W ogrodzie carycy. Kobiety Romanowów. Tom 2 Monika Raspen Książka

Za co tak bardzo cenię książki Moniki Raspen? Nie tylko za niesamowitą umiejętność porwania czytelnika w świat dawno miniony - świat bogactwa, władzy, tajemnic, intryg i zwykłych ludzkich problemów - ale też rzetelność w jego przedstawieniu. Bo jak sama Autorka pisze o swoich powieściach w przedmowie: „staram się, by było w nich maksimum realiów epoki i historycznej prawdy, nawet jeśli wydaje się ona niewygodna”. I zachęca nas do zgłębienia tematyki podsuwając wiele pozycji historycznych, które przybliżą nam rodzinę Romanowów i realia panujące w ówczesnym czasie. „W ogrodzie carycy”, drugi tom cyklu „Kobiety Romanowów” jest najlepszym przykładem porywającej opowieści z historią w tle. Autorka rozwija w nim motywy znane z „Wnuczki Fabergé”, ale idzie o krok dalej i czyni to bardziej mrocznie, bardziej złożenie, z silniejszym napięciem. A świat Romanowów pełen tajemnic, dramatów i manipulacji poznajemy z perspektywy kobiet, które nie pozostają bierne. To te silne, wielowymiarowe bohaterki, choć często pozornie stojące w cieniu, wpływają nie tylko na losy rodziny, ale i całego kraju. Jesteśmy świadkami prywatnych dramatów, ale i rozgrywających się ówcześnie wielkich wydarzeń związanych z narodzinami długo wyczekiwanego carewicza, naznaczonego rodzinną klątwą, czy z rozpoczęciem wojny rosyjsko-japońskiej. A na ich tle szczególnie wyraziście wyłaniają się coraz bardziej zapalczywe naciski pewnych osób do przeprowadzenia krwawej rewolucji. Ale Autorka porywa nie tylko pełną mrocznych intryg wielowątkową opowieścią, ale również barwnymi, obrazowymi opisami pałaców, ogrodów, czy dworskich zwyczajów. I choć wpływają one na tonowanie dynamiki akcji, to nie wyobrażam sobie, by ich nie było. Tworzą klimat tej powieści i zagłębianie się w nie jest dla mnie przyjemnością samą w sobie. „W ogrodzie carycy” to powieść, która potrafi jednocześnie olśnić rozmachem, wciągnąć w pasjonujący wir wydarzeń i skłonić do refleksji. To literatura historyczna, która nie ogranicza się do pięknych kostiumów i pałacowego luksusu, lecz rysuje także obraz mrocznych realiów epoki. Trudnej pozycji kobiet, ciężaru choroby, presji społecznych i politycznych wymagań oraz sekretów, za które trzeba czasem zapłacić wysoką cenę. Na koniec wspomnę tylko, że nie bez znaczenia, ze względu na liczebność rodziny Romanowów i ich bliskich, jest zamieszczony na początku powieści spis postaci. Nawet dla osób, które czytały pierwszy tom, to nieoceniona pomoc w poruszaniu się po tej historii.