Baumgartner Paul Auster Książka

Geniusz po raz kolejny i niestety już ostatni dał wyraz swojego kunsztu. ,,Baumgartner” to powieść absolutnie wyjątkowa, w którą wpada się natychmiast i przez piękno języka, głębię opisywanych wydarzeń nie chce się ani przerywać, a już na pewno nie kończyć. To była jedna z piękniejszych książek jakie przeczytałam przez ostatnie kilka lat. To historie życia człowieka, którego czas na ziemi dobiega końca, ale wciąż jest go na tyle dużo, by czuć wagę tego czasu. To opowieści o utracie ukochanej, o żałobie po młodości i wielkiej miłości, która skończyła sie wraz ze śmiercią żony. Historie z przeszłości, powrót do dzieciństwa, skomplikowanych relacji z ojcem, z matką. Próby nowych początków i pomimo wielkich osiągnięć na polu zawodowym - dojmujące uczucie straty, porażki, pustki wypełniającej każdą wolną przestrzeń życia, którego przeszłością jest koniec. Czytałam ją jak zahipnotyzowana, chłonęłam każde doskonałe zdanie jakby miało być ostatnim doskonałym zdaniem jakie kiedykolwiek przeczytam. To jest właśnie magia i kunszt Austera - doskonałość i wielka waga opowiadanej historii. Polecam z całego serca nie tylko fanom Amerykanina, ale też wszystkim, którzy nie znają jego poprzednich książek i pragną poznać nowe olśnienie, pisarza, który już na zawsze stanie się ich ulubionym pisarzem. Tak się własnie stało ze mną kiedy wiele lat temu wpadł mi w ręce ,,Dziennik zimowy” i miłość ta będzie trwała tak długo, jak będę w stanie czytać.

W Baumgartnerze Auster wspiął się na wyżyny humanizmu. Dawno nie czytałem tak szczerej, ludzkiej i ,,zwykłej" powieści, która dotyka czułych punktów doświadczenia. Każde zdanie jest tu na swoim miejscu, każda kolejna postać którą Baumgartner wpuszcza do swojego zycia jest ucieleśnieniem jakiejś tęsknoty, innej potrzeby której zaspokojenia szukamy u ludzi wokół nas. To była bardzo ale to bardzo przyjemna lektura.

Niezwykle poruszająca, pięknie napisana opowieść o mężczyźnie u schyłku życia, który żegna swoją zmarłą kilka lat temu żonę, ale nie użala się nad sobą, nie pogrąża w żałobie tylko po prostu przeżywa to co jest do przeżycia. Daje sobie szanse na nowe miłości, organizuje pracę nad nowymi projektami, porządkuje dom, zaprzyjaźnia się z mężczyzną, który przyszedł spisać mu liczniki. Ot, zwykłe życie ale opowiedziane tak, że aż ciarki przechodziły mnie po całym ciele. A to wszystko za sprawą stylu i języka autora, który zniewala. Wspaniała powieść.

Auster pięknie pisze tu o samym sobie pod przykrywką Baumgartnera, bo choć maskuje tu wiele wąktów swojej własnej biografii analogie i powiązania są dość oczywiste. Baumgartner tworzy książki o Kirkegaardzie, szalone opowieści o autach i samochodach, tęskni za swoją żoną - również pisarką i zajmuje się pośmiertnymi publikacjami jej wierszy, które nigdy jeszcze nie trafiły do rak czytelników. Poza tym genialnie oddał tu codzienną bieganinę, listę spraw do załatwienia, osób do spotkania, przyjęcia, takiej zwykłej ludzkiej krzątaniny, którą udało mu się tu uchwycić w całej literackiej okazałości. Zostałam kompletnie pochłonięta tą opowieścią i mam ogromny apetyt na inne książki tego autora.

Traktuję ostatnią powieśc Paula Austera jako jego ostatnie pożegnanie z czytelnikami, bliskimi, z jego własnym życiem i serio nie wiem czy można się piękniej żegnać. Chłonęłam każdą emocję tu wyrażoną, każdą historyjkę tak ludzką, tak bliską mnie, ale też zapewne każdemu czytelnikowi Baumgartnera, że miałam wrażenie że jesteśmy jedną myslą, kolektywem uniwersalnych losów życia. Genialnie Auster oddał tu pośpiech poranków, natłok myśli, planowanie kolejnych rzeczy do zrobienia i te małe wkurzające sytuacje, które nas hamują, stopują przed poczuciem spełnienia. Czy to poparzenie garnkiem, czy upadek ze schodów, czy wreszcie utrata ukochanej żony, za którą tęskni się już na zawsze… Baumgartner urzekł mnie i przejął do głębi, pokochałam tę książkę równie mocno jak kocham całą twórczość Paula Austera i jego samego. Nie chcialam się z nimi rozstawać, lecz cóż… życie.

Co za podróż! Niedawno widziałam jakiś filmik z Huan Kang i powiedziała tam coś takiego, że czytanie książek pozwala poznać człowieka najgłębiej jak się da, najpełniej i najpiękniej. Baumgartner właśnie tym mnie zahipnotyzował. Pozwolił wejść głęboko w psychikę bohatera, a zarazem poznać zakamarki duszy samego Paula Austera. Świetna powieść.

Fenomenalna powieść. Z jakiegoś powodu miałem wrażenie, że Paul Auster, który popełnił w swoim życiu wiele wspaniałych książek najlepsze postanowił pozostawić nam na koniec i w Baumgartnerze postawił kropkę nad i swojego talentu. Tylko najwięksi potrafią stworzyć całe uniwersum doświadczenia życia człowieka w niewielkim formacie. Po monumentalnej 4321 zaserwował nam piękno w czystej postaci i taką właśnie nutą go żegnam.

Doskonała w każdym calu. Tylko Auster mógł się tak pięknie pożegnać z czytelnikami...

Ta powieść najbardziej przypominała mi moją ulubioną powieść Austera - Dziennik zimowy. Autor powrócił tu do ,,korzeni" - klimatu głębokich refleksji nad życiem człowieka, głębi ludzkich doświadczeń, retrospekcji, zdarzeń które choć dawno minęły, wciąż kształtują nasze postrzeganie rzeczywistości. Sy Baumgartner - główny bohater tej powieści po bolesnej stracie żony, latami próbuje poskładać codzienność bez swojej Anny. Czuje fantomowy ból - jakby wciąż żona z którą przeżył większość swojego życia była gdzieś obok. To piękna metafora żałoby po najbliższych, którzy mimo że fizycznie znikają z naszej czasoprzestrzeni, zostają przy nas na zawsze. Auster wspaniale połączył tu różne formy, wplótł w fabułę dzienniki z młodości Anny, jej wiersz, ale też próbkę powieści o więźniu, której całości niestety nigdy nie poznamy. Wspaniale się to czyta, myśli, odczuwa, odpoczywa i docenia piękno literatury. Z całego serca polecam.

Jestem wielką fanką twórczości Paula Austera, więc nie ma tu zbyt wiele miejsca na obiektywizm, ale Baumgartner bardzo szybko stał się moim top w rankingu ulubionych powieści tego wybitnego pisarza. Dlaczego? Bo w Baumgartnerze możemy dotknąć i poczuć samego Austera, poznać jego wrażliwość, którą często skrywał pod fabularnymi zabiegami. To Auster odsłonięty, przenikliwy i szczery do cna. Pokazuje siebie tęskniącego za młodością, za żoną, lekko ubolewa nad faktem, że nie mieli dzieci. Oczywiście wszystko to dzieje się w uniwersum postaci wykreowanej w tej historii. Tytułowy Baumgartner zabiera nas w zakamarki swojej osobowości, jest czuły na otaczający go świat i ludzi wokół tak samo jak jest czuły względem samego siebie i tej właśnie czułości uczy swoich czytelników Paul Auster. Niezwykła, acz zwyczajna powieść o pamięci, żałobie, oswajaniu procesu starzenia się i idącej za tym samotności.