiem tytułowy ,,przyjaciel'' nie był w rzeczywistości psem, a nie człowiekiem, który popełniając samobójstwo porzucił troszczących się o niego ludzi oraz stworzenie, które go kochało najbardziej na świecie...Pod sam koniec powieść zmierza w nieoczekiwanym kierunku, dzięki czemu całą historie można zrozumieć na dwa sposoby. Sigrid Nunez przedstawiła bardzo krytyczne i filozoficzne spojrzenie na czytelników oraz pisarzy.

Zdecydowanie polecam.

Książką zainteresowałam się ze względu na okładkę. Jest naprawdę cudowna. Jako wielka miłośniczka psów nie mogłam przejść obojętnie obok ,,Przyjaciela". Historia pokazuje jaką moc mają zwierzęta, które mimo tego, że czasami są dużym ciężarem to życie bez nich wydaje się niemożliwe.

Autorka jednak nie skupia się tylko na problemach związanych z posiadaniem dużego psa w niewielkiej przestrzeni mieszkalnej, ale także na ciężkich filozoficznych pytaniach zmuszających do  kontemplacji.