Okruchy większej całości Bogdan Frymorgen Książka

Skupiam się na ostatniej sekundzie ciszy przed początkową Arią i na tej pierwszej po końcowej. Jakbym dotykał wszechświata przed narodzinami i po zgonie. W kilkudziesięciu minutach muzyki Bach zawarł metaforę życia. Aria jest jej komórką pierwotną – embrionem, z którego wszystko wynika. Od niej zaczyna się homerycka podróż na klawiaturze, gdzie zakodowane są ludzkie tragedie i radości – to “być albo nie być” w pigułce. Wariacje są filozoficzną syntezą naszej chwili na Ziemi, pełną olimpijskich uniesień i upadków. Także zabawnych zbiegów okoliczności i stanów zadumy. Słuchając Wariacji Goldbergowskich, starzeję się wraz z Bachem w jedynie słusznym kierunku. Chwyta mnie za ucho jak ojciec, ale pozwala dojrzewać we własnym rytmie. Jest uniwersalnym przewodnikiem duszy – już po pierwszym łyku tlenu wiemy przecież, że będzie ten ostatni. Podobnie jest z Wariacjami. Jeśli przejdziemy przez nie roztropnie, w numerze trzydziestym czeka nas rozgrzeszenie, a końcowa Aria wcale nie musi być strachem wszystkich strachów. W niej pojawia się zapowiedź wniebowstąpienia, które nie potrzebuje religii – tak brzmią akordy nieśmiertelności. Autor

"Raport z oblężonego umysłu jest chronologicznym zbiorem felietonów, które powstawały od początku rosyjskiej agresji na Ukrainę. Wprawdzie Frymorgen relacjonował wydarzenia związane z wojną na antenie radia, te eseje nie wyszły spod pióra dziennikarza. Napisał je mężczyzna w starszym wieku – mąż i ojciec. Także dziadek. Kronikarz i obywatel świata. To próba osobistego zmierzenia się energią, która w trzeciej dekadzie XXI wieku zepchnęła człowieka na skraj przepaści. Wydarzenia, miejsca i nazwiska tworzą w tej książce jedynie stelaż. Autor napina na nim emocje, reagując na doniesienia ze wschodu. Staje się echem wojny. Oblężony umysł Frymorgena jest uniwersalnym zapisem traumy, jaką zaserwowali światu bezlitośni ludzie. Bogdan Frymorgen (1962) – kurator i wydawca, autor albumów fotograficznych i wystaw, studiował anglistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Przez dwadzieścia cztery lata pracował dla Serwisu Światowego BBC. Mieszka w Londynie, jest korespondentem radia RMF FM. Współpracuje z wieloma instytucjami kulturalnymi w Polsce. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików i rady nadzorczej Żydowskiego Muzeum Galicja w Krakowie. "

Zawsze w takich chwilach człowiek liczy na to, że ktoś pomoże mu podjąć trudną decyzję. Patrzyliśmy bezradnie na Senę. Choć zazwyczaj dostawała szału w przychodni – nie lubiła wizyt u weterynarza – tym razem spokojnie leżała na metalowym stole. „Daj nam jakiś znak. Powiedz, że to słuszne, co zamierzamy zrobić” – szeptała do ucha Seny żona, wciągając w siebie cały jej zapach. Głaskaliśmy ją po głowie. Chwilami nasze dłonie spotykały się w przelotnym uścisku, choć oczy unikały spojrzenia. Wiedzieliśmy, że pomoc znikąd nie nadejdzie. Decyzja należała do nas.

Frymografia jest wielowątkowym esejem o postrzeganiu świata i osobistym przeżywaniu fotografii. Korzystając z pretekstu, jakim są zdjęcia, autor opisuje subiektywną relację z rzeczywistością za pośrednictwem aparatu. Kieruje obiektyw na rzeczy duże i małe. Na miejsca i na człowieka. Także na siebie. Prawdziwym bohaterem książki jest życie. W swej ascetycznej prozie Bogdan Frymorgen przenosi nas w czasie i przestrzeni, żongluje historią i współczesnością, opowiada o rytuale przejścia z fotografii amatorskiej do dojrzałej. Frymografia śledzi powstawanie stylu i towarzyszy zdjęciom w ich wielorakich odsłonach. W kilkudziesięciu skromnie ilustrowanych opowieściach wyłania się obraz fotografa pełniącego misję. Frymorgen służy fotografii – tak sam siebie określa. Jest dziennikarzem z wieloletnim stażem, londyńskim korespondentem radia RMF FM. Ma na swoim koncie kilka wystaw i albumów. Zajmuje się też nadzorem projektów fotograficznych i literackich. Ojciec i mąż, od niedawna dziadek, ciekawy świata podróżnik. Wszystkie te aspekty znajdują odzwierciedlenie w tekstach. Zdjęcia i proza Frymorgena uniwersalizują człowieka. Opisują jego kondycję w różnych kontekstach. Miejsce akcji nigdy nie jest wyłącznie miejscem. Czas przestaje być linearny. Fotograf tylko pozornie fotografuje. W rzeczywistości porządkuje świat na swoich zasadach. Aparat to młotek, a zdjęcie to gwóźdź – podkreśla Frymorgen, stroniąc od fetyszyzowania technicznego aspektu współczesnej fotografii. Unika stereotypów – w tej książce nie znajdziecie wiele informacji o sprzęcie. Autor wprowadza natomiast pojęcia kadru pierwotnego i pre-wizualizacji – które pomagają mu w uzyskaniu twórczej konsekwencji. Fotografia jest też dla Frymorgena formą terapii. To narzędzie do godzenia się lub rozliczania z przeszłością. To także kryształowa kula, o czym dowiadujemy się często dopiero po latach. Frymografia opowiada również o szukaniu kontaktu z przeszłością: to Lanckorona widziana oczami prababki czy Chorwacja rozliczana z wojennych grzechów surowym obiektywem dziennikarza. To Londyn – miasto Frymorgena – które sam nazywa potworem i tak je fotografuje. Plac w Marrakeszu staje się dla niego partią szachów, a mazurska wioska opowieścią o nieuchronnych zmianach. Frymorgen, zabiera nas także dosłownie w podróż dookoła świata, choć robi to przewrotnie. Różnicuje swój styl – poetycka proza opowiadań przeplata się z reportażowym spojrzeniem. W tle zawsze jest obraz – zawsze inny – tętniący muzyką, ogłuszający pustką czy ociekający terrorem. Frymorgen umiejętnie dobiera słowa. Podobnie jak w swojej fotografii, także w pisarstwie wyznaje zasadę: mniej to więcej. W końcu rozlicza się sam ze sobą, pisząc o kosztach, jakie z uwagi na jego pasję poniosła cała rodzina. To szczera i odważna proza, w której dużo jest światła i cienia.

Początek wszystkiego jest trenem napisanym po śmierci matki. Frymorgen przeżywa ją z dziecięcą szczerością, ale prowadzi przez labirynt uczuć dorośle, bez melodramatu. Jesteśmy świadkami stopniowego oswajania żałoby. Autor nazywa ją potworem: Czasami ocieka śluzem, innym razem nosi zatruty pióropusz i wściekle miota ogonem. Może też przybrać postać niewinną łasi się wtedy puszyście, by w ułamku sekundy wbić zęby w aortę. Kronika Frymorgena posiada swój muzyczny rytm i intensywność zróżnicowaną batutą czasu. Wewnętrzne impresje przeplatane są lapidarnymi wspomnieniami. Czasami punktem wyjścia jest złożony pod mikroskopem kadr z rodzinnego albumu, innym razem odległa historia, która uniwersalizuje najprostsze doświadczenia. Momentami brutalna, ale i rozbrajająco czuła książka, jest zapisem bolesnego rytuału przejścia. Dla jednych będzie projekcją nieuniknionego, dla innych powtórką z zaliczanego cierpienia. To emocjonalna transfuzja z żyły do żyły. Warto ją przeżyć.  

Bogdan Frymorgen o swojej nowej książce mówi, że to prozemat. W tym sprytnym neologizmie ukrywa się wiele znaczeń – autor z pewnością miał na myśli połączenie prozy z czymś poetyckim. I rzeczywiście, metaforyka i rytm tej opowieści są – jak zresztą zwykle u Frymorgena – rodem z okolic Niewyrażalnego. Powierzchnia syntetycznej, po marquezowsku zwięzłej narracji wytryska czasem gejzerem przenośni wyrzucającej wyobraźnię poza horyzont zdarzeń. Ale prozemat to może być także rodzaj automatu prozatorskiego – wrzucasz monetę, wciskasz guzik i oto autor między słowami prowadzi cię tam, dokąd zechce. W przypadku Żywychupadania – które jest wszak symetrycznym cieniem zmartwychwstania – celem tej wędrówki jest szachownica, na której rozgrywa się partia z góry przegrana przez każdego z nas. Choćbyśmy nawet, jak bohater książki, raptem odmłodnieli i przestało nas strzykać w krzyżach. Od wydawcy

Upiornie dziwne, genialnie świeże. Arcydzieło naszych czasów – „The Guardian” Oryginalna i piękna, szalona i wspaniała – Warren Ellis TO HISTORIA POCZĄTKU STREFY X. I HISTORIA JEJ KOŃCA. Kiedy latarnik Saul pojawia się na Zapomnianym Wybrzeżu, nie wie, że niedługo wydarzy się tam coś, co zmieni wszystko. Jest pierwszą ofiarą Strefy X. To od niego się zaczęło. Był tam, gdy nie istniała jeszcze podziemna wieża. Żadnych żywych słów na murze. Żadnych wypraw. Latarnia morska była tylko latarnią. Ale nie na długo. Strefa zmieniła Saula, jak każdego, kto jej dotknął. Ekspedycje, które ją badały, wracały z niej tylko na pozór. Bo Strefy X nie da się opuścić całkowicie. Ona zostaje w człowieku jak pasożyt. Czy spojrzysz w oczy temu, co w niej pozostawiłeś? Jakie są granice mocy Strefy X? I czemu wybrała dla siebie ten świat? Kto pyta, otrzyma odpowiedź. Ale ta odpowiedź zmieni go na zawsze. Powieść VanderMeera to psychogeograficzny tour de force w stylu Ballarda i Lovecrafta, wywołuje w czytelniku głęboki niepokój – „Financial Times” Thriller psychologiczny o rozpadającej się ekspedycji i o tym, co w nas najdziwniejsze. Trochę tu Kubricka, ale więcej Lovecrafta. Powieść buduje duszne napięcie i wywołuje klaustrofobiczny strach, który utrzymuje się na długo po lekturze – Lauren Beukes

GÓRY STRZEGĄ TAJEMNIC LEPIEJ NIŻ LUDZIE   Co stało się pod Lodową Przełęczą?” „Tajemnicza śmierć trzech osób!” „Dwie noce przy zwłokach” – takimi nagłówkami wita zakopiańskich turystów sierpniowy poranek 1933 roku.  Kilka dni wcześniej w góry wyrusza prokurator Hoffman z dwunastoletnim synem i żoną – byłą gwiazdą warszawskich kabaretów, budzącą pożądanie i zazdrość przepiękną Mirą. Do Zakopanego wraca tylko ona, a na Lodowej Przełęczy ratownicy znajdują ciała jej męża, pasierba i młodego mężczyzny. Opinia publiczna nie ma wątpliwości – Hoffmanowa jest winna. Ona sama jest w szoku, niczego nie pamięta, nie potrafi się bronić. Jakiej strasznej tajemnicy strzegą góry, a jakiej sama Mira? Co się stało podczas wyprawy? Dlaczego Hoffmanowa nie zeszła po pomoc i spędziła przy zwłokach dwie noce? Przedwojenne Zakopane, tajemnica z przeszłości i historia wstrząsająca bardziej niż słynna sprawa Gorgonowej. ***  Powieść inspirowana  prawdziwymi wydarzeniami

NAJWAŻNIEJSZE DZIEŁO VARGASA LLOSY Rozmowa w „Katedrze” to niezwykła historia ludzi żyjących w Peru w latach pięćdziesiątych w czasie dyktatury wojskowej, której przywódcą był generał Manuel Apolinario Odría. Powieść rozgrywa się na wielu płaszczyznach, ujawniając kulisy i mechanizmy władzy, a także jej wpływ na życie zwykłych ludzi. Vargas Llosa, posługując się bolesną historią własnej ojczyzny, w precyzyjny i niezwykle kunsztowny sposób kreśli złożony obraz dyktatury. Mario Vargas Llosa (1936–2025) Światowej sławy pisarz, autor wielu powieści, opowiadań, sztuk teatralnych, publicysta i polityk. Laureat wielu prestiżowych nagród literackich, w tym Nagrody Nobla.

Starszy mężczyzna gra Beethovena na publicznych fortepianach. Jednego dnia na dworcu kolejowym w Paryżu, następnego na nowojorskim lotnisku. Podróżni przechodzą obok. On zostaje. Nie gra dla pieniędzy, czeka. Czeka na kogoś, kto być może pewnego dnia wysiądzie z pociągu. To długa historia. Zaczęła się pięćdziesiąt lat temu w ponurym sierocińcu. W takich miejscach zdarzają się święci i diabły… Chłopak szukał schronienia w muzyce – jedynym, co mu pozostało po dawnym życiu, i w marzeniach o ucieczce, która wydawała się niemożliwa. Wszystko się zmieniło, gdy poznał Rose, a plan ucieczki stał się tak realny. Wyjątkowa opowieść o wewnętrznym dziecku, które wszyscy w sobie nosimy. I o dzieciach wystarczająco dorosłych, by cierpieć i się buntować.

Klasyka japońskiej literatury, która zainspirowała twórców filmu Perfect Days Dlaczego nie zachwyca nas piękno drzew i każdy powiew wiatru w ich koronach? Czyżby zanikała nasza elementarna wrażliwość? A przecież wystarczy dobrze się przyjrzeć, aby dostrzec, że drzewa stroją się w liście niczym w najpiękniejsze kimona. Obserwować cierpliwie ich wzrost i rozwój. Czerpać mądrość z tego, jak poddają się rytmowi pór roku. I nieustannie zachwycać się tym, że drzewa żyją. Pierwsze polskie tłumaczenie mistrzowskich esejów Ayi Kōdy (1904–1990), wielokrotnie nagradzanej japońskiej pisarki, która poświęciła swoje życie roślinom. Podróżowała po całej Japonii w poszukiwaniu konkretnych drzew, a wynikiem tych wypraw są jej refleksyjne teksty, w których z czułością opisuje ulotne piękno otaczającej przyrody, a także jej niezmienną potęgę.  Jej eseje to unikatowa lekcja wrażliwości, aktualna również dziś.

PORUSZAJĄCY PORTRET GENIALNEJ ŚPIEWACZKI NAKREŚLONY PIÓREM FRANCUSKIEGO WIRTUOZA SŁOWA Gdy Carlotta Berlumi po raz pierwszy spotkała Marię Callas w drugorzędnej operze, nie spodziewała się, że ta brzydka Greczynka wkrótce podbije najważniejsze sceny muzyczne i serca melomanów na całym świecie. Nie wiedziała też, że właśnie zaczyna się pojedynek na głosy i emocje, w którym stawką będą nie tylko uznanie i sława, ale też uczucia kochanków. W tej historii pasja miesza się z udręką, a fascynacja z bólem niespełnienia. „Callas, moja rywalka” to opowieść o tym, że pasja może być zarówno darem, jak i przekleństwem. To sugestywny obraz tego, jak łatwo można się zatracić w cudzym blasku i pozwolić, by fałszywa nuta zdominowała całe nasze życie. Éric-Emmanuel Schmitt, autor „Oskara i pani Róży”, po raz kolejny udowadnia, że jest prawdziwym mistrzem krótkiej formy. Choć Carlotta Berlumi nigdy nie istniała, inspiracją do stworzenia jej postaci były życiorysy wielu prawdziwych rywalek Callas. Za jej pośrednictwem autor nie tylko odsłania istotę geniuszu wielkiej artystki, ale również stawia pytania o cenę, którą trzeba zapłacić za spełnienie marzeń, i o pasję, której nie sposób porzucić. Literacka perełka, która poruszy serce mocniej niż niejedna aria! *** Éric-Emmanuel Schmitt - francuski powieściopisarz, dramaturg, eseista i filozof. Jeden z najpoczytniejszych francuskojęzycznych autorów na świecie, uwielbiany także przez polskich czytelników. Jego książki tłumaczone są na 35 języków. Najpopularniejsze utwory Schmitta to „Oskar i pani Róża”, „Dziecko Noego” i „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu”.  W Polsce wydawana jest także jego bestsellerowa seria powieściowa o historii ludzkości „Podróż przez czas” (dotychczas ukazały się trzy tomy: „Raje utracone”, „Brama do nieba” i „Ciemne słońce”). Éric-Emmanuel Schmitt jest również miłośnikiem i znawcą opery. Przetłumaczył na język francuski libretta do „Wesela Figara" i „Don Giovanniego". Na podstawie jego powieści powstały także opery „Oscar und die Dame in rosa" oraz „Così fan tutte".

ZAKAZANA KLASYKA LITERATURY POWRACA W NOWYM WYDANIU Stephen Gordon dorasta w arystokratycznym domu, uwielbia jazdę konną po malowniczych wzgórzach Morton, doskonale włada szpadą i marzy, by być jak młody admirał Nelson. Tylko że… jest dziewczynką, która stopniowo odkrywa swoją fascynację kobietami. Choć pozycja i majątek rodziny zapewniają jej wiele przywilejów, w surowym purytańskim społeczeństwie nie ma miejsca dla kogoś takiego jak ona. Gdy Stephen, zauroczona młodą sąsiadką, niemal doprowadza do skandalu, musi opuścić rodzinną posiadłość. Tak rozpoczyna się jej podróż w poszukiwaniu własnej tożsamości, artystycznej wolności, prawdziwego uczucia i miejsca, w którym będzie mogła być w pełni sobą. * Radclyffe Hall stworzyła pierwszą powieść saficką, która wstrząsnęła opinią publiczną i wzbudziła liczne kontrowersje. Po premierze w 1928 roku książka została zakazana w Wielkiej Brytanii za obsceniczność, mimo że nie zawiera ani jednej sceny erotycznej. Źródło samotności zyskało status powieści kultowej, a po latach powraca w doskonałym przekładzie Agaty Ostrowskiej. Nowe wydanie zostało uzupełnione o przedmowę Renaty Lis, która spojrzała na tę literacką perłę z nowej perspektywy. Przełomowa, poruszająca i wciąż aktualna. „Wreszcie! Kultowa lesbijska powieść Radclyffe Hall została ponownie przetłumaczona i wydana w Polsce. Bierzcie się do lektury – oto klasyka gatunku! To opowieść ukazująca pożądanie, miłość i codzienność – bliskie nam tematy niezależnie od tożsamości, z jaką się identyfikujemy. Dzięki wnikliwemu tłumaczeniu Agaty Ostrowskiej dostajemy po prostu świetną literaturę, która daje nam to, co najważniejsze: ciekawą historię i trzymający w napięciu obraz relacji międzyludzkich” – Sylwia Chutnik  „Jedna z dłużniczek Hall, Audre Lorde, była jej wdzięczna za dar widoczności, który dostały od niej lesbijki. «Widoczność, która czyni nas najbardziej bezbronnymi, jest również źródłem naszej największej siły» – pisała autorka Dzienników raka. To, co dała nam Hall w Źródle samotności, to znacznie więcej niż widoczność. To odwaga żądania całego życia”. Renata Lis, fragment przedmowy „Powieść Radclyffe Hall jest może pierwszą powieścią notorycznie i wyzywająco lesbijską. Nie znaczy to, żeby była pornograficzna. (…) Ta powieść, skonfiskowana w Anglii jako „niemoralna” w potocznym pojęciu tego wyrazu, jest propagandą świętości uczucia i wszystkich wzniosłych odruchów, jakie wydobywa z ludzkiego serca.”. Irena Krzywicka, fragment wstępu do pierwszego polskiego wydania Źródła samotności „Mam nadzieję, że dzięki mojemu tłumaczeniu ta kultowa powieść znajdzie nowe grono odbiorczyń. Miłej lektury!” Agata Ostrowska, fragment noty od tłumaczki Radclyffe Hall (1880-1943) – brytyjska pisarka i poetka, prekursorka literatury LGBTQ+. Jej najsłynniejsza powieść, Źródło samotności, stała się jednym z pierwszych literackich obrazów życia osób homoseksualnych. Hall przekraczała granice płciowe i otwarcie żyła w związku z kobietami, co należało do rzadkości w epoce, która potępiała takie relacje. Urodziła się jako Marguerite Radclyffe-Hall, ale publikowała pod nazwiskiem Radclyffe Hall, a prywatnie używała imienia John. W jej tekstach, zwłaszcza w Źródle samotności, można odnaleźć wątki autobiograficzne – powieść opowiada o losach Stephen Gordon, bohaterki borykającej się z odrzuceniem społecznym i własną tożsamością, co odzwierciedla osobiste doświadczenia autorki. W 1907 roku poznała swoją pierwszą wieloletnią partnerkę, piosenkarkę Mabel Batten, a w 1915 roku rozpoczęła romans z rzeźbiarką Uną Troubridge, który przerodził się w związek do końca ich życia.   

Połączeni marzeniami, rozdzieleni wyborem… Włoskie Południe, lata sześćdziesiąte. Lorenzo i Agnese stracili wszystko: fabryka, którą ich dziadek stworzył z niczego – pachnąca talkiem, esencjami kwiatowymi i olejkami eterycznymi, zajmująca każdą ich myśl i każde marzenie – przeszła w obce ręce. Wraz z końcem pewnego rozdziału wszyscy stają przed ważnymi życiowymi wyborami. Lorenzo, dumny i porywczy, wychodzi, trzaskając drzwiami. Agnese, niepewna i pełna kompleksów, nie wyobraża sobie innego życia. Ich ojciec po latach uwiązania do rodzinnego dziedzictwa pierwszy raz podejmuje decyzje zgodne z własnymi pragnieniami. A matka usiłuje pogodzić ogień z wodą. Pomiędzy bliskimi sobie ludźmi zaczynają się pojawiać szczeliny. Dlatego każdy musi dokonać wyboru sam, biorąc odpowiedzialność za własne jutro. To opowieść o namiętności, która najpierw łączy, a potem dzieli. O słuchaniu głosu rozumu lub serca. O chwili, która może zmienić całe życie. Ale także o Włoszech, które z niedowierzaniem odkrywają nową epokę. O ludziach nucących Nel blu, dipinto di blu, tańczących twista, zafascynowanych kinem – młodych, odważnych, niecierpliwych!

Joanna Bator prowadzi do źródeł swoich opowieści Na początku był bunt Wyznaczył kierunek drogi, pomógł w wyborze lektur. Bez niego nie byłoby pisania. Wyobraźnia Jest niezbędna, by prawdziwie żyć. To most między pisarką a czytelnikami. Współczucie Bez niego nie sposób sobie wyobrazić, co przeżywają istoty ludzkie i zwierzęce. Troska O tych, którym się współczuje, i o siebie. Bo równie ważne jak to, o czym jest opowieść, jest to, jak nas zmienia. To cztery strony literackiego kompasu Joanny Bator, wartości niezbędne w jej życiu i pisaniu, nadające kierunek i sens jej literackiej podróży. Uznana pisarka odsłania kulisy swojego warsztatu. Zdradza, jak zrodziły się pomysły na fabuły, które przyniosły jej popularność i nagrody. Na kartach książki pojawiają się znane z twórczości autorki bohaterki: Berta Koch, Kasia Makara czy Jadzia Chmura. Dzięki dołączonym interpretacjom i komentarzom miłośniczki i miłośnicy pisarstwa Joanny Bator zyskają niepowtarzalny wgląd w jej proces tworzenia. W książce znalazły się teksty: Joanny Jabłkowskiej, Izabelli Adamczewskiej-Baranowskiej, Marty Zdanowskiej, Angeliki Siniarskiej-Tuszyńskiej i Marzeny Samojlik-Podolskiej.

Pewnego dnia mała wrona budzi się ze snu i odkrywa, że przyszła wiosna, a całe miasto rozkwitło wiśniowymi kwiatami – z wyjątkiem jednego, który wciąż pozostaje pogrążony w śnie. Wrona cierpliwie czeka i w końcu ma szansę ujrzeć najpiękniejszy różowy kwiat. Spokojna, minimalistyczna opowieść Ni Shao – pochodzącej z Tajwanu pisarki i ilustratorki – urzeka poetycką subtelnością i oszczędną konstrukcją, a delikatne kreski oraz czyste barwy tworzą obrazy pełne głębi. Przepiękna książka o relacjach, przemijaniu, ale też chwilach wieczności – zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.

Pierwszy pełny przekład arcydzieła literatury greckiej. Jedna z najważniejszych powieści XX wieku. Grek Zorba, bohater powieści Nikosa Kazantzakisa spopularyzowany przez wspaniałą kreację Anthony’ego Quinna w ekranizacji Michaela Cacoyannisa – jednym z najpiękniejszych filmów w historii kina – stał się ikoną, symbolem wolności, pierwotnej więzi z naturą i musującej radości życia. Fascynującą postać Aleksego Zorby rozsadzają sprzeczności, nieokiełznany temperament i dobroć, życzliwość wobec świata i cynizm, życiowa mądrość i szalone uleganie zmysłowym pokusom. Pierwszy pełny przekład Greka Zorby autorstwa Ireneusza Kani, znawcy filozofii i kultury greckiej, to wydarzenie artystyczne, przywrócenie literaturze polskiej dzieła należącego do światowej klasyki. Tłumacz w pełni oddaje filozoficzne wymiary dzieła Kazantzakisa: nawiązania do nietzscheanizmu, bergsonizmu, buddyzmu. Wspaniały sensualny język sprawia, że świat opisywany przez Kazantzakisa działa na wszystkie zmysły: na Krecie pachną tamaryszek i szałwia, czuje się ciepło promieni słońca, podmuchy wiatru od morza, słychać pohukiwania nocnych ptaków, można delektować się smakiem wina, ryb i owoców.

Polska przełomu lat 80. i 90. Upada komunizm, elektryk ze Stoczni Gdańskiej zostanie prezydentem, a amerykańskiemu senatorowi, niemieckiemu bankierowi oraz przedstawicielom europejskiej finansjery często i w różnych okolicznościach towarzyszy niezmiernie rezolutna Justynka, matka dziesięcioletniego Kamilka, a przy okazji czynna zawodowo prostytutka. Ponieważ irytuje ją ciągłe przeliczanie według odpowiedniego kursu dewizowych klientów, sugeruje jednemu z niemieckich finansistów wprowadzenie ogólnoeuropejskiej waluty. Zachwycony pomysłem obiecuje porozmawiać o nim z kanclerzem Kohlem. Amerykański senator pomaga w demokratycznym przewrocie politycznym, spotykając się z najważniejszymi osobami na polskiej scenie politycznej, ale najchętniej z Justynką. Zauroczony ofiarowuje jej niezwykły prezent – odłamek skały księżycowej przywiezionej z misji kosmicznej Apollo 11. Tytułowy kamień z Księżyca okazuje się mieć naprawdę niezwykłe właściwości...

Smog przykrył świat, kolejne gatunki roślin i zwierząt wymierają, gospodarki plajtują. Ludzkość chwieje się na granicy upadku. Tymczasem wysoko we włoskich Alpach powstaje wizja odrodzonego świata, kraina mleka i miodu. Młoda szefowa kuchni przyjmuje propozycję tajemniczego miliardera. Skuszona obietnicami czystego nieba i obfitości składników przystaje na grę, której zasad nie rozumie. Starając się sprostać wymaganiom surowego pryncypała i jego genialnej córki Aidy, gotuje i kłamie, serwuje i oszukuje, ale też obnaża się i otwiera. Jej głód, trzymany w ryzach poza enklawą, na szczycie góry wybucha ze zdwojoną siłą. Tutaj można go zaspokoić. Tutaj można jeść do woli. Ale każdy kęs, czy to soczystego owocu, czy pożądanego ciała, ma cenę, na którą nie stać niemal nikogo. * C Pam Zhang, Amerykanka chińskiego pochodzenia, to jeden z najciekawszych i najbardziej lirycznych głosów młodego pokolenia. Jej debiut, Ile z gór tych złota, znalazł się na longliście do Nagrody Bookera w 2020 roku. Kraina mleka i miodu – na równi oda do przyjemności (tych na wyciagnięcie ręki i tych nieuświadomionych; tych prostych i tych niemoralnych), jak i wiwisekcja świata zawieszonego nad przepaścią – to jej druga powieść.

Laura Imai Messina, autorka bestsellerowej „Wyspy bijących serc”, po raz kolejny zabiera czytelników w pełną magii podróż, inspirowaną kulturą Japonii, do niezwykłego miejsca – poczty, gdzie gromadzone są listy bez adresata. Na małej wyspie Awashima działa wyjątkowa poczta, do której trafiają listy bez adresata – słowa miłości, tęsknoty, żalu i nadziei, puszczone w świat jak wiadomości w butelce. Risa zgłasza się do skatalogowania przesyłek. To ogromna praca, ale Risa podejmuje się jej z osobistych powodów. Jej ojciec był listonoszem i całe życie dbał, by żadna wiadomość nie zaginęła. Czy pośród tysięcy słów miłości, tęsknoty, żalu Risa znajdzie te, które zostały napisane właśnie do niej? Laura Imai Messina ma niezwykły dar uchwycenia ukrytej magii świata. Każda jej historia to podróż, która prowadzi nas daleko – aż do najgłębszych zakamarków naszych myśli. Książka ukazuje się w serii Japońska Relacja – wyjątkowej kolekcji literatury współczesnej, wydawanej przez wydawnictwo Relacja, która wprowadza polskich czytelników w fascynujący świat japońskich bestsellerów. Seria ta zawiera starannie wybrane powieści, które zyskały ogromną popularność w Japonii, a teraz zdobywają serca czytelników na całym świecie.

W alpejskiej wiosce, jakby stworzonej do idylli, dwie młode kobiety szukają szczęścia. Obie są robotnicami, obie wierzą, że dzięki odpowiedniemu mężczyźnie ich życie się odmieni. I obie przegrywają: i ta, która wybiera małżeńską wygodę i stabilizację, i ta druga, idealistka, dla której najważniejsza jest wielka miłość. Czyżby zatem typowa „powieść kobieca”? Nic podobnego. Elfriede Jelinek przewrotnie wykorzystuje konwencję romansu, by ukazać drugie dno dążeń i motywacji bohaterek, ich na wskroś polityczny charakter. „Opisuję związek między mężczyzną a kobietą jako heglowską relację między panem i niewolnikiem – mówi Elfriede Jelinek. – Dopóki miarą wartości seksualnej mężczyzny będą praca, sława i bogactwo, a kobiecie jako źródło siły pozostanie tylko jej ciało, młodość i uroda, nic się nie zmieni”.

Dom na wzgórzu, który zamieszkują stare meble, obrazy i koty, a ciche duchy śpią w kącie pokoju. Są tu Babcia Szelma, która nie uciekła z cyrkiem, Prababcia Koza i wiecznie zadowolony Dziadziuś, jest Matka, która koloruje ulice, i Ojciec na wojnie z lisami. Są okna z rozległym widokiem na przepaść, a w ich szybach odbijają się stracone życia czterech pokoleń, naznaczonych podobnymi traumami. Jedynie utalentowany Leo ma szansę uciec z odwiecznego kręgu porażek, gdyby tylko udało mu się coś skończyć. Gdyby nie klątwa Lisiego Wzgórza. Gdyby nie był sennym, smutnym chłopcem z rozmarzonymi oczami, który gubi się w zbożu.

Nowa, prowokująca i niepokojąca powieść Sayaki Muraty, autorki bestsellerowej Dziewczyny z konbini Poznaj Natsuki, która od dzieciństwa czuła się obca wśród ludzi. Wierząc, że pochodzi z innej planety, tworzy własną rzeczywistość, aby przetrwać w świecie, który jej nie akceptuje. Historia tej kobiety to opowieść o alienacji, buncie przeciwko społecznym oczekiwaniom i próbie zdefiniowania siebie poza narzuconym porządkiem. Ziemianie jest nie tylko opowieścią o jednostce, ale także o społeczeństwie jako fabryce, która wymaga od nas konformizmu i podporządkowania. Murata zastanawia się, co znaczy być normalnym i jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć, aby odnaleźć własną tożsamość. Dołącz do Natsuki i wybierz się w mroczną podróż przez zakamarki ludzkiej psychiki, odkryj, co tak naprawdę znaczy być człowiekiem.

Powieść laureatki Odkryć Empiku, nominowanej do Nagrody Literackiej „Nike” Joanna wyrusza z mazowieckiej wsi w daleką podróż ze swoim chłopakiem. Ma być bajka na Dalekim Wschodzie, wychodzi tragikomedia. Bohaterce grozi deportacja, a jej życie miłosne kończy się, zanim na dobre się zaczęło. „Są miliony ludzi jak ja. Miliony dziewczyn. Tylko że za każdym razem, kiedy wychodzę z przychodni, zostaję na ulicy sama”. Aleksandra Zbroja sięga po temat nieobecny dotąd w polskiej literaturze i robi to w poruszający emocjonalnie i wybitny literacko sposób. Takiej powieści jeszcze w Polsce nie było. Bohaterką jest „hifiara”, która o swoim zakażeniu wirusem dowiedziała się niechcący, na dodatek w obym dla niej kraju. Stygma społeczna i dyskryminacja, a przede wszystkim wstyd jako kulturowy ciężar prowadzą opowieść. Ale jest ona również próbą odzyskania sprawczości w sytuacji bezradności i o sile przyjacielskiej siatki, która chroni nas, kiedy my same jesteśmy zbyt słabe. Bardzo ważny i mocny głos, który łamie tabu. Sylwia Chutnik Kiedy słyszę, że ktoś musi mi coś powiedzieć, od razu zastanawiam się, czy chcę to usłyszeć. Tej wątpliwości w przypadku Aleksandry Zbroi nie mam. Dostajemy wciągający Bildungsroman w czasach, gdy na to za późno i nie po drodze. Joanna (bohaterka) opowiada o układaniu się z własnym ciałem, z życiem i z chorobą, a czyni to z literackim wdziękiem, któremu nie szkodzi szczerość ani waga podejmowanego tematu. Czytajcie! Ignacy Karpowicz

Jedna z największych powieści antywojennych w literaturze światowej. W zamyśle autora miała to być jego pierwsza książka. A jednak Vonnegut potrzebował dystansu lat, a także doświadczenia wynikającego z publikacji czterech wcześniejszych powieści, by wreszcie przelać na papier swe doświadczenia z czasów, kiedy jako jeniec wojenny był świadkiem bombardowania Drezna. W rezultacie powstała książka uchodząca za jedną z najwybitniejszych amerykańskich powieści antywojennych. Jest to książka o pisarzu, który nie potrafi wymazać z pamięci wspomnień z czasów wojny, chociaż z racji swego zawodu od lat zajmuje się tworzeniem fikcji; książka silnie autobiograficzna, mieszająca dokument z science fiction, pełna trupów i gwałtu, oskarżeń i egzorcyzmów, panicznego strachu i miłości; wreszcie – mówiąc słowami autora – książka „krótka i popaprana, bo o masakrze nie sposób powiedzieć nic inteligentnego”. Wspaniałe dzieło… i bardzo śmieszna książka, która nie pozwala nam na uśmiech. Smutna książka bez łez. „Life”

Oko w oko z niespodziewanym. Dwie historie ludzi, którzy przestali być pewni tego, co dzieje się wokół nich, kim są. Ich świat w jednej chwili wywrócił się do góry nogami. Olga Tokarczuk - ceniona na świecie i wielokrotnie nagradzana polska pisarka. Jej książki zostały przetłumaczone na ponad trzydzieści języków. Za wydanie Biegunów w języku angielskim otrzymała wraz z tłumaczką Jennifer Croft Międzynarodową Nagrodę Bookera 2018, uznawaną za jedną z najważniejszych literackich wyróżnień obok Nobla. Dwukrotnie uhonorowana Nagrodą Literacką Nike za powieści Bieguni (2008) i Księgi Jakubowe (2015). Wśród niezwykle wielu prestiżowych nagród, które jej przyznano, znajdują się m.in. niemiecka nagroda dla książek z Europy Środkowej i Wschodniej Brücke Berlin-Preis, słoweńska Nagroda Literacka Europy Środkowej Vilenica oraz Międzynarodowa Nagroda Literacka Kulturhuset Stadsteatern w Sztokholmie – wyróżnienie dla książek przetłumaczonych na język szwedzki.