Mam wrażenie, że do tej książki trzeba po prostu dorosnąć. Zaczęłam ją czytać kilka lat temu w okresie dojrzewania i wydaje mi się, że to było za wcześnie. Dość szybko odłożyłam ją na półkę. Będąc niedawno na spotkaniu z przyjaciółmi, polecając sobie nawzajem książki warte przeczytania usłyszałam ten tytuł po raz kolejny i doszłam do wniosku, że może warto byłoby do niej wrócić. Byłam sceptycznie nastawiona. W końcu już raz próbowałam, więc czemu tym razem miałoby się udać? Co się takiego zmieniło?

No cóż, niemal wszystko. Dojrzałam, mam większą wiedzę, jestem świadoma wielu rzeczy, o których w wieku  siedemnastu lat nie miałam pojęcia. Dlatego też pochłonęłam ją niemal w dwa dni.

Książka nie jest łatwa. Wymaga od nas skupienia, skłania do analizy. Poza tym zostaje na długo w pamięci, co jest dla mnie wyznacznikiem dobrych książek.

Kurt Vonnegut obala wszystko, co dotąd było uznwane za pewnik. Nieomylność i przekonanie, że Ameryka to istny raj. Że życie w iddylicznym kraju bez wad sprawia, że jego mieszkańcy nie mają przyziemnych problemów z jakimi mierzą się pospolii mieszkańcy Europy. 

Bez zbędnych spojlerów - polecam tą pozycję. Obowiązkowo. 

Ps. Koniecznie zagłębcie się w biografię Vonneguta -nietuzinkowy człowiek.

Parę lat temu zdarzyło mi się obejrzeć film o tym tytule. Średnio mnie zachwyił mimo naprawdę niezłych nazwisk aktorów, jakie w nim padają. Jednak nie zraziłem się od razu. Wychodzę z założenia, że z reguły książki są lepsze, dlatego też po nią sięgnąłem. Było warto!
Język jakim operuje Vonnegut jest bezbłędny. Bardzo mi odpowiada. Miejscami miałem wrażenie jakby autor zwracał się bezpośrednio do idioty, za jakiego uważa odbiorcę. To przeczucie nasila jeszcze bardziej fakt, że w książce pojawiają się obrazki wyjaśniające czytelnikowi co autor miał na myśli. Świat przedstawiony w tej książce nie jest kolorowy. Jest gorzki. Jednak Vonnegut perfekcyjnie wplata tu humor, cięty język i groteskę. Dla mnie to arcydzieło. Czytałem ją już kilka razy i na pewno powrócę.